Esther (20) werd vernederd door docenten: ‘Ik heb geen positieve herinneringen aan de middelbare school’
Niet iedereen vindt het even leuk om naar school te gaan. Jij vast ook niet altijd. Esther (20) ging iedere dag met lood in de schoenen naar de middelbare school. Regelmatig werd er geschreeuwd en werd hen* vernederd door docenten. “Daar zat ik dan als 14-jarig kind, bijna huilend in de klas.”
Esther werd op jonge leeftijd gediagnostiseerd met verschillende neurologische stoornissen (afwijkingen in het zenuwstelsel): ADHD, autisme en Gilles de la Tourette. Hierdoor heeft Esther er soms veel moeite mee om aandacht bij de les te houden. “Ik ben een beetje anders en heb soms wat extra hulp nodig. Tics kan ik niet zomaar inhouden.” Leraren begrepen dat lang niet altijd. “Ze vroegen wel eens: ‘moet dat nu? Kan je even stil zijn?’ Nee, dat kan ik niet. Ik kan het niet inhouden.”
Wat is Gilles de la Tourette?
Het syndroom van Gilles de la Tourette is een neuro-psychiatrische aandoening. Dat is een combinatie van een aandoening in de hersenen én psychologische klachten. Tourette kun je herkennen door tics. Dit zijn plotselinge, snelle, terugkerende en niet-ritmische bewegingen of geluiden. De persoon heeft hier zelf weinig controle over.
Bron: zgt.nl
'Waarom kan je dit niet?'
Esther had veel moeite met rekenen en wiskunde. “Er is zo vaak tegen mij gezegd: ‘waarom kan je dit niet? Iedereen kan dit, dus jij zou het ook moeten weten.’” Hoewel dit al over veel grenzen heen gaat, gingen sommige leraren nog iets verder. “Ze noemden me dom, idioot of zelfs mongool. Dat gaat echt een stap te ver. Het raakte me keihard.” Esther kreeg bijles, om diens niveau een beetje op te krikken. “Ook daar werd mij verteld dat ik achterliep op de rest en dat ik het op deze manier niet zou halen. Wat moet je daarmee als kind? Ik zat toch sowieso al hartstikke in de stress.”
Geen positieve herinneringen
Als gevolg hiervan werd Esther erg onzeker. “Ik ging proberen om mezelf in te houden. Mijn persoonlijkheid veranderde.” Esther liep met oortjes in door de gangen en sloot zich op die manier af. “Ik was veel alleen en had ook weinig vrienden in die tijd.” Hulp zoeken bij andere docenten bleek geen zin te hebben. “Ze deden er niks mee. Ik kan eigenlijk geen positieve gebeurtenissen van de middelbare school noemen.” Nog steeds merkt Esther dat dit effect heeft op diens leven. “Ik ben slecht in hulp vragen en durf niet op mensen af te stappen.”
De omslag
Uiteindelijk kreeg Esther hulp. “Ik kreeg mensen om mij heen waar ik mee kon praten en die mij begrepen. Ik heb zelfs iemand ontmoet die echt trots was om autistisch te zijn. Zo had ik nog nooit over mezelf gedacht. Het was echt een eyeopener.” De echte omslag kwam voor Esther toen hen tóch slaagde voor de middelbare school. “Dat voelde voor mij als het ultieme bewijs: zien jullie het? Ik kan dit wél!” Esther wilde altijd al iets creatiefs doen en koos voor een kunstopleiding.
Wereld van verschil
In die nieuwe omgeving fleurde Esther volledig op. “Ik begon weer meer te praten en ik voelde me veiliger. Het was echt alsof ik mijn persoonlijkheid weer terugkreeg. Ik kon gewoon weer mezelf zijn.” Als Esther dagboeken van de middelbare school terugleest, herkent hen zichzelf bijna niet meer. “Het doet een beetje pijn om terug te lezen. Ik schreef dingen zoals: ‘ik vind het niet fijn om te zijn wie ik ben. Waarom ben ik zo?’ Ik ben zo blij dat ik dat soort dingen nu niet meer hoef op te schrijven. Het is vijf jaar geleden, maar het is zo’n wereld van verschil met hoe ik me nu voel. Het is gebeurd en het heeft me gevormd tot wie ik nu ben.”
*Esther identificeert zich als non-binair, daarom gebruiken we de voornaamwoorden hen/die. De persoon op de foto is niet Esther, die wilde graag anoniem blijven.
Tekst geschreven door Sophie van der Velden
Lees ook over:
Merel (20) werd aangerand door haar gymleraar: ‘Ik was alle controle over mijn lichaam kwijt’
Geschreven door
Sophie
