Carsten (22): “Ik leer mijn dwarslaesie steeds meer te accepteren”

“Voor ongeveer 11 maanden waren het ziekenhuis en revalidatiecentrum De Hoogstraat mijn thuis. Inmiddels woon ik weer bij mijn ouders. Daar moest het een en ander worden aangepast voor mijn rolstoel. Ik kan namelijk niet veel meer bewegen dan mijn armen. De oprit, achterdeur en keuken zijn hiervoor geschikt gemaakt. Ik ga met een lift naar boven en ook mijn bed heeft een transformatie ondergaan. De kans dat ik in de toekomst helemaal zelfstandig zou kunnen wonen, is klein. Ik blijf namelijk ’s ochtends en ‘s avonds van hulp afhankelijk: om mijn bed in en uit te komen. Natuurlijk vind ik dit een lastig vooruitzicht, maar ik leer het steeds meer te accepteren.”

Vechten voor verbetering

“Dat ik niet meer in De Hoogstraat woon, betekent niet dat ik klaar ben met revalideren. Ik had het gevoel dat ik nog stapjes kon zetten, vooruitgang kon boeken. Daarom blijf ik met fysiotherapeuten werken aan mijn conditie en spierkracht. Mijn bovenarmen en schouders zijn inmiddels echt goed ontwikkeld. De functie van mijn triceps – waarmee je je arm kunt strekken – is helaas nog niet goed teruggekomen. Ook is mijn handfunctie beperkt. Deze combinatie zorgt ervoor dat ik niet goed zelfstandig kan eten. Alleen een glas vasthouden en naar mijn mond toebrengen, is al een uitdaging. Bovendien wil ik mijn rompstabiliteit verbeteren. Mijn buik- en onderrugspieren zijn namelijk erg slecht. Als ik nu met mijn buik op m’n schoot terecht kom, kan ik niet uit mezelf weer rechtop gaan zitten. Op deze functies focus ik me nu met trainen.”

Stichting Knallen voor Carsten

“Ik train sinds afgelopen mei met de Mollii Suit. Dit is een pak dat elektrische impulsjes geeft over mijn hele lichaam. Hierdoor wordt de spierfunctie geprikkeld en het gevoel verbeterd. Een groep vrienden heeft het pak voor mij bij elkaar gespaard met de stichting Knallen voor Carsten. Ze hebben hierdoor ondersteund in het revalidatieproces en het voor mij en mijn familie iets dragelijker gemaakt. Supervet natuurlijk! Nu train ik zo’n twee tot drie keer per week met het pak. Steeds een uur. Het lijkt echt een positief effect te hebben, dus daar ben ik blij om!"

“Ik ben afgestudeerd als sportinstructeur en heb bovendien als personal trainer gewerkt. Sommigen denken dat het hierdoor extra confronterend is om zo weinig met mijn lijf te kunnen. Maar in het revalidatieproces vind ik het juist wel fijn. Tijdens de oefeningen kan ik altijd meedenken met de fysiotherapeuten en trainers. Ik weet waarom iets wel kan of niet en waarom het niet kan. Er is bijna niemand die zo goed zijn eigen revalidatieproces kan uitstippelen. Voor de fysiotherapeuten is mijn kennis nog wel eens lastig, maar we streven naar hetzelfde: een verbeterde spierfunctie en conditie.”

'Waarom ik?'

“Natuurlijk vind ik het wel lastig dat mijn lijf niet zo functioneert als ik zou willen. Ik vind werken met mensen het mooiste dat er is, maar kan nu niet eens een oefening voordoen! De vraag “Waarom ik?” stel ik niet. In deze situatie maakt het geen reet uit of het mij overkomt of een ander. Het is altijd vervelend. Ik moet er niet aan denken dat het een van mijn gezinsleden was overkomen! Natuurlijk baal ik ervan dat de rest op vakantie gaat en dat voor mij nog niet haalbaar is. Ik heb ze aangemoedigd hoor, maar hoop in de toekomst zelf weer mee te kunnen. Of ik ooit helemaal gewend raak aan de dwarslaesie? Dat zou ik niet eens willen! Ik wil me namelijk niet neerleggen bij de situatie. Mijn doel is om mezelf en de artsen te blijven verbazen! Ja, daar ga ik voor.”

Lees hier het eerdere interview met Carsten.