Jurjen van Houwelingen spreekt op de EO-Jongerendag: ‘De kern van goed nieuws is dat ik geliefd ben’
In een klein schildersatelier in Amsterdam West vind je meerdere keren per week Jurjen van Houwelingen. Precies tien jaar geleden was hij spreker op de EO-Jongerendag, toen nog het Gelredome. Dit jaar staat hij weer op het podium in Ahoy. In tien jaar kan er veel veranderen, weet Jurjen als geen ander. Te midden van zijn schilderijen, kwasten en verf vertelt hij over het herseninfarct dat zes jaar geleden zijn wereld op z’n kop zette.
Na een grote kop cappuccino is Jurjen klaar voor een nieuwe dag vol verfvlekken en kwastkleuren. Gekleed in een slobbertrui vol verfklodders, begint hij te vertellen: “Het schilderen ontstond eigenlijk als dagbesteding een paar maanden na mijn een herseninfarct. Op aanraden van mijn familie ging ik een keer in de week naar Kunst om de Hoek, waar allerlei mensen zitten met niet-aangeboren hersenletsel die op zoek zijn naar een nieuwe invulling voor hun leven. Daar hoorde ik ineens dus ook bij. Ik voelde me zo’n ontzettende kneus tussen al die mensen. Er was een constant stemmetje in mijn hoofd dat tegen mij zei: Je bent nu een tweederangs mens. Het heeft bijna vier jaar geduurd voordat ik weer kon geloven dat ik ertoe doe.”
Vreemd gesnurk
Eind 2017 komt Jurjen op een dag met knallende hoofdpijn thuis. “Je bent gewoon te druk”, hoort hij bij een bezoek aan de huisarts. Niet geheel onterecht, want als je een goedlopend eigen bedrijf hebt, drie jonge kinderen moet opvoeden én een bekende christelijke spreker bent, heb je ook wel veel ballen in de lucht te houden. “Op 5 december 2017 kwam ik weer met hoofdpijn thuis en ging ik even op bed liggen. Het volgende moment hoorde mijn vrouw, die zelf huisarts is, een vreemd gesnurk uit de slaapkamer komen. Zo’n geluid waarbij je gelijk weet: dit is niet goed. Ik was in een coma beland. In het ziekenhuis kwam de échte oorzaak van mijn hoofdpijn boven water: een goedaardige tumor die een herseninfarct had veroorzaakt.”
Alles is anders
Een paar uur later wordt Jurjen als een ander mens wakker in een ziekenhuisbed: blind en met geen enkele herinnering aan zijn vrouw en kinderen. “Ik herinner mij nog steeds niks van die periode. Dat begint pas bij het revalidatiecentrum, waar ik na de ziekenhuisopname vijf maanden heb gezeten. Langzaam maar zeker kwamen daar de meeste herinneringen weer terug, maar mijn zicht helaas niet. Het is net alsof ik de wereld door een rietje bekijk. Gezichten van mensen kan ik niet herkennen.”
Ik maakte mezelf wijs dat ik stuk was
‘Het spijt me’
Het moment dat Jurjen weer naar huis mag, is iets waar hij maandenlang naar uit heeft gekeken. Nu gaat alles weer normaal worden, is zijn verwachting. Maar eenmaal thuis belandt hij in een gat. “Ik had bij alles hulp nodig en kon mijn bedrijf niet meer runnen, waardoor ik het gevoel kreeg dat ik waardeloos was. Ik werd enorm depressief en maakte mezelf wijs dat ik stuk was en niks meer te bieden had. Mijn gedachten werden zo donker, dat ik zelfs had uitgedacht hoe ik een einde aan mijn leven zou maken. Voor mijn naasten had ik al afscheidsvideo’s opgenomen waarin ik vertelde: ‘Het spijt me dat je me zo hebt gevonden, maar ik zag het leven niet meer zitten’.”
Zelfliefde kweken
Dat hij deze gedachte niet in de praktijk brengt, is de uitkomst van een lang proces. “Ik ging in behandeling bij een psychiater en kreeg antidepressiva. Ik moest leren weer van mezelf te gaan houden. Ik las een boek over een man die tegen ditzelfde probleem aanliep en elke dag tegen zichzelf zei: ik hou van je. Dat ben ik ook gaan doen. Als ik bijvoorbeeld op straat liep of in bed lag, zei ik zachtjes tegen mezelf: ‘Ik ben geliefd, ik doe ertoe, ik tel mee, ik heb nog wat te geven aan de wereld’. Zo kon ik als het ware mijn eigen hersenen opnieuw programmeren. Dit ging niet van de ene op de andere dag, maar heeft jaren geduurd.”
Waarom maakt u me niet dood?
Nieuwe hoop
Waar was God in die ingrijpende maanden? “God was voor mij een afwezige. Ik ben in die periode veel naar genezingsdiensten geweest in de hoop dat hij een wonder zou doen, maar dat gebeurde niet. ‘Waarom maakt u me niet dood’, vroeg ik hem. Ik was zo boos en ik snapte niet waarom mij dit was overkomen. Op die laatste vraag heb ik nog steeds geen antwoord, maar ik weet wel wat het antwoord NIET is: dat God niet van mij houdt. Ik heb mijn geloof in die maanden van onbegrip helemaal heruitgevonden. Ik dook opnieuw in het leven van Jezus en werd ineens zo geraakt door zijn zelfopofferende liefde. Als jezus heeft bestaan, als hij is gestorven en als hij is opgestaan uit de dood voor ons, dan is er hoop voor iedereen. Ook voor mij.”
Een nieuw levensdoel
Naast zelfliefde en geloof, zocht Jurjen naar een nieuwe betekenis voor zijn leven. “Ik werd op een gegeven moment gegrepen door het begrip ‘veerkracht’. Als ik op de een of andere manier terug kan veren en een nieuwe betekenis kan vinden, dan is mijn leven weer de moeite waard. Dat was een zoektocht, maar ik heb mijn doel weer gevonden in het inspireren van anderen met mijn verhaal en in de kunst die ik maak. Ik weet nog dat ik een van mijn schilderijen op Facebook had gezet en dat een vriend van mij negenhonderd euro bood. Ik voelde me toen zo ontzettend op waarde geschat en bedacht me: ik heb nog wat te geven aan de wereld. Daardoor ben ik verdergegaan in de kunst.”
EO-Jongerendag
Op 1 juni gaan we op de EO-Jongerendag nog veel meer horen over veerkracht en wat goed nieuws voor Jurjen betekent. “Voor mij is de essentie van goed nieuws dat ik geliefd ben door God. Ik weet niet of ik dit geloof had gehad zonder dit herseninfarct. Ik had dan waarschijnlijk wel veel geld gehad, maar was nog heel onrustig geweest. Misschien dat ik nu al heel voorzichtig kan zeggen, dat alles wat gebeurt uiteindelijk ten goede keert.”
Geschreven door
Daniëlle
