“Geen geslaagdfeest, ik kreeg een extra jaar havo cadeau…”

"Het is vast mijn oma."

De dag van het gevreesde telefoontje was aangebroken. Diep van binnen was ik al bang voor het resultaat. Bij een paar examens had ik echt een slecht gevoel, maar ik had hoop. Ik was heus niet gezakt. In het kader van ‘eerst het slechte nieuws’, kregen de gezakten vroeg in de ochtend een telefoontje die dag. Vóór twaalf uur gebeld worden, was dus een slecht teken. Als een rasechte puber bleef ik die ochtend zo lang mogelijk in bed liggen. Echt slapen kon ik het overigens niet noemen. Vanaf een uur of zeven dommelde ik af en toe weg, droomde over goed bericht, droomde over slecht bericht. Rond tien uur hoorde ik de telefoon gaan, ik verrekte geen spier. Dit was vast mijn oma maar, toch? Mijn moeder kwam binnen, telefoon in de hand, gezicht op medelijden. En inderdaad, “Helaas Anouk, het wordt een herkansing.” Die dag had het begin kunnen zijn van een extreem lange zomervakantie, maar ik mocht nog even door.

Economie doet de das om

Twee weken later had ik mijn herkansing. Vol vertrouwen nam ik extra bijles om mijn karige economie-kennis bij te schaven. Maar helaas, na de zoveelste zweterige zomermiddag stressen in een kerkzaal vol tafeltjes, kreeg ik opnieuw slecht bericht. Geen voldoende, geen feest, geen taart, geen vlag. In plaats daarvan kreeg ik een extra jaartje havo cadeau. Vanaf dit telefoontje heb ik de rest van de dag op huilen gestaan. Wat fan-tas-tisch is wanneer je diezelfde dag je boeken bij school moet inleveren. Tussen alle geslaagde klasgenoten in slenterde ik door de gangen.

Elk feestelijk, blij groepje mensen veranderde in een bult medelijden zodra ik langsliep, wat mij weer tot een huilend wrak maakte. “Echt rot voor je”, “Komt wel goed, joh!”, ik vond het maar loze opmerkingen. Zou ik ook zeggen als ik geslaagd was, dacht ik bij mezelf. Niet slagen leek die dag het einde van de wereld, niks kon dit meer beter maken. De champagne kon weer uit de koelkast en de taart smaakte bitterzoet.

Zakken is k*t

Nadat ik de uitnodiging voor de diploma-uitreiking heb geweigerd (toch nog bedankt voor het sturen), kon ik alsnog van de lange zomer genieten. Samen met mij was het leed nu ook wel gezakt. Met goede moed ging ik op weg naar een nieuw jaar op de middelbare. Een extra jaar die ik uiteindelijk goed kon gebruiken en met twee vingers in mijn neus heb gehaald. Ik slaagde met vlag en wimpel en de tranen waren dit keer van geluk.

Ik weet het, het is makkelijk om dit achteraf te zeggen, maar het is goed dat ik de eerste keer niet geslaagd ben. Wat had ik met mijn 16 jaar levenservaring voor studie moeten kiezen? Zelfs na mijn examen heb ik een extra jaar gewerkt omdat ik het niet wist. Dus, is het k*t als je gezakt bent? Absoluut. Is dit het einde van de wereld? Absoluut niet. Dat voelt even zo, dat mag ook. Maar God heeft een plan met je toekomst, dit is slechts een hobbeltje. Neem het maar aan van een ervaren zakker: YOU WILL GET THERE!