Martina dankt God en heeft zijn best gedaan
Slapen, eten, trainen, herhalen. Weken en maanden aan een stuk. Je hele leven aan de kant gezet voor die ene twintig seconden. En dan is het moment daar. Startschot klinkt. Je vliegt uit de blokken. Raast richting finishlijn. En wordt 5e op 0,01 seconde van brons. Op 0,01 seconde van historie…
Genoeg mensen die dan balen. Twintig gaten in de deur slaan. Niemand een woord gunnen. Scheldend en tierend van de baan afkomen. En dagen verblijven in de bubbel van hun eigen chagrijn. Maar (sprinter) Churandy Martina niet. Hij neemt zijn verlies, heeft zijn best gedaan en lacht nogmaals breeduit. Dankbaar dat God hem voor de vierde keer op de Olympische Spelen laat staan. Wat inderdaad een zonzalige prestatie is. Waren wij allemaal maar wat meer als Martina. Wat minder gericht op prestatie, maar op het plezier. Niets iets doen, omdat het geld, views, likes of goud oplevert, maar omdat het simpelweg kneitersleuk is om te doen. Dankbaar voor wat God ons geeft in plaats van balen van wat we denken te missen. Niet het uiteindelijke resultaat, maar het plezier onderweg telt. En met dat plezier komen vanzelf de resultaten. Leven zoals het leven bedoeld is. Ik heb mijn best gedaan en heb het leuk gehad.
Geschreven door
Bas
