Céline: Ik had jaren last van extreme heimwee
Hardop huilend stap ik het vliegtuig in. ‘Waar ben ik aan begonnen’, denk ik bij mezelf. Wat een zorgeloze zendingsreis naar Roemenië had moeten worden, is voor mij een tranendal door de extreme heimwee die ik voel. Het idee dat ik voor het eerst in mijn leven mijn ouders langer dan 24 uur niet ga kunnen zien, geeft mij een paniek die ik niet onder controle kan krijgen. Terwijl het vliegtuig steeds hoger boven de wolken verdwijnt, blijf ik urenlang keihard huilen.
Vanaf het moment dat ik mijn ouders op Schiphol gedag zei, heb ik tot aan mijn aankomst in Roemenië non-stop gehuild. Ik kon alleen maar denken aan alle mensen die ik ging missen in plaats van aan de geweldige zendingsreis die ik aan het maken was. Toen het vliegtuig landde, was er geen traan meer over in mijn lijf.
Deze zendingsreis betekende voor mij enorm veel. Toen ik als baby werd opgedragen in mijn kerk heeft onze voorganger geprofeteerd dat ik zal reizen en veel mensen zou gaan vertellen over God. Daarna heb ik heb altijd het gevoel gehad dat God van mij vroeg om te gaan reizen en mensen te vertellen over hem. Het voelde daarom ook alsof God mij op deze reis had gestuurd, maar door mijn heftige heimwee kon ik er nog geen seconde van genieten.
Ik geloof dat er vaak een link zit tussen je angsten en wat God voor jouw leven wil. Angsten kun je soms ervaren als een aanval van het kwade, omdat het in de weg staat van iets dat je voor het koninkrijk voor God wilt doen. Dus hoe typisch is het dat ik enorme heimwee had op dat moment.
Ik besloot te gaan bidden. Ik vroeg Hem waarom ik mij zo slecht voelde, terwijl ik mijn droom aan het vervullen was. Ik wilde zo graag genieten, maar de negatieve gedachtes in mijn hoofd bleven maar komen. Ik vroeg God om hulp en ineens voelde ik me helemaal rustig worden. De negatieve gedachtes maakten ruimte voor realistische, zoals: ‘Ik kan wel blijven huilen, maar er is toch geen weg meer terug. Geniet ervan!’ Plots kon ik trots zijn op mezelf en het feit dat ik mij niet heb laten tegenhouden door mijn heimwee en gewoon mijn droom achternaging.
Vanaf dat moment, elf jaar geleden, is die heftige vorm van heimwee nooit meer teruggekomen. Natuurlijk heb ik er soms nog last van, zeker nu ik op mezelf woon, maar dat is een gezonde portie heimwee. Ik onthoud gewoon: God is bij me, dus ik heb mijn geestelijke huis altijd bij me.
Geschreven door
Céline Dib
