Sofie basketbalt in de VS: 'Geen droom is gek genoeg!'

Talent

“Twaalf was ik toen ik begon met basketbal. Daarvoor had ik helemaal niet zo veel met sport. Toen ik een groeispurt kreeg kwam basketbal in beeld. De eerste keer dat ik meedeed met een training was ik gelijk verkocht. Altijd heb ik gevoeld dat dit een talent is, dat ik van God heb gekregen.”

Amerika

Nu acht jaar later woont Sofie in Amerika. Daar basketbalt ze in het hoogste college basketbalteam van haar universiteit. “Het eerste jaar was het heel erg wennen. De Nederlandse en Amerikaanse cultuur is heel anders. Sociaal was ik hele andere dingen gewend. In Amerika vragen ze bijvoorbeeld heel vaak hoe het gaat, maar dat is meer een gewoonte dan oprechte interesse. Daarom duurde het wel een poos voordat ik echt mijn draai had gevonden.”

Zelfstandig

In Nederland was Sofie het al gewend om haar familie weinig te zien. Op vijftienjarige leeftijd verhuisde ze van Zwolle naar Amsterdam om te trainen en spelen op de Orange Lions Academy. “Alles ging via face time en WhatsApp. Elke dag belde ik uren met mijn moeder. Eigenlijk sprak ik mijn moeder nog vaker dan normaal. We hadden zoveel mooie gesprekken. Het voelde alsof ik gewoon thuis woonde.”

Het voelde alsof ik gewoon thuis woonde

Ziek

Voordat Sofie naar Amsterdam ging werd haar moeder ernstig ziek. “Het was een hele grote klap in mijn gezicht toen ik hoorde dat mijn moeder eierstokkanker had. Ik was druk met basketbal en stond volop in het leven. Terwijl mijn moeder veel tijd moest doorbrengen in het ziekenhuis.”

Verdriet

“In 2020 overleed mijn moeder. Hetzelfde jaar waarin ik vertrok naar Amerika om mijn grote basketbal droom waar te maken. Dat was heel erg dubbel. Midden in mijn verdriet moest ik een nieuw leven opbouwen aan de andere kant van de wereld. In die periode voelde ik mij heel erg eenzaam. Mijn geloof gaf mij kracht, maar tegelijkertijd dacht ik: als dit het is, wil ik helemaal niets te maken hebben met God.”

Als dit het is, wil ik helemaal niets te maken hebben met God.

Vrienden

"Echte vrienden had ik niet gelijk, ook al werd ik wel veel herkent op school. In Amerika is sport enorm groot. Dus in het college basketbalteam spelen is een big-deal. Ik ben vrij lang dus iedereen ziet mij overal bovenuit steken. In het begin waren de contacten wel erg oppervlakkig, terwijl ik door een hele moeilijke tijd ging. Gelukkig heb ik nu heel veel maatjes waar ik goede gesprekken mee kan voeren. Nu kan ik stiekem ook wel van alle aandacht genieten, dat hoort ook bij de sport."

Geloof

Veel Amerikaanse topsporters zijn heel erg open over hun geloof. Iets wat Sofie heel erg waardeert. “In Nederland zijn we heel voorzichtig als het over het geloof gaat. In Amerika is iedereen echt trots op hun religie. Zelf heb ik het gevoel dat ik God ook weer terug heb gevonden. Een standaardchristen ben ik niet, ik ga niet elke zondag naar de kerk of lees mega-veel uit de bijbel. Steeds meer ontdek ik dat een goede christen zijn niets met die dingen te maken heeft. Dat maakt mijzelf ook opener en zekerder over mijn geloof.”

Geen droom is gek genoeg

Het doel

“Geen enkele droom is gek genoeg. Alles gaat in kleine stapjes. Stapje vooruit, stapje terug. Elke dag blijf ik mezelf herinneren het einddoel is het allemaal waard.” Sofie haar einddoel? Doen waar ze gelukkig van wordt: “Elke dag basketballen op het hoogste niveau. Dat is mijn passie en die heb ik van God gekregen.”