Dimitri Maconda (21) zette alles opzij voor z’n basketbalcarrière: ‘Ik brak twee keer mijn been’
Dimitri is opgegroeid in Rotterdam en heeft alles opzijgezet voor een professionele basketbalcarrière. Hij is zeventien jaar als hij zijn eerste contract ondertekent. Nu speelt ‘ie voor een club in Portugal. Hij is 21 jaar en kijkt terug op hoe hij is begonnen en hoe het was om de eerste stap te zetten: “Ik dacht eraan om ermee te stoppen.”
“Toen ik tien was, begon ik met basketballen. Mijn beste vriend introduceerde mij aan de sport. Hij haalde me thuis op om vervolgens samen op het pleintje achter ons huis potjes te spelen. Na enige tijd nodigde hij mij ook uit om mee te gaan naar een trainingsmiddag op zijn vereniging. Ik vond het zo leuk dat ik hier thuis enthousiast over vertelde. Maar naar mijn verbazing reageerden mijn ouders hier niet positief op. Ik moest stoppen, want ze hadden liever dat ik ging voetballen. Basketbal was toen nog een onbekende sport en helemaal niet populair onder jongeren. Ik was verdrietig, voelde mij eenzaam en gaf bij de coach van mijn vriend aan dat ik niet meer mee kon doen. Ondertussen was mijn liefde voor basketbal alleen maar groter geworden, dus makkelijk loslaten kon ik het niet. Ik heb daarom bijna twee jaar lang stiekem gebasketbald op de vereniging zonder dat mijn ouders het wisten.”
Doorbraak
“Mijn coach wilde dat ik mezelf meer ging ontwikkelen, want volgens hem nam mijn talent toe en zag hij veel potentie. Hij zorgde ervoor dat mijn ouders mijn passie gingen omarmen en na dat moment is alles heel snel gegaan. Ik werd steeds vaker gevraagd door andere clubs en op mijn zeventiende tekende ik mijn eerste contract en begon ik echt professioneel te basketballen. Het was het begin van mijn kleine jongensdroom die nu echt uitkwam. Waar voorheen mijn ouders het niet begrepen, waren ze nu mijn nummer één supporters. Ik kreeg van jongens waarmee ik ben opgegroeid te horen dat ik een voorbeeld ben en dat was heel gek. Ik genoot enorm van de nieuwe ontwikkelingen en kansen die ik aangereikt kreeg. Maar een groot gedeelte van mijn droom viel in duigen toen ik mijn been brak en corona om de hoek kwam kijken. Alles viel weg.”
Tegenslag
“Terwijl ik aan het herstellen was, probeerde ik de hoop niet te verliezen. Het was gek om na zoveel jaar weer een lange tijd met mijn familie te zijn. Sinds mijn veertiende woonde ik niet meer vast thuis door het basketballen. Enige tijd na mijn blessure mocht ik weer langzaam het basketballen oppakken, maar al gauw bleek dat ik voor de tweede keer mijn been had gebroken. Dit was een grote tegenslag voor mij, want ik kon niks op dat moment. Voor mijn gevoel heb ik een jaar lang stil gestaan. Ik dacht er zelfs aan om helemaal te stoppen met basketballen, want ik wist niet meer of ik goed genoeg was en begon te twijfelen aan mezelf.”
Hoop
“Begin vorig jaar pakte ik alles weer op en ben ik mij weer voor de volle 100 procent op basketbal gaan focussen. Het is gemakkelijk om in goede tijden God te vergeten en alleen naar Hem toe te gaan als alles tegenzit, maar dit is voor mij geen optie. Ik heb echt het gevoel dat ik er samen met God weer bovenop ben gekomen. Ik kreeg de kans om voor het nationale team van Angola te spelen; het land waar mijn ouders vandaan komen. Al sinds dat ik mij kan herinneren is dit een grote droom van mij. Afgelopen week hebben we gewonnen en dit betekent dat we door mogen naar het WK. Het voelt nog steeds als een droom.”
De eerste stap
“Ik voel mij ontzettend gezegend dat dit mijn leven is. Ik zal eerlijk toegeven dat ik mij heel vaak, heel eenzaam voel omdat ik veel moet opofferen om achter mijn droom aan te gaan. Ik kan gemakkelijk een heel jaar mijn familie niet zien of kerst alleen doorbrengen in mijn hotelkamer. Maar ondanks dat is het het waard. Die eerste stap zetten was het moeilijkst. Nadat die eenmaal is gezet, zijn de stappen die je daarna moet zetten minder eng. Als je iets écht wilt, moet je ervoor gaan en het gewoon doen. Maar doe het samen met God is mijn advies. Ik durf te zeggen dat ik hier niet zou zijn zonder Hem. En of ik ben uitgedroomd? Nee, zeker niet. In Europa wordt basketbal steeds groter en beter. Ik hoop in de toekomst te spelen voor nog grotere clubs.”
Geschreven door
Merveille
