Liza Aalbers (17) verloor haar vader aan kanker: “als hij niet boos was op God, hoe kan ik dan boos zijn op Hem?”

“Waar ik achteraf heel blij mee ben is dat ik veel meer tijd met mijn vader ben gaan doorbrengen. We gingen in de tien maanden voor zijn overlijden drie keer op vakantie, met het vragenboek ‘pap, vertel eens’ ging ik mijn vader interviewen, we hebben voor vaderdag met ons gezin een schilderij gemaakt. In een dagboek heb ik opgeschreven wat er in die periode gebeurde. Al die herinneringen aan mijn vader helpen mij om op een positieve manier terug te kijken op de tijd die we hadden. Omdat we op tijd hoorden dat hij niet meer beter kon worden, begon het afscheid nemen eigenlijk al toen hij nog leefde. Daar ben ik dankbaar voor; we hebben daardoor de kans gekregen om die herinneringen te maken.“

Verweven in plaats van verwerken

“Voor mij is het geloof van mijn vader een groot voorbeeld. Als zelfs hij niet boos was op God, hoe kan ik dan boos zijn op Hem?  Ik weet nog dat hij op mijn verjaardag op een kaartje schreef: ‘Om van Gods genade te leven, dat is het mooiste geschenk wat er is.’ Ik weet dat God door alles heen trouw is en dichtbij is. Op de begrafenis verscheen nog even een regenboog aan de lucht, dat was echt een knipoog uit de hemel.

Het is zeker niet makkelijk, want ik word er wel elke dag mee geconfronteerd dat hij er niet meer is. Dat kunnen de kleinste dingen zijn: je zet vijf borden op tafel in plaats van zes en na een feestje haalt mijn vader me niet meer op. Dan komen de herinneringen weer naar boven. Het verwerken van verlies is nooit af, eigenlijk is het voor mij meer een proces van ‘verweven’. Het wordt een onderdeel van je leven.”

Lotgenoten

“Het is waardevol om mensen om me heen te hebben die hetzelfde hebben meegemaakt. Lotgenoten zoals twee vriendinnen van mij. Eén van hen heeft haar zusje verloren en de ander haar moeder. Omdat je hetzelfde hebt meegemaakt hoef je niet veel te zeggen, maar toch begrijp je elkaar. Voor mensen die geen lotgenoten om zich heen hebben worden er door ‘YOUNG’, van de stichting ‘Als kanker je raakt’, bijeenkomsten en weekenden georganiseerd. Daar komen jongeren die ook te maken hebben met kanker of een dierbare hieraan hebben verloren.”

De dood is vaak een taboe

“Als ik vertel wat ik heb meegemaakt dan merk ik dat mensen zich meer op hun gemak voelen om ook hun verhaal te delen. Bij sommige leeftijdsgenoten op school of in de kerk merk ik dat we nog niet hebben geleerd hoe we met overlijden om moeten gaan. Ik vind het vervelend om te merken dat er soms een taboe ligt op de dood. Dat maakt het moeilijk om erover te praten. Er is ook niet een makkelijk antwoord op te geven. Het helpt niet als je met pasklare antwoorden komt, je kan maar beter de vragen de ruimte geven en luisteren naar iemands verhaal.”

Verder praten over jouw ervaringen rondom dit thema? YOUNG is er voor jongvolwassenen in de leeftijd van 18 tot en met 35 jaar die in hun directe omgeving geconfronteerd worden met kanker. Dit kan betekenen dat je zelf kanker hebt gehad, je vader of moeder, man of vrouw, broer of zus, of iemand anders die je lief was of nog steeds is.