Jorian (20) is geadopteerd: ‘Ik lag op de vloer huilend en schreeuwend.’
Iedereen heeft een verhaal. Maar wanneer heb je de kans om onbeschaamd al je vragen aan de ander te stellen? Nou, dat kan hier. Bij de BEAM-rubriek ‘Durf te Vragen’ stellen wij de vragen die jij via Instagram hebt ingestuurd. Vandaag is Jorian (20) aan de beurt. Hij werd geadopteerd als baby en reageerde dit als tiener af op zijn adoptiefamilie.
Hoe ging je als kind om met geadopteerd zijn?
“Als kind was ik rustig. Als ik vervelende emoties voelde, liet ik die niet merken. Ik kon wel eens boos worden als mensen weer dezelfde vragen stelden. Zoals ken jij ook je ‘echte’ ouders? Dan dacht ik: mijn biologische ouders zijn voor mij niet mijn echte ouders. Dat zijn mijn adoptieouders. Wat maakt het dan uit wie mijn biologische ouders zijn? Ik reageerde daar dan niet op. Pas toen ik een tiener was begon ik de woede te tonen. Ik deed dat niet op school, daar wil je niet opvallen. Maar ik deed het waar ik me veilig voelde; thuis. Dan was ik zonder goede reden vaak boos op mijn ouders of mijn zusjes. Ik besef me nu, jaren later, dat dat komt omdat ik me afgewezen voelde door mijn biologische moeder.”
Waarom was het voor jou moeilijk om je adoptie te accepteren?
“Ik ben als twee weken oude baby al afgestaan. Ik dacht: wie doet dat? Hoe geef je je baby’tje weg? Wat is er mis met mij? Die vragen kon ik niet altijd even goed verwoorden. Het maakte niet uit dat mijn geadopteerde ouders van mij hielden en wel voor mij hadden gekozen. Die afwijzing in het begin van mijn leven voelde ik onbewust toch. De woede was er altijd en kon er zomaar uitkomen. Dan schreeuwde ik en maakte gemene opmerkingen waar ik later spijt van had. Het maakte niet uit of ik naar de psycholoog ging of goede gesprekken met mijn ouders had. De boosheid ging niet weg. Ik voelde geen verandering.”
Heb je ooit je biologische ouders ontmoet?
“Ik heb hulp gezocht om mijn moeder te vinden. Dat is gelukt en toen heb ik haar gefacetimed met Google translate erbij. Ik was toen nog niet in de juiste stemming om een band op te bouwen. Die woede zat er destijds nog in. Ik wilde niet met deze vrouw praten, die ik toch niet kende. Dat contact heb ik toen stilgelegd. Nu ik rustiger ben, ga ik binnenkort weer contact met haar opnemen, om het daardoor nog beter te kunnen verwerken.”
Hoe hielp God jou?
“Ik heb op de christelijke camping de Betteld een bijzondere ervaring gehad. De leiders vroegen om mensen die ergens mee zaten en daar genezing voor nodig hadden. Ik ben toen naar de leiders gegaan met mijn verhaal. Bij hen heb ik liggend op de vloer een half uur gehuild en geschreeuwd. Toen ik weer rustig was, voelde het alsof de wereld van mijn schouders afviel. Opeens viel alles op z’n plek: ik was al die tijd zo boos geweest, omdat ik mijn biologische moeder niet kon vergeven. Ik wist eindelijk de oorzaak en zo kon ik eindelijk die woede kalmeren.”
Hoe gaat het nu met je?
“Het gaat momenteel erg goed met mij. Ik ben rustiger sinds deze zomer. In het dagelijks leven, tijdens gesprekken en ook vanbinnen, voel ik meer vrede. Mijn familie merkte het direct toen ik terugkwam van vakantie. Ik heb die week nog een getuigenis gedaan. Ik twijfelde heel erg. Tijdens de kerkdienst vroegen ze naar mensen die die week iets moois hadden meegemaakt. Ik ging in de rij staan en wilde eigenlijk direct weer uit de rij stappen. Waarom zou mijn verhaal belangrijk genoeg zijn? Totdat mijn broertje naar me toe kwam rennen en mij een knuffel gaf. Het voelde alsof God mij met de knuffel een teken gaf: Je moet dit verhaal vertellen, anderen moeten dit horen.”
Lees ook over:
