Elise werd gepest: "Stiekem zou ik ze wel pijn terug willen doen"

“Op mijn 7e verhuisde we voor mijn vaders werk van Rotterdam naar Jubbega, een klein dorpje in Friesland. Zo klein dat ik maar met 5 mensen in de klas zat. Ik weet echt niet waarom, maar het enige meisje met wie ik in de klas zat, had vanaf de eerste seconde een hekel aan me leek het wel. Ze maakte gemene opmerkingen en op een gegeven moment kreeg ze het voor elkaar om de meisjes die een klas lager zaten ook tegen me op te stoken. Ik voelde me ontzettend alleen en ging niet meer met plezier naar school.” “In eerste instantie praatte ik altijd wel terug, ik werd er gewoon ontzettend boos van. Maar ik merkte al snel dat het niets hielp, ze bleef maar doorgaan. Leraren luisterden ook niet naar mijn verhaal. Ze waren in hun hoofd al bezig met de oplossing terwijl ze nog niet goed geluisterd hadden naar het probleem. Ze noemden het ruzie en lieten ons sorry tegen elkaar zeggen, maar we hadden geen ruzie, ik werd gepest. Mijn ouders vertelde ik het wel, maar niet alle details. Ze houden van me en ik wilde niet dat ze zich teveel zorgen maakten. Pesten maakte me eenzaam en ik voelde me ontzettend leeg.”
Stiekem zou ik ze wel pijn terug willen doen
“Als ik op dit moment met de kennis die ik nu heb iets tegen mijn pesters zou kunnen zeggen, weet ik oprecht niet of ik iets aardigs zou zeggen. Ik had in die tijd echt een enorme hekel aan ze. Ook nu voel ik ergens nog steeds de neiging om ze eens flink pijn te doen, juist omdat ze mij zoveel pijn hebben gedaan. Toch heb ik ze wel vergeven voor de keren dat ik huilend naar huis liep en voor de momenten dat ik me ontzettend bang en alleen voelde. Toch zou ik het er nog wel eens goed met God over willen hebben. Ik merk dat ik het liever wegduw nu het weer beter met me gaat.” 

Zoek hulp, slechter wordt het niet

“Ik zit nu in klas 4. Het pesten startte in groep 6 en stopte in de 1e klas. In groep 8 was het pesten het ergst, ik wist soms niet meer waarom ik ’s ochtends nog uit mijn bed zou komen. Het effect van het pesten is denk ik nog te zien in hoe ik me gedraag. De pesters zeiden altijd dat ik niet leuk was om mee om te gaan. Dus als ik nu nieuwe mensen ontmoet, ben ik nog steeds bang dat ik ze met mijn persoonlijkheid afstoot en dat ik dan weer alleen ben. Daarom kijk ik eerst gewoon even de kat uit de boom en houd ik me rustig. Ook zijn er nog steeds bepaalde dingen waar ik me gelijk aangevallen door voel. Als mensen nu wat zeggen over bijvoorbeeld mijn haar, denk ik direct dat ze dit doen om me te pesten. Ook vind ik omgaan met kritiek moeilijk, ik ervaar dit in eerste instantie nooit als opbouwend.” “Wat ik heb geleerd is dat het belangrijk is om op zoek te gaan naar hulp. Ja, dit is echt eng, maar eigenlijk heb je niets te verliezen, want de situatie kan vaak niet slechter worden. Duw God ook niet weg als je hem niet snapt. Hij houdt van je en is er voor je, ook als dat soms echt niet zo lijkt. Ik ben nu een veel sterker persoon dan in groep 8. Ik weet niet of het pesten me per se sterker heeft gemaakt, maar het is gestopt en ik kan er nu over praten en op terug kijken.”