Eva’s (14) moeder overleed aan borstkanker: ‘Moederdag is voor mij een rotdag’
Toen Eva (14) nog maar zes jaar oud was, verloor ze haar moeder al aan de gevolgen van kanker. Hoe ga je ermee om als je zo jong al een van de belangrijkste mensen uit je leven kwijtraakt? Eva: “Ik krijg nog steeds vaak de opmerking dat ik op haar lijk. Dat vind ik een van de mooiste complimenten die ik kan krijgen.”
Eva groeit op in een echt mannengezin. Haar moeder had al twee zoons uit een vorig huwelijk en tijdens het huwelijk met haar vader kregen ze ook twee jongens en als laatste Eva. “Mijn moeder en ik waren de enige twee vrouwen in het gezin. Daardoor waren we extra close met elkaar. Ik weet nog dat het een hele lieve vrouw was en niet snel boos werd. Ik krijg nog steeds vaak de opmerking dat ik op haar lijk. Dat vind ik een van de mooiste complimenten die ik kan krijgen.”
Laat besef
“Ik ken mijn moeder eigenlijk alleen maar als zieke moeder. Een paar jaar voordat ze overleed, kreeg ze borstkanker. Dit ging met chemokuren gelukkig weg, maar kwam na een tijdje weer tien keer erger terug. Toen konden de artsen niets meer voor haar doen. Ik was nog maar zes en besefte me helemaal niet dat mijn moeder aan het sterven was. Ik weet nog dat ze door de medicijnen steeds meer dingen begon te vergeten. Als ze dan weer iets niet wist, moest ik daar hard om lachen. Ik besef me nu pas dat dat echt niet iets was om om te lachen.”
Overdag is het gezellig, maar als ik ’s avonds alleen ben, komt het besef dat ik weer een jaar zonder moeder heb.
Weeshuis
“Op de eerste dag van de zomervakantie is ze overleden. Ik lag toen te slapen en papa maakte me wakker om te vertellen wat er was gebeurd. Het drong alleen helemaal niet tot me door dat mama weg was en nooit meer terug zou komen. Voor mij ging het leven na de begrafenis gewoon door. Ik voelde wel dat er iets miste, maar het deed me nog niet zoveel. Het enige dat me echt raakte was een opmerking van een klasgenootje uit groep drie: ‘Nu moet je naar een weeshuis’. Daar moest ik heel hard om huilen.”
Ik zal er zijn
De jaren erna wordt Eva steeds vaker door klasgenoten gepest omdat ze haar moeder is verloren. “Vanaf groep vijf begon de opmerking ‘je moeder’ stoer te worden. Dat vond ik echt niet chill om te horen. Ik zei er dan wel wat van, maar dat veranderde niks. In de klassenapp en in privé werden ook de hele tijd ‘je moeder-grapjes’ gemaakt tegen mij. Dat heeft me echt veel pijn gedaan. Gelukkig kon ik in groep zes bij een psycholoog terecht die me heeft geholpen met het verwerken van rouw. Ze gaf me bijvoorbeeld de tip om naar muziek te luisteren waar ik rustig van word als ik niet lekker in mijn vel zit. Het liefste luister ik dan naar ‘Ik zal er zijn’ van Sela. Dat was het lievelingslied van mijn moeder.”
Groot gemis
“Ik mis mijn moeder nog steeds heel erg. Vooral bij leuke dingen zoals de groep acht musical, het kiezen van een middelbare school en kamp. Dan zit je in een bus en word je uitgezwaaid door alle ouders, alleen zie je je eigen moeder er niet tussen staan. Op mijn verjaardag mis ik haar ook altijd een beetje extra. Overdag is het gezellig, maar als ik ’s avonds alleen ben, komt het besef dat ik weer een jaar zonder moeder heb. Hetzelfde geldt voor moederdag. Bij iedereen thuis is het dan feest, maar voor mij is het een rotdag. Gelukkig komen we op dat soort dagen samen met de familie. Dan bezoeken we het graf, bekijken we foto’s en halen we herinneringen op. Het maakt het niet beter, maar je weet dan wel dat je er niet alleen voor staat.”
Geschreven door
Daniëlle
