Gerben: 'Er hangt liefde in de lucht... zucht'
Door de haastige fietsrit druppelt het zweet langs mijn voorhoofd. Terwijl ik de trein instap heb ik mijn zonnebril nog op. Mijn ogen scannen langs de passagiers. Rokje, jurkje, blouseje, crop top, korte broek… Mijn zonnebril glijdt bij elke meter die ik loop zeker een halve centimeter naar beneden.
Op de een of andere manier maakt de zomer een soort oergevoel in mij los. Zoals hiphopartiest Kraantje Pappie zingt: ‘Er hangt liefde in de lucht.’ Zucht. Volgens mij zuig ik bij het minste of geringste oogcontact die hele lucht in één klap leeg. Als ik mijn hormonen daarna eindelijk weer onder controle heb, twijfel ik of mijn vluchtige oogcontact wel echt liefde is.
In de coupé heb ik per toeval mijn kijk-slachtoffer gevonden. Zelfverzekerd zet ik mijn zonnebril af. Nadat ik een paar keer oogcontact heb proberen te maken, kijkt ze mij verbaasd en terechtwijzend aan. In mijn gedachten schiet ik gelijk in de defensieve modus. Ja hallo, kijken mag toch? Dan had je maar net iets meer kleding aan moeten trekken. Toch?
Ja hallo, kijken mag toch?
De award in de categorie ‘meest onredelijke gedachte van 2022’ gaat naar… moi. Hoe kan ik deze compleet onschuldige meid de schuld geven van mijn idiote, ongezonde kijkgedrag? Loop ik niet zelf de hele zomer met ontbloot bovenlijf in een iets te strakke zwembroek? Niet dat iemand daar warm van wordt, maar dat geeft mij niet meer recht op het dragen van luchtige zomerkleding dan wie dan ook. Als ik eerlijk ben komt mijn award-winnende gedachte eigenlijk alleen maar door de grote deuk die mijn ego heeft opgelopen.
Mijn ego heeft een grote deuk opgelopen.
Met mijn zonnebril weer boven op mijn neus stap ik rood aangelopen de trein uit. Het zweet druppelt nu met een andere reden langs mijn voorhoofd. Op het perron staat mijn lieve vriendin mij blij op te wachten. Ze draagt een zomerjurkje. Ik ontwijk schuldbewust haar blik. Ze pakt me vast en kijkt me aan, en als ik eindelijk terugkijk weet ik het honderd procent zeker: er hangt liefde in de lucht… zucht.
PS: Aan al dekijkslachtoffers in de trein: het spijt me. Hopelijk niet tot kijk. Fijne reis verder!
