Mijn nicht Sanne droomde alleen nog van de dood
Ik stuur een brief naar mijn nicht Sanne, die ervoor koos om niet meer te leven. Lees eerst haar afscheidstekst:
‘Lieve vrienden,Op 8 januari heb ik voor mijzelf de keus gemaakt om niet meer verder te kunnen en willen leven. Dit door zowel psychische als lichamelijke klachten die ik ondervond.Niet of nauwelijks kunnen slapen heeft hier een grote rol in gespeeld. Mijn slaapgebrek was dermate dat ik soms 63 uur achter elkaar wakker was. Veel weken, maanden niet meer dan zes à zeven uur slaap in de week kreeg. Wat een ontzettend grote impact heeft gehad op mijn leven. Ik kreeg geen rust, waardoor mijn energielevel nihil was. Wat dan negatieve verandering in doen en laten veroorzaakte. En waardoor ik ervoer dat ik iemand werd die ik niet was, niet wilde zijn en ook niet wilde worden.Helaas heb ik na een lange en hele zware zoektocht naar een oplossing, deze niet gevonden. Ik heb alles voor mezelf afgewogen, de beslissing met mijn volle verstand gemaakt, om op deze waardige manier toch de rust te krijgen die ik zo ontzettend hard nodig heb.Ik heb deze twee maanden met dierbaren door kunnen brengen in de hoop rust te brengen bij de nabestaanden. Voor zover dat mogelijk was. Het zijn twee zware, emotionele, maar ook mooie maanden geweest. Waarin ik nog heb kunnen genieten van al het moois wat ik wél in mijn leven heb gekend en mee heb mogen maken. Ik heb deze maanden als de echte ik kunnen en mogen doorbrengen en hopelijk voor eenieder daarmee mooie herinneringen achter kunnen laten.Ik had graag gewild dat de situatie anders was geweest, maar aangezien die verandering niet kwam, heb ik er op mijn manier toch nog het beste van proberen te maken. Ik ben dan ook blij dat ik de positieve dingen in mijn leven nog voor de geest kan halen en weet te waarderen waardoor ik oprecht kan zeggen dat ik, op mijn problemen na, een mooi leven heb mogen leiden.En iedereen die op welke manier en op welk moment dan ook onderdeel van mijn leven is geweest, wil ik dan ook graag nog bedanken voor die momenten en dat contact. Nogmaals bedankt voor elk moment en elke waardevolle herinnering. Ik wens jullie dan ook allemaal sterkte en al het goeds toe.Slaap lekker, lieve vrienden.Sanne’
Lieve Sanne, Je leeft niet meer. Tenminste: je lichaam is gestorven. Daar heb je zelf voor gekozen. Je was het zat, dat lichaam. Het lichaam dat vier jaar niet wilde slapen, terwijl je hoofd naar rust snakte. Jouw vader - mijn oom - wist ervan. Wist van je wens naar einde, naar eindelijk rust. Hij stemde toe. Steunde jou in het proces. Liet je gaan. Toen jij stopte met je aardse bestaan, zat ik in Suriname, mijn tropische stageparadijs. Ik kreeg alles ’s ochtends telefonisch te horen. Die avond zou ik een feestje hebben. Heb tot het aanbreken daarvan in bed gelegen, in de mist van mijn eigen paradijs. Mijn brein heeft het zelfgecreëerde einde van jou nooit helemaal begrepen. Nimmer gesnapt waarom je vader en andere naasten dit toestonden. Tot ik het bovenstaande filmpje van mijn oom - jouw vader - zag. Zelfeuthanasie wordt jouw einde genoemd. Geen zelfmoord. Zelfeuthanasie is een bewuste keuze, met de instemming van anderen, zodat het overlijden niet onverwacht komt en anderen onherstelbare schade berokkent. Roerloos keek ik naar de duizenden pixels die tezamen de nog (in deze wereld) levende jou vormde. De vrouw die vertelt hoe ze klaar is met dit bestaan. Het bestaan dat voor jou een regelrechte hel was, waarbij je niet hoopt in de volgende terecht te komen. De mist in mijn hoofd verdween en maakte plaats voor begrip. Vragen blijven er natuurlijk altijd. Ik zal mij namelijk nooit kunnen verplaatsen in jouw situatie. Behoor ook niet tot je intimi, ben een familielid. Toch kan ik alleen maar respect voor je hebben. Respect dat je je leven in eigen hand neemt. Net als de ‘gewone’ mens die – in goed overleg – alles achterlaat om zijn of haar droom na te jagen (wereldreis of emigratie bijvoorbeeld) met alle risico’s van dien. Dit was jouw droom: om vredig te kunnen slapen. Zonder de zekerheid dat de rust, na het aardse leven, zal wederkeren. Moed alom. Een persoon, die het aardse leven zelf stopzet, krijgt dikwijls het stempel van egoïst. Vooral de reizigers van het vervoermiddel dat door sommigen als laatste uitweg wordt gezien, preken over het individualisme van de net overledene. Ze missen nu namelijk een toets, koffie-afspraak of aanbieding bij een warenhuis. Over egoïsme gesproken. Zelf zie ik jou niet als egoïst, Sanne, alles behalve. Niet dat ik zelfeuthanasie toejuich, maar je handelen des te meer. Doordat jij je plannen deelde met mijn oom en anderen, en je van hen de volledige steun ontving, heb je een eerbiedwaardig afscheid genomen van dit bestaan, zonder je naasten in totale verbijstering en onduidelijkheid achter te laten. Alles geprobeerd, maar eeuwige rust bleek de enige uitkomst, jouw droom. De droom waar je – in overeenstemming met geliefden – alles voor hebt achtergelaten om na te jagen. Je koos ervoor om je droom te leven. Alle bewondering, liefde en kracht voor dat besluit. Slaap lekker, lieve Sanne. Bas Hele documentaire over mijn nicht zien? Dat kan hier.
Geschreven door
Bas