Job (20) heeft misofonie: “Van smakgeluiden ga ik koken van woede”
Al meer dan acht jaar heeft Job (20) ‘misofonie’. Letterlijk: haat tegen geluid. Van het wiebelen van een voet tot het klikken met een pen: het haalt het bloed onder je nagels vandaan als je misofonie hebt. “Voor mijn twaalfde vond ik geluiden al best irritant. Op een gegeven moment werd het zo erg dat het bij sommige geluiden voelde alsof ik vanbinnen wel kon ontploffen van woede.” Wij spraken Job over hoe hij elke dag omgaat met misofonie.
“Het moment dat ik ontdekte dat er iets serieuzers aan de hand was dan een simpele irritatie, at ik met mijn familie – net als normaal – aan tafel. Toen mijn zusje over haar bord schraapte met haar mes, ging er bij mij vanbinnen iets borrelen. Ik zou er alles aan doen om ervoor te zorgen dat mijn zusje zou stoppen met dat geluid. Mijn woede uitte zich dan ook in schreeuwen en agressief gedrag. Ondertussen vond zij het wel grappig om me te testen wat het alleen nog maar erger maakte. Niet lang hierna kreeg ik de diagnose misofonie.”
Ik sloeg mijn broer met een toetsenbord, omdat hij niet ophield met klikken
“Ik voelde me eenzaam en bleef het liefst de hele dag op mijn kamer. De band tussen mijn zusje en mij verslechterde enorm. We begonnen elkaar als aartsrivalen te zien. Bizar als ik bedenk dat mijn zusje waarschijnlijk mijn beste vriendin was geweest als ik geen misofonie had. Op de middelbare school zonderde ik me af van vrienden die vervelende eet- en drinkgeluiden maakte, wat ervoor zorgde dat ik er vaak niet meer bij hoorde. Ook had ik last van woede-uitbarstingen en gooide ik vaak uit frustratie met dingen. Ik heb mijn broer bijvoorbeeld een keer geslagen met een toetsenbord omdat hij er maar op bleef klikken. Door die woede-uitbarstingen raakte ik vaak in een dip en sliep ik weinig.”
Door de zure appel heen bijten
Ik hoor vaak dat mensen om me heen zeggen ‘oh, ik kan ook niet tegen smakken, dan heb ik vast ook misofonie’. Dat irriteert me. Diegene laat zijn of haar vriendschappen er waarschijnlijk niet op stuklopen. Misofonie is veel meer dan een irritant geluid. Ik eet al bijna zeven jaar niet meer aan tafel. Ik zonder me af en ga naar boven, waar ik rustig kan eten. Gelukkig heb ik vrienden en familie om me heen die ervan af weten en rekening houden met mijn irritaties. Zo hebben we thuis bij uitzonderingen zoals een kerstdiner, een aparte indeling waar iedereen zit. Op deze manier heb ik zo min mogelijk last van bijvoorbeeld mijn zusje. Soms is het zo dat ik me niet aan anderen maar aan mezelf erger. Als ik mezelf bijvoorbeeld op mijn toetsenbord hoor klikken, stop ik meteen.”
Ik eet al bijna zeven jaar niet meer aan tafel
No-go
“Ik haat bioscopen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel eens met vrienden doe, maar dat ik mezelf dan ook heel wat aandoe. Mensen eten voor, achter, links en rechts van je krakende nacho’s of popcorn. Brrr. Ook restaurants zou ik het liefst ontwijken, maar omdat ik hier toch wel vaker ben, probeer ik mezelf hier vooral heel erg af te leiden. Ik focus me op gesprekken of leuke dingen aan tafel. Het is te laat als een irritant geluid me opvalt. Vroeger zou ik waarschijnlijk klagen en huilen dat ik weg wil. Nu ga ik even naar buiten om af te koelen. In het restaurant zorg ik altijd dat ik op de rustigste plek zit, maar toch zit ik eigenlijk altijd gespannen in openbare ruimtes.”
Lees ook over:
"Soms denk ik: kon ik mijn gehoor maar uitzetten..."
Geschreven door
Tirza
