Olympisch zilver-winnaar Terrence Agard brak zijn nek: "Ik zie het als een zegen dat ik er nog ben."

“‘Ben jij Terrence? Je nek is gebroken.” Het is het eerste wat de arts tegen mij zegt als ik na het ongeluk bijkom in het ziekenhuis. Van zijn boodschap raak ik zo in paniek dat ik opnieuw out ga. Als ik een paar uur later bij bewustzijn kom, zit mijn hoofd in een klem en heb ik allerlei slangen aan en in mijn lijf, inclusief een infuus. De tweede keer dat ik bij bewustzijn kom, besef ik pas echt wat er gebeurd is. Het auto-ongeluk is geen nachtmerrie, het is de werkelijkheid!” “Eerst ben ik heel verdrietig, daarna boos. Waarom moet mij dit overkomen? Ik ben op weg naar de top, op weg naar het WK in Rio. Ik ben boos op Churandi Martina die die avond achter het stuur zat. Hij heeft niks en kan wel naar Rio, ik niet.”

Ik kan mijn hoofd en lijf tot aan mijn middel nog niet eens bewegen.

Twijfel

“Drie maanden lang kan ik me niet bewegen. Ik zit vast aan bed. Waarom ik? Waarom net nu? Ik krijg geen antwoorden. Mijn ouders komen over uit Curaçao. Ik vind het heel erg voor mijn familie om mij zo te zien. Ze doen zich – als ze bij mij in het ziekenhuis zijn – sterk voor; dat voel je omdat je hun kind bent. Ze hebben veel verdriet. Ik wil sterk voor hen zijn, niet opgeven.”

“Natuurlijk heb ik momenten waarop ik denk: ik kap ermee, dit wordt niks. Laat ik gewoon herstellen, maar die hele atletencarrière, het is mooi geweest. Ook heb ik last van woede- en paniekaanvallen. Mijn wereld is in elkaar gestort. Ik ben een binnenvetter en ga de strijd liever eerst met mezelf aan voordat ik deze met anderen deel. Ik los het zelf op, denk ik dan. Mijn vader is ook zo. Ik ga diep, heel diep. Het is niet gemakkelijk.”

“Laat ik gewoon dankbaar zijn dat ik in leven ben gebleven, probeer ik op een gegeven moment te denken. In die drie maanden dat ik vastzit, kan ik helemaal niets doen. Ik ben de liefde voor de sport verloren. Ik kan mijn hoofd en lijf tot aan mijn middel nog niet eens bewegen. Mijn nekspier is niets meer gewend en helemaal slap. Mijn hoofd voelt topzwaar als de klem eraf gaat. Mijn nek klapt achterover, zelf heb ik niet de kracht om mijn eigen hoofd vast te houden.”

Wonder

“Drie maanden na het ongeluk mag de hoofdklem eraf. Twee dagen later zit ik in het vliegtuig naar Curaçao. Puur om te herstellen, ik denk niet aan trainen. Martina heb ik al lang vergeven, hij veroorzaakte dat ongeluk niet expres. Een vriend blijft een vriend.”

“Iedereen op Curaçao wil me zien. Op oudejaarsavond zonder ik me af en denk ik na. Ik ben nog steeds enthousiast over ‘mijn baan’. Tijdens het revalideren kijk ik oude video’s en scrol ik door de foto’s op mijn mobiel. Stress heb ik niet snel, dat is deels iets van Curaçao, deels geërfd van mijn vader. Voor alles is een oplossing. Ik begin weer liefde te voelen voor de sport.”

“Zwemmen is een goede therapie en zodra ik weer kan lopen, ga ik de baan op. Af en toe klok ik mezelf. In februari besef ik dat, als ik vanuit deze snelheid verder kan trainen, het goed komt. In april loop ik mijn eerste wedstrijd in Florida.”

“Dat ik zo snel hersteld ben, vinden de dokters een wonder. Als sporter herstel je sneller en bovendien ben ik positief. Als je negatief bent, gaat het herstelproces veel langzamer. Ik zie het als een zegen van God dat ik er zo bovenop ben gekomen. Mijn ouders en familie hebben zeker voor me gebeden. Misschien heel Curaçao wel, ha ha, iedereen op het eiland weet van het ongeluk.”

Accept, deal with it and come back!

“Ik had dood kunnen zijn en ben eeuwig dankbaar dat ik mijn sport weer kan uitoefenen zoals voor het ongeluk. Ik waardeer het leven meer dan ooit. Het wakker worden iedere dag, kunnen lopen, de mensen om je heen, en zitten in de zon. Ik heb genoeg mensen gezien die in dezelfde situatie een dwarslaesie hebben opgelopen.”

“Alles gebeurt met een reden. Dit ook. Ik zeg niet dat het goed is wat er is gebeurd, maar het is gebeurd. Het heeft me een goede les geleerd: neem niets voor granted. Mentaal ben ik sterker, ik geloof meer in mezelf; heb een betere focus en de lat hoger gelegd. Accept, deal with it and come back!”

BEELD: ANP