Micha (15): ‘M'n vader vroeg of ik hem wilde vergeven’

Micha: “M’n vader vertelde dat hij ons had opgegeven voor een vader-zoon weekend van de organisatie 4M. Dit betekent dat je samen in een tentje in de natuur ligt, zonder telefoon. Ik had er eerlijk gezegd niet echt zin in… Het weekend was met een groep mensen en ik zag er tegenop om in zo’n groep over m’n geloof in God te moeten praten. Gelukkig ben ik toch gegaan, want mijn gevoel veranderde toen ik er was. We deden vette klimactiviteiten, het was een fantastische groep en het was best fijn om zo samen met m’n vader op te trekken.”

Als je me beter zou kennen...

“’s Avonds deden we een oefening waar iedereen iets persoonlijks over zichzelf mocht vertellen. Ik haalde een grote hap adem en zei: ‘Als je me beter zou kennen, zou je weten dat ik ADHD heb en mensen vaak zeggen dat ik irritant ben. Dat ik in de weg sta. Ik laat het nooit merken, maar dat doet me heel veel. Ik word er onzeker van en ga het soms zelf geloven.’ Ik had dit nooit eerder zo uitgesproken en ik zag dat het m’n vader raakte, want het ging ook over hoe hij soms met mij omgaat.”

Dit moet heel naar voor hem zijn geweest...

Johan: “Wat Micha zei, raakte me keihard. Ik heb hem thuis zo vaak gecorrigeerd, zo vaak gezegd dat hij niet zo irritant moest doen. Opeens realiseerde ik hoe naar dat voor hem moet zijn geweest. We hebben samen gepraat en ik heb verteld dat het me pijn doet dat ik me zo heb gedragen. Ik zei: ‘Ik heb je niet altijd gezien zoals je bent en dat spijt me. Ik ga ervoor vechten dat ikzelf en de mensen om ons heen niet meer zo praten over jou. Dat ze jou respecteren zoals je bent.”

Het is vergeven

Micha: “Het was een bijzonder moment dat mijn vader zo open en eerlijk was. Tuurlijk was het soms naar, maar ik merk aan m’n vader dat hij het echt anders wil doen. Ik zei: ‘Het is goed. Het is vergeven.’ We hebben elkaar een knuffel gegeven en die avond nog lang nagepraat, ook met hulp van een coach die daar was. Dat hielp gigantisch!”

“Ik voel me nu we weer thuis zijn veel meer verbonden met m’n pa. Vroeger hadden we regelmatig discussies waar we schreeuwden en ik boos naar m’n kamer ging en daar bleef. Natuurlijk is nu niet alles perfect, maar we hebben wel echt betere communicatie en mooiere gesprekken. Ook probeer ik te geloven dat mijn ADHD me niet irritant maakt. Het maakt me juist spontaan en creatief. Mijn impulsiviteit en directheid zijn mijn superkrachten. Dat wil ik voortaan geloven en mijn vader helpt me daarbij.”

Levi (16): ‘Ik huil bijna nooit, maar als ik huil, is dat om m’n vader’

Lees ook over:

Levi (16): ‘Ik huil bijna nooit, maar als ik huil, is dat om m’n vader’