Martijn: ‘Eerst dachten ze nog dat het pfeiffer was’
Het was zaterdag en de 13-jarige Martijn (nu 18) kwam thuis van een voetbalwedstrijd. Hij had last van zijn been, was ontzettend moe en sliep de rest van de dag. Toen de pijn na een paar dagen niet wegging, liet hij bloed prikken. Hij vertelt: "Eerst dachten de artsen nog dat het pfeiffer was, aangezien ik wel vaker moe was. De uitslag bleek anders: acute leukemie."
"Ik was onderuitgehaald bij voetbal, maar de pijn die ik voelde zat in het been dat niet geraakt was. Later hoorde ik dat dit door de leukemie kwam: mijn beenmerg had zich opgehoopt. Na een telefoontje met de huisarts, moest ik gelijk naar het ziekenhuis komen. Mijn familie schrok heel erg, ik had op dat moment niet meteen door hoe ernstig het was. Dat kwam bij mij eigenlijk pas achteraf."
"De behandelingen duurden ongeveer twee jaar. In het begin moest ik heel vaak naar het ziekenhuis. Ik leefde echt bij de dag, het ene moment ging het beter dan het andere. Door de antibiotica kreeg ik een delirium, een soort psychose, en kwam ik op de intensive care terecht. Zelf weet ik daar niet zo heel veel meer van."
Van de trap gevallen
"Mijn familie was er voor mij. Mijn moeder ook en dat was bijzonder. Toen ik nog een baby’tje was, is ze met mij van de trap gevallen. Hierdoor kreeg ze bekkeninstabiliteit en belandde ze op bed. Nare herinneringen uit haar verleden kwamen terug en ze raakte depressief. Later bleek ze een posttraumatische stressstoornis te hebben. Tien jaar lang is ze afwisselend opgenomen en weer thuis geweest. Juist op het moment dat ik ziek was, ging het goed met haar en kon ze voor mij zorgen."
Samen bidden
"Ik ben christelijk opgevoed, maar ik was eigenlijk een schijnheilig boontje. Aan de ene kant zocht ik wel naar God, aan de andere kant totaal niet. In de periode dat ik ziek was, bad mijn moeder met mij en we lazen samen uit de Bijbel. Langzamerhand leerde ik God persoonlijk kennen. Opeens schaamde ik voor mijn houding die ik voor die tijd had. Als je eenmaal een relatie met God hebt, wil je nooit meer anders."
"Ik heb nu geen leukemie meer, al moet ik het soms wat rustiger aan doen. Ik sportte veel en dat kan ik nu niet meer. In mijn botten zitten mini-scheurtjes en als ik die te veel belast, stortten mijn botten in. Daardoor heb ik nu een verbrijzelde schouder en een kunstheup. Zelfs heb ik een tijdje in een rolstoel gezeten. Iemand zei laatst tegen mij: ‘Wat een wonder dat je nu weer kan lopen,’ en dat is natuurlijk zo. Al ben ik nog blijer dat ik God heb leren kennen."
Tekst: Janita Kers
