Zeg het dan!
Desoxyribonucleïnezuur. Zo! Probeer dat maar eens in één keer je mond uit te krijgen. Doe dan, ik meen het. Even lezen en het dan zeggen. (Het hoeft niet hardop, als je met andere mensen bent. Al zou dat wel hilarisch zijn. O, wacht! Als je van plan bent het echt te doen, film het dan en DM het resultaat naar BEAM. We lachen graag mee.) Anyway, desoxyribonucleïnezuur is natuurlijk gewoon DNA; dat spul waaruit je bent opgebouwd. En dat woord is dus lastig om te zeggen.
Deze is ook vaak ingewikkeld: “Help!” Nou ja, niet als je een tijger tegenkomt in de winkelstraat… Dan zal het je weinig moeite kosten om het woord te roepen. Al is het dan weer de vraag wíé jou gaat helpen, natuurlijk, maar dat is hier even niet de kwestie. Om hulp vragen doen de meeste mensen niet zo graag. Liever ploeteren ze in hun eentje voort.
Oké. Dit gaat natuurlijk niet over ‘de meeste mensen’, maar over mij. En misschien ook wel over jou, maar jij schrijft deze column niet. Ik wel. En ik vind ‘help’ een ontzettend ingewikkeld woord. Liever doe ik het allemaal zelf, ook als het eigenlijk niet lukt. Dat is meteen mijn grootste probleem met hulp vragen: het is toegeven dat ik het niet voor elkaar krijg. Het voelt als mislukken, en dat is al helemáál verschrikkelijk. Ik help liever anderen dan dat ik door anderen geholpen word. Kan ik ook nog een beetje de redder in nood spelen.
Raar eigenlijk: een woord dat bedoeld is om je leven gemakkelijker te maken, is blijkbaar erg ingewikkeld. Kortom, ik kan wel wat hulp gebruiken bij het om hulp vragen (ook al zit dat niet zo in mijn desoxyribonucleïnezuur). Ik ga vandaag nog bij de buren vragen of ik een rolletje aluminiumfolie mag lenen.
Maarten is de eindbaas van BEAM en wil heel graag een keer iets omroepen in een supermarkt.
Geschreven door
Maarten
