“Ik ben net zo christelijk, net zo menselijk”

“In het voorjaar van 2014 keek ik een aflevering van Degrassi. Een van de karakters, Adam, was transgender en zat nog erg in het begin van zijn transitie. Heel veel dingen die hij deed, deed ik onbewust ook. Ik probeerde lager te praten, en deed mijn schouders naar voren zodat mijn borsten minder opvielen. Een lange tijd had ik ook kort haar, maar daardoor werd ik wel gepest. Bovendien werd ik heel vaak met ‘jongen’ aangesproken en dat maakte mij altijd in de war. Ik voelde mij altijd al anders, maar ik wist nooit echt wat dat was. Na die aflevering van Degrassi wist ik dat wel.

Die kennis probeerde ik zo ver weg mogelijk te stoppen. Ik ging mij extra vrouwelijk kleden en liet mijn haar langer groeien, alleen maar om erbij te horen. Op internet vond ik ondertussen allemaal horrorverhalen over christenen die transgender zijn. Sommigen werden zonder pardon op straat gegooid. ‘Hier ga ik nooit aan beginnen,’ dacht ik, maar zoiets kan je niet stilhouden.”

Mijn moeder heeft drie dagen achter de computer gezeten om informatie te vinden over transgenders

"Mijn ouders hadden een andere kast verwacht"

“De eerste persoon bij wie ik uit de kast kwam was een meisje uit mijn klas. Zij was al iets ouder en had een grote sociale kring. Ik hoopte dat zij misschien iemand kende die ook transgender is, zodat ik met iemand hierover kon praten. Via haar kwam ik in contact met een andere transman, die mij heeft geholpen met uit de kast komen bij mijn ouders.

Op een disndagochtend aan het ontbijt kwam ik uit de kast voor mijn ouders. Ik zei: ‘Papa, mama, Amber, ik moet jullie wat vertellen.’ Zo moet je dus nooit beginnen, want mijn ouders schrokken zich dood. Daarom maakte ik snel mijn zin af: ‘Ik ben transgender.’ Ze waren wel verbaasd, want ze hadden een hele andere kast verwacht. Mijn ouders dachten al een tijdje dat ik lesbisch zou zijn, over transgenders wisten zij eigenlijk nog niet zoveel. Mijn moeder maakte er gelijk een grapje van en zei: ‘Jongen of meisje, als je maar helpt in het huishouden.’ Daarna heeft ze drie dagen achter de computer gezeten om informatie te vinden over transgenders. Ze wilde alles weten, zodat zij mij zo goed mogelijk kon helpen.”

Ik wilde niet rondlopen met twee identiteiten

“In de week daarna ben ik gelijk voor iedereen uit de kast gekomen. Mijn mentor, mijn klas, het koor, mijn catechisatiegroepje, mijn voetbalteam, het voetbalteam dat ik training gaf, ik wilde geen lijstje bijhouden met iedereen die het wel wist en wie het niet wist. Ik wilde niet rondlopen met twee identiteiten. Dezelfde week veranderde ik mijn naam naar Noud. Hoe ik vroeger heette doet er niet meer toe. ”

Ik ben ook gelijk uit de kast gekomen voor de dominee, en ik was hartstikke bang. Al die horrorverhalen schoten door mijn hoofd, maar de dominee, en later ook de gemeente, ving mij met open armen op. Hij zei tegen mij dat de Heilige Geest op zoveel verschillende manieren werkt, en dat Hij ook door mij werkt. In het koor zeiden ze ook gelijk: ‘mooi, we hadden toch nog mannen nodig’.”

"Ben ik dan een fout?"

“Soms hoor ik van die opmerkingen over dat God geen fouten maakt, maar dan vraag ik: ben ik dan een fout? Dan zijn ze wel stil. Ik hoor ook vaak dat ik geschapen ben zoals ik zou moeten zijn, een evenbeeld van God, en dat ik dat verpest door hormonen of operaties. Maar ik denk dat het evenbeeld van God vooral gaat over hoe je geestelijk bent, en niet om het lichamelijke.

Het is een voorrecht dat mijn kerk zo verwelkomend is geweest. Tuurlijk, niet iedereen weet wat ze met mij aan moeten, maar dat zeggen ze niet recht in mijn gezicht. Tijdens mijn belijdenisdienst heb ik daarom het lied ‘Met Open Armen’ van Schrijvers voor Gerechtigheid aan hen opgedragen. Dat lied is zo tekenend voor wat ik voel voor mijn gemeente.”

“Hoezo mogen wij aan het avondmaal? Wij horen daar!”

“Ik weet dondersgoed dat ik een uitzondering ben, maar dat zou niet zo moeten zijn. Tijdens een themadag was ik in gesprek met verschillende gemeentes over hoe zij een veilige kerk kunnen zijn voor de LHBT-gemeenschap. Hoewel 25% daar bij die gemeenschap hoorde waren ze meer over ons aan het praten dan met ons. Zo pochte eentje dat ‘ze’ zelfs met het avondmaal mee mochten doen. Daarop reageerde iemand: ‘Hoezo mogen? Wij horen aan het avondmaal!’ Wij zijn net zo christelijk, net zo menselijk, als de rest van de kerk!

Steeds meer kerken zijn actief aan het zoeken naar hoe ze met de LHBT-gemeenschap om moeten gaan, en dat is super! Er is nog een lange weg te gaan voordat we een inclusieve kerk hebben waar iedereen zich welkom voelt, en natuurlijk zullen sommige kerken ons nooit accepteren. Ik vind het heel belangrijk om juist met die kerken in gesprek te gaan. Het zou hypocriet zijn als ik van hen respect verwacht als ik dat niet voor hen heb.

Soms lijkt het net alsof je een kamp moet kiezen: of je bent conservatief, of je bent progressief. Dat is ook geen kerk waar iedereen mag zijn zoals hij of zij is. Ik wil in het midden staan en naar iedereen luisteren, maar ook iedereen vertellen over mijn verhaal. Dat blijf ik doen zolang ik het gevoel heb dat het nodig is.”

Noud is een van de jongeren die aan BEAM vertelt hoe het is om bij de LHBT-gemeenschap te horen en christen te zijn. Moses en Hans-Dieter vertelden eerder ook hun verhaal. Klik op hun namen om naar hun interview te gaan.