Uzeyir (19) is te dik en wil ervan af: ‘Ik ben teleurgesteld in mezelf’
Iedereen heeft een verhaal. Maar wanneer krijg je de kans om alles te vragen wat je altijd al wilde weten? Nou, dat kan hier. In de BEAM-rubriek Durf te Vragen duiken we in onderwerpen die je normaal gesproken niet zo snel bespreekt. Vandaag praten we met Uzeyir (19), die wil afvallen maar dat moeilijk vindt.
Wat vind je ervan dat je dik bent?
“Dik zijn is een last. Het is voornamelijk een persoonlijke last, omdat ik het mezelf aan doe. Het is ook een fysieke last. Stel, iemand steelt m’n fiets. Dan wil ik erachteraan rennen, maar dat kan niet zonder dat mijn hartslag de lucht inschiet en ik na een paar stappen totaal uitgeput ben. M’n overgewicht voelt ook als een mentaal gewicht. Toen ik een gezonder gewicht had, kon ik helderder nadenken en beter presteren op school.”
Wanneer kwam het besef dat het anders moest?
“Dit besef heb ik altijd gehad, maar ik was er écht klaar mee toen ik voelde dat mijn bovenbenen tegen elkaar kwamen als ik stond. Dat schuurt namelijk heel erg. Het is een constante reminder dat ik te dik ben. Dit was de lont die de rest ontstak om te ontploffen. Ik voelde agressie opkomen.”
Hoe uitte je die agressie?
“Ik ging mijn kledingkast meppen. Ik dacht: dit doe ik mezelf aan. Ik kan op niemand anders boos worden dan op mezelf. Mijn agressie uitte ik op mijn kledingkast, die gelukkig nog heel is. Dat ding is niet kapot te krijgen, haha.”
Sta je weleens op de weegschaal?
“Ja, maar dat is vaak demotiverend. Als ik op de weegschaal sta en ik zie dat ik weer een halve kilo ben aangekomen, denk ik snel: dit is klaar, dit lukt niet. Dan raak ik geïrriteerd en voel ik lichte agressie opborrelen omdat het met niet lukt. Het overheersende gevoel is teleurstelling in mezelf.”
Waarom lukt afvallen niet?
“Het is een cirkel. Ik ga hardlopen om af te vallen. Als dit niet het gewenste resultaat oplevert, raak ik gedemotiveerd. Dan stop ik met hardlopen en ga ik weer meer eten. Ik ben een emotie-eter, dus ik grijp snel naar eten als iets verkeerd gaat. Het is moeilijk om uit deze cirkel te komen.”
Neem je hulp aan?
“Hulp accepteren voelt als zwakte. Dit komt omdat er tijdens corona een periode van vier maanden was waarin het me zelf lukte om af te vallen. Toen school weer begon, veranderde dit helaas. Nu zit ik vast in de beredenering: het is mij destijds gelukt zonder hulp, dus dat moet me nu ook weer lukken. Toch lukt het niet zonder hulp en dat voelt als falen.”
Heb je een doel?
“Ik wil minimaal een kilometer kunnen rennen zonder daarna totaal uitgeput te zijn. Mijn streefgewicht is 83 kilo. Dat is een te groot doel om in één keer te bereiken, dus ik wil eerst tien kilo afvallen. Daarna kijk ik weer verder.”
Lees ook over:
Katelijne (15) heeft diabetes: ‘Als de diagnose iets later kwam, was ik overleden’
Geschreven door
Esther
