Elise (12) en Jemima (12): "We geloven dat we door God nog steeds vriendinnen zijn"

Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

“Op de peuterspeelzaal,” zeggen Elise en Jemima in koor. “Ik kan me nog weinig herinneren van die tijd,” vertelt Jemima, waar Elise het mee eens is. Jemima: “Toen we naar de basisschool gingen, kwamen we ook bij elkaar in de klas. Ik wist alleen nog niet wie mijn beste vriendin was, omdat ik met iedereen speelde. Wat ik me nog goed kan herinneren, is dat we er tijdens een kinderfeestje achter kwamen dat we hetzelfde lievelingsdier hadden: een libelle.” “Ja, sindsdien speelden we steeds vaker samen,” zegt Elise.

Wat vinden jullie dan eigenlijk zo leuk aan elkaar?

Lachend zegt Elise: “De humor van Jemima is geweldig en we vinden dezelfde dingen leuk, zoals paarden en hockey.” “Ik vind Elise ook heel grappig, maar ik vind het vooral bijzonder dat we zo’n goede band hebben. Het voelt erg vertrouwd bij haar,” zegt Jemima. Ze leggen uit dat hun vriendschap opbloeide en dat ze onafscheidelijk waren. Met veel plezier speelden ze altijd samen, totdat Elise anderhalf jaar geleden slecht nieuws kreeg: ze moest verhuizen.

Hoe was het nieuws dat Elise moest verhuizen voor jullie?

Elise: “Toen ik wist dat ik ging verhuizen, vond ik het erg moeilijk om het nieuws aan Jemima te vertellen. Ik kan me dat moment nog goed herinneren, want we waren leuk aan het spelen. Na lang twijfelen, besloot ik ervoor te gaan en het slechte nieuws te brengen. Ik zei: ‘Niet boos worden, maar ik moet je wat vertellen.’”

We hebben een goede band en het voelt heel vertrouwd

Jemima: “Je vertelde niet direct waar naartoe, want ik dacht dat je misschien in een ander huis in het dorp ging wonen. Maar toen ik ontdekte dat je naar een ander dorp én een andere school ging, heb ik vaak in bed gehuild.” De meiden vertellen dat ze op school altijd naar elkaar toe trokken en weinig met anderen speelden. Volgens Elise hadden ze af en toe even pauze van elkaar nodig om ruzie te voorkomen, maar dat duurde dan maar kort. Jemima: “Wij deden alles samen en ineens moesten we nieuwe vrienden maken op school.”

Een nieuwe school en nieuwe vrienden is wennen; maar hoe verliezen jullie elkaar niet uit het oog?

Elise: “We maakten elke week een planning, waarin stond wanneer we met elkaar zouden bellen. Op die manier zorgden wij ervoor dat we contact bleven houden. Soms belden we een uur! Mijn moeder vond dat de telefoonrekening op een gegeven moment een beetje te hoog werd. Daarom besloten Jemima en ik met elkaar te mailen, in plaats van bellen. We gebruiken de mail zoals anderen WhatsApp en een dagboek gebruiken.”

We geloven dat we door God nog steeds vriendinnen zijn

Jemima: “Als ik dan weer eens ruzie heb met mijn broer en zus, mail ik het verhaal naar Elise. Verder delen we ook alles wat we leuk vinden met elkaar. Ik zou het iedereen aanraden! Ook zien we elkaar gelukkig best wel vaak. Ik word namelijk meestal door mijn ouders naar Elise getaxied. Dan blijf ik bij haar eten en rijden haar ouders mij na het eten terug naar huis.” Elise: “God heeft ons geholpen, zodat we elkaar kunnen blijven zien. Daar zijn we heel erg dankbaar voor.”

Hoe heeft God jullie geholpen?

Elise en Jemima zijn allebei christelijk. Jemima legt uit dat ze het gevoel heeft dat God hen hielp om vriendinnen te blijven: “Ik had er heel veel verdriet van, toen Elise ging verhuizen. Mijn ouders zeiden dat het echt wel goed zou komen met onze vriendschap, dus vertrouwde ik daarop. Ik heb er ook veel voor gebeden met mijn ouders.” Elise: “Toen we laatst gingen logeren, hebben we samen gebeden. Ik vind het heel fijn dat we dat kunnen doen. Onze vriendschap is bijzonder en we geloven dat God ons helpt. Door Hem zijn we nu nog steeds vriendinnen en niemand kan daar wat aan veranderen.” Daar is Jemima het helemaal mee eens.

Anouk en Eline deden alles samen: spelen in de zandbak en verkleedden zich als prinsesjes. Totdat Anouk leukemie kreeg en naar de andere kant van Nederland moest verhuizen.