“God dacht niet: Laat ik Franks leven overhoophalen.”

Lopen op het water mislukt

“Samen met mijn vriendin zouden we in onze camper een tripje maken langs Spanje en Zuid-Frankrijk. Uiteindelijk zouden we naar Lac de Serre Poncon gaan om daar nog twee weken te chillen en te windsurfen. Maar na drie dagen in onze trip bleek het al heel hard te waaien in La Franqui, dus besloten we meteen door te gaan. Met deze harde wind ga je het snelst als je vlak langs de kust vaart, dus dat was het plan. Ik had die dag niet gecheckt of er zandbanken lagen, ik wilde te graag. Achteraf had ik dat natuurlijk wel moeten doen.

Mijn vriendin zat lekker op het strand terwijl ik aan het surfen was. Plotseling zag ik toch een zandbank voor me verschijnen. Ik kon niet meer remmen en knalde er vol op, ikzelf vloog een stukje door de lucht. Ik lande met mijn been recht vooruit op de zandbank, in vijf centimeter water. Van tevoren voelde ik al dat ik hard zou vallen, maar dat gebeurt wel vaker en ik weet wat ik moet doen om goed terecht te komen. Dit keer ging het helaas toch mis.”

“We moeten je pak losknippen”

“Toen ik bijkwam had ik superveel pijn en begon ik te schreeuwen naar iemand verderop. Toch bleef ik denken dat ik even spierpijn zou hebben die dag, en dat ik de volgende dag wel weer zou kunnen surfen. Tegelijkertijd wist ik ook dat de hoeveelheid pijn geen goed teken was. Bij een eerste blik op mijn been ging ik ervan uit dat hij gebroken was, aangezien hij helemaal scheef stond. Ik sleepte mezelf op de kant en zei tegen mensen dat ze 112 moesten bellen. Ik had opnieuw pech. Normaal gesproken komt er een helikopter naar dit stuk strand, maar die was nu niet beschikbaar. Ik moest drie kwartier wachten op een ambulance. Het wachten leek wel uren te duren met die pijn. Eindelijk kwamen er mensen, maar dit bleken geen verpleegkundigen maar brandweermannen te zijn. Die hebben alleen EHBO, dus ik was er niet echt gerust op.

Ik ben zelf ook verpleegkundige, dus ik weet wel ongeveer wat er moet gebeuren in zo’n situatie. ‘We moeten je pak losknippen om je been te bekijken’, zei één van de brandweermannen. Ik gaf aan dat dat niet slim was. Door de wind en mijn natte kleren zou ik kapotgaan van de kou. Maar ze bleven aandringen en knipten mijn wetsuit los. Mijn been was dik, maar er stak gelukkig niks uit. Op dat moment begon ik te rillen van de kou en werd de pijn steeds erger. In de tussentijd zag mijn vriendin alleen mijn surfspullen liggen en ze wist niet waar ik was. Niemand sprak Engels, dus ze konden haar niks vertellen. Uiteindelijk schrok ze zich natuurlijk rot toen ze me aantrof. Na nog een half uur wachten werd ik door een echte ambulance meegenomen naar het ziekenhuis en kreeg ik morfine, mijn vriendin reed erachteraan.”

Van ziekenhuis naar hotel

“In het ziekenhuis aangekomen voelde ik me door de morfine gelukkig al een stuk beter. De artsen gaven aan dat mijn been niet gebroken was, maar dat er aan de binnenkant iets stuk was. Ik moest volgens hen in Nederland maar een MRI laten maken. Ze deden een spalk om mijn been en ik werd naar een hotel gestuurd met de taxi. Ik kreeg pijnstillers mee, maar dat bleken er uiteindelijk veel te veel te zijn. De volgende ochtend werd ik helemaal niet goed, ik had steeds meer pijn en werd opnieuw naar het ziekenhuis gebracht. Daar heb ik een nacht aan een infuus gelegen en daarna werd ik opnieuw naar een hotel gestuurd. Gelukkig was mijn broer inmiddels gearriveerd om samen met mijn vriendin naar huis te rijden. Ikzelf ging in het vliegtuig op drie stoelen richting Nederland.”

Een gesloopt been

“In het ziekenhuis in Nederland bleek dat de verbinding tussen mijn heup en knie was gescheurd, de hele buitenkant van mijn knie kapot was, mijn knieschijf was kapot, mijn voorste en achterste kruisbanden en mijn meniscus waren gescheurd en mijn scheenbeen was gebroken. Al met al was mijn hele been dus gesloopt vanbinnen. Ik moest zo snel mogelijk geopereerd worden. De eerste twee weken na de operatie mocht ik niet zoveel. Daarna ben ik heel voorzichtig begonnen met revalideren.”

Daar nooit meer

“Op dit moment gaat het helaas niet super. Ik ben een nieuwe baan begonnen en ik ben verhuisd, dus ik heb minder tijd gehad voor de fysiotherapeut. Ik heb elke dag pijn aan mijn knie. Als ik nu ga rennen, heb ik daar dan ook twee of drie weken last van. Een hele dag staan is ook best pittig voor mijn knie. Voorlopig kan ik dan ook nog lang niet surfen, maar uiteindelijk wil ik dat wel weer heel graag. Toch denk ik dat ik niet alles meer durf op dat gebied. Een vriend van mij is op dit moment aan het surfen op de plek van het ongeluk. Hij stuurde me foto’s en ik had meteen het gevoel: ‘Daar ga ik nooit meer surfen.’ Laag water ga ik waarschijnlijk voor altijd vermijden, dat durf ik echt niet meer. Maar ik wil het uiteindelijk wel graag weer rustig opbouwen.”

Niet Gods bedoeling

“Sommige mensen zeiden tegen me dat God hier een bedoeling meer zou hebben. Ik geloof eerlijk gezegd niet dat Hij zoiets laat gebeuren. Hij denkt volgens mij niet: ‘Laat ik Frank even heel hard op een zandbank crashen en zijn hele leven overhoopgooien.’ Wel merk ik dat ik hierdoor dingen in perspectief kan zien. Door wat ik nu heb, ben ik juist heel blij dat ik verder nog gezond ben. Op mijn werk en in mijn omgeving zie ik dat mensen kanker hebben, doodgaan of familieproblemen hebben. Dat vind ik allemaal veel erger. Ondanks wat er is gebeurd voel ik me juist gezegend.

Wil jij ondanks dit verhaal toch proberen om deze zomer op het water te lopen? Wij geven je wat bucket-list tips.

Het thema van de EO-jongerendag is Walk on Water. Heb jij je kaartje al? Koop hem hier!