Nona (19) heeft een depressie, angst- en eetstoornis: ‘De angst begon bij een vriendin die moest overgeven'

Triggerwarning: Dit verhaal gaat over een eetstoornis en poging tot suïcide.

Nona’s lange ziektetraject begint met iets onschuldigs: een dipje. “Ik had geen energie, nergens zin in, steeds meer ruzie met mijn ouders en als ik ’s avonds in bed lag moest ik heel hard huilen. Op een gegeven moment nam dat nutteloze en verdrietige gevoel mijn hele dag in beslag en trok mijn moeder aan de bel. Ik had hulp nodig. De huisarts vertelde me dat ik een depressie had en ik werd op een wachtlijst gezet voor behandeling.”

Trauma

Een paar maanden na deze diagnose maakt Nona een voor haar traumatische gebeurtenis mee. Dit zet haar leven op z’n kop. “Ik gaf een feestje met Oud & Nieuw. Een vriendin van mij had te weinig gegeten en te veel gedronken waardoor zij op een gegeven moment voor mijn neus moest overgeven. Voor mij was dat heel traumatisch.” Nona heeft een extreme angst voor overgeven, ook wel Emetofobie* genoemd. “Ik had nog nooit gehoord van deze fobie en dus durfde ik niemand te vertellen dat ik steeds flashbacks en angst had. Door die angst had ik geen trek meer en at ik steeds minder.” Dit is het begin van Nona’s eetstoornis.

Eerlijk

Nona begint steeds minder te eten uit angst om over te geven. Hulpverleners weten dan nog niet dat ze emotofobie heeft en dus krijgt Nona het label ‘anorexia’. “Ik kende niemand die een angst had voor overgeven. Ik schaamde me en vertelde het niemand. Een jaar na het trauma durfde ik pas aan een hulpverlener te vertellen waarom ik niet wilde eten. Ik verwachtte dat ik nu goede hulp zou krijgen, maar ik werd totaal niet serieus genomen. ‘Je hebt gewoon anorexia en daarom eet je niet’, werd me verteld. Er werd over mijn overgeef-trauma heen gepraat en dat bevestigde voor mij dat ik dus inderdaad raar was. Hierdoor stopte ik mijn angst nog verder weg.”

Help me

Als eerlijkheid er niet voor zorgt dat Nona goede hulp krijgt, besluit ze het over een andere boeg te gooien. “Ik ben toen expres veel gaan afvallen, zodat ik op die manier wel goede hulp en aandacht zou krijgen. Dat ging heel makkelijk, omdat ik toch niet durfde te eten. Zo heb ik mezelf het label ‘anorexia’ toegeëigend. Nu het fysiek zichtbaar was dat het niet goed met me ging, werd ik eindelijk als ‘ziek’ beschouwd. Mijn eetstoornis werd gezien, maar ondertussen worstelde ik nog steeds met een depressie. Ik vond het fijn om mezelf te straffen door niet te eten. Zo ongelukkig was ik.”

Ik snapte niet waarom het zoveel mensen lukte om een gelukkig leven te hebben, maar dat ik het niet kon

Opname

In de maanden die volgen, gaat het alleen maar slechter met Nona. Ze weigert te eten en zakt steeds verder weg in haar depressie. Ze wordt behandeld voor anorexia, maar niet voor de echte oorzaak van haar eetstoornis: angst en depressie. Ze wordt meerdere keren opgenomen in het ziekenhuis, omdat ze haar eigen lichaam niet meer goed in leven kan houden. “Ik praatte niet meer, had alleen maar huilbuien en ik was heel erg boos. Ik snapte niet waarom het zoveel mensen lukte om een gelukkig leven te hebben, maar dat ik het niet kon. Er was niemand die me echt begreep en eigenlijk wilde ik alleen maar dood…”

Keerpunt

“In maart 2021 heb ik geprobeerd om een einde aan mijn leven te maken. Voor mijn ouders was het afschuwelijk om dit mee te maken en mij zo ongelukkig te zien. Zij begrepen ook dat dit geen leven was. Ik ging van ziekenhuis naar kliniek en weer terug, maar niets hielp. Ik wilde zo graag stoppen met leven en sprak zelfs over euthanasie. Tijdens mijn derde ziekenhuisopname was ik er zo slecht aan toe dat er tegen me werd gezegd: ‘Als we nu niets doen, ben je over 24 uur dood.’ Ik kreeg toen voor het eerst dwangvoeding, zodat ze mij in leven konden houden. Ze deden er alles aan om me niet dood te laten gaan, terwijl ik dat zelf zo graag wilde.”

Eerste glimlach

“In het ziekenhuis kreeg ik anderhalve week elke dag dwangvoeding. Toen ik sterk genoeg was om weer naar de kliniek te gaan, werd dit doorgezet. Het drong toen denk ik pas tot me door: op deze manier gaat mijn depressie nooit opgelost worden. Alles draaide om eten en niet om het échte probleem en de oorzaak van al deze ellende. Ik besloot voor een laatste keer te vechten. Die eetstoornis moest weg zodat mijn depressie een podium zou krijgen. Ik begon langzaam beetjes te eten. Fysiek ging ik vooruit, maar mentaal bleef ik nog steeds met donkere gedachtes rondlopen. Eindelijk zag de hulpverlening dit nu ook: mijn depressieve gedachtes kwamen niet door een eetstoornis!”

“Ik krijg al antidepressiva sinds 2019. Ik heb wel zes verschillende soorten geprobeerd, maar niks leek te helpen. Mijn laatste hoop was antidepressiva nummer zeven. Wonder boven wonder sloeg deze aan. Langzaam maar zeker werd ik opener en kon ik soms weer glimlachen. Vanaf dat moment is het beter gegaan, maar helemaal weg is het nog steeds niet.”

Toekomst

Tijdens die donkere periode en kliniek- en ziekenhuisopnames, was er één ding wat haar troost gaf: schrijven. Nona schreef alles op wat ze niet durfde uit te spreken in dagboeken en gedichten. “Ik vond het heel moeilijk om te praten, maar schrijven was een goede uitlaatklep. In september 2021, tijdens mijn derde ziekenhuisopname, besloot ik dat ik een boek wilde schrijven. Oude vrienden en vriendinnen die ik al jaren niet heb gesproken, snappen nu wat er de afgelopen vier jaar allemaal in mijn leven is gebeurd. Langzaam begin ik nu weer bezig te zijn met mijn toekomst. Ik weet dat het met pieken en dalen zal gaan, maar ik ben al heel dankbaar voor hoe ver ik gekomen ben.”

Eline worstelde jarenlang met anorexia: 'Het gaf me een kick, net als bij een verslaving'

Lees ook over:

Eline worstelde jarenlang met anorexia: 'Het gaf me een kick, net als bij een verslaving'