Noah’s (14) huis brandde af door een oxboard: ‘Het enige dat ik kon doen was bidden’
Als je huis afbrandt, wat is dan het eerste dat je meeneemt? Het is een vraag die je vast al een keer voor de grap aan iemand hebt gesteld. Bij Noah (14) bleef het niet bij een vraag, maar haar huis brandde begin dit jaar volledig af: “Mijn zus en ik konden nog maar één ding bedenken om te doen op dat moment: bidden.”
“Het voelde als een filmscene waarin iemand in shock is of bijna gaat flauwvallen: al het geluid om me heen werd dof en ik zag alles als een grote waas. Door de vlammen sprongen de ramen uit het huis waar ik een uur geleden nog op de bank zat, maar het drong totaal niet tot me door wat er gebeurde. Mijn zus en ik konden nog maar één ding bedenken om te doen op dat moment: bidden.”
Ontploft
De middag voor de brand is er nog niks geks aan de hand. Noah en haar zus vinden een oud Oxboard (elektrische platform op twee wielen). Ze leggen hem aan de oplader om te kijken of ‘ie nog werkt. “Het was vijf uur ’s middags en ik kwam net terug uit school. Ik ging op de bank zitten en hoorde opeens een doffe klap uit het Oxboard komen, gevolgd door rook. Ik schrok enorm, maar er was nog geen vuur. Mijn zus en ik hebben de stekker uit het stopcontact gehaald, het Oxboard van de bank op de grond gerold en wat ramen opengezet vanwege de stank. Ik belde mijn vader op, die de hond aan het uitlaten was, om uit te leggen wat er was gebeurd en dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Mijn zus en ik gingen daarna naar de supermarkt, maar toen we terugkwamen, waren we al te laat.”
Vurig gebed
“Er stonden allemaal buren op straat en toen we dichterbij kwamen, zagen ze zich om óns huis hadden verzameld. Vol ongeloof stonden we te kijken. De ramen sprongen kapot en er was overal zwarte rook. Mijn zus en ik zijn op de stoep gaan zitten om te bidden. Dat voelde toen als het enige dat we nog konden doen: bidden om bescherming en een goede afloop. Het was niet zo dat de brand opeens weg was omdat we hadden gebeden, maar in de weken na de brand zie ik nu dat God daarbij was.”
Nieuwe blik
“Achteraf hebben nog veel mensen aan me gevraagd: ‘Waarom ben je niet naar binnen gerend om spullen te pakken?’ Maar daar ben je op dat moment helemaal niet mee bezig. Je wilt gewoon dat iedereen gezond is en veilig. Ik merk dat ik door de brand veel minder waarde ben gaan hechten aan spullen. Alles wat ik had is in vlammen opgegaan: kleding, vriendenboekjes, meubels, foto’s. Dan ga je toch anders kijken naar spullen. Het meeste is gewoon vervangbaar. Mensen zijn dat niet.”
Ik zag dat moment als een knipoog van God dat het met ons ook goed zou komen
Actie
De weken na de brand schiet het hele dorp te hulp. “Er werd een inzamelingsactie gehouden voor ons door het dorp. We kregen geld, spullen en zelfs tijdelijke huizen aangeboden. Iedereen was zo lief en behulpzaam. Daarin zie ik terug dat God voor ons heeft gezorgd. De eigenaar van het benzinestation in het dorp had een huis leegstaan die hij normaal verhuurd aan Poolse arbeiders. Daar wonen we nu nog steeds, totdat ons huis weer helemaal is opgebouwd.”
Maar wat is er nou gebeurd?
“Van de onderzoeker van de brandweer hoorden we achteraf dat het Oxboard echt de oorzaak was van de brand. Er zitten namelijk accu’s in die je eigenlijk om de drie jaar moet vervangen, omdat ze anders kunnen ontploffen. De knal die ik hoorde toen ik op de bank zat, was één accu die ontplofte. Toen mijn zus en ik naar de supermarkt waren, ontploften er blijkbaar nog meer. We hebben dus eigenlijk geluk gehad dat er niemand thuis was. Wie weet wat er was gebeurd als ik nog steeds op die bank had gezeten.”
Briefje uit de hemel
Voordat het oude huis van top tot teen wordt gesloopt, lopen Noah en haar vader nog een rondje als een soort afscheid: “Het was best bijzonder om weer in het huis te zijn. Alles was verbrand, maar midden in de woonkamer lag een Bijbel. Wel in stukken, maar niet beschadigd door het vuur. Toen ik dichterbij kwam, zag ik het verhaal van Jozef op de grond liggen. Ik dacht aan hoe Jozef ook zoveel tegenslagen had meegemaakt in zijn leven, maar toch goed eindigde. Ik zag dat moment als een knipoog van God dat het met ons ook goed zou komen.”
Lees ook over:
Kirsten (19) werd 'Tienermoeder van het jaar
Geschreven door
Daniëlle
