Sacha (17) heeft een hulphond voor haar eetstoornis: ‘Ze likt letterlijk mijn tranen weg'

Triggerwarning: Dit verhaal gaat over een eetstoornis en suïcide.

Het verhaal van Sacha en Yindi begint wanneer Sacha uit een crisisopname voor haar eetstoornis komt. “Het ging toen echt niet goed me. Ik wilde niet praten, stond niet open voor therapie en dus wist de hulpverlening niet meer wat ze met me aan moesten. Ik ben maar gaan googelen naar een oplossing, maar kwam uit bij allemaal therapieën die ik al lang achter de rug had.” Wat zoekresultaten later valt Sacha’s oog op dier- en paarden coaching: “Toen ik erover las, voelde ik gelijk dat dit was wat ik nodig had.”

Crowdfunden

Sacha verliest al snel haar hart aan honden en sluit zich aan bij een hondenschool. Ze komt op de wachtlijst voor een puppy die ze samen met een trainster van de hondenschool op gaat leiden tot een echte hulphond die precies past bij Sacha. Daar zit alleen wel een prijskaartje aan: negenduizend euro… “Dat kon ik zelf niet betalen. Omdat het niet goed met me ging had ik ook geen bijbaantje en dus geen inkomsten. Ik kreeg de tip om een crowdfunding te starten en dat heeft me gered. Door Facebook en een paar interviews met kranten is er ongeveer vierduizend euro gedoneerd. Dat vond ik zo bijzonder! Ook is er een deel door de gemeente vergoed, waardoor puppy Yindi opeens echt van mij was.”

Tranen weglikken

“Yindi is op een moment gekomen dat ik haar het hardste nodig had. Ze weet precies hoe ik me voel en wanneer ze er voor me moet zijn. Wat Yindi bijvoorbeeld doet, is mijn gedrag spiegelen zodat ik ermee word geconfronteerd. Als ik niet eet, eet Yindi ook niet. En als ik mezelf wegcijfer, gaat Yindi me ook negeren. Deze dingen blijft ze doen totdat ik iets bij mezelf verander. Ook merkt ze het als ik overprikkeld ben. Dat voelt ze soms zelfs eerder opkomen dan ik. In een drukke ruimte gaat ze dan bijvoorbeeld aan de riem trekken totdat we buiten staan en ik even tot mezelf kan komen. Het kost heel veel energie voor mij omdat het ook zo confronterend is, maar het is het allemaal waard om iemand te hebben die letterlijk je tranen weg likt.”

Gesloten jeugdzorg

“Vorig jaar ging het weer minder goed met mij op het gebied van eetstoornis en suïcidaliteit. Daarom ben ik opgenomen in de gesloten jeugdzorg. Ik dacht dat ik in een soort gevangenis zou belanden en was bang om te gaan. Je hebt er geen telefoon, geen contact met andere mensen en je zit in een lege kamer. Dat voelde best eenzaam. Vooral omdat ik Yindi moest achterlaten. In het begin wilde ik zelfs met niemand praten, maar ik leerde dat ik me open moest stellen om beter te worden. Toen ik dat deed, heb ik hele grote stappen gemaakt.”

Grote verandering

Het gaat inmiddels stukken beter en dat komt onder andere door Yindi. Zij is mijn grootste motivatiebron om beter te worden. Ik heb nog steeds terugvallen en het is niet zo dat een hulphond al je problemen oplost. Je moet zelf die verandering maken. Maar door Yindi zijn mijn dalen wel minder diep geworden. Ik ga inmiddels weer naar school, waar ik twee jaar lang niet naartoe kon, en ik word bijna achttien. Dat betekent dat ik hier weg mag en hopelijk samen met Yindi een plek kan vinden.”

• Deniek (21) werd gedoopt met haar hulphond: “Bowie is het bewijs van Gods goedheid”

  Deniek (21) werd gedoopt met haar hulphond: “Bowie is het bewijs van Gods goedheid”