COLUMN: Zit er een maximum aan Gods vergeving?

De Christenreis is een symbolisch verhaal over een man, Christen, die uit de Verdorven Stad gaat reizen naar de Hemelpoort. Onderweg komt hij allerlei verleidingen en leermomenten tegen, stuk voor stuk bedoeld om mij, de lezer, het één en ander te leren. Op een gegeven moment komt hij in een huisje waar hij allerlei beelden te zien krijgt. In één van die beelden ziet hij een man die in een ijzeren kooi gevangen zit. Christen vraagt aan de man wat er met hem aan de hand is. Hierop antwoordt de man dat hij ooit, net als Christen, op weg was naar de Hemelpoort. Hij werd door iedereen gezien als een enthousiaste volgeling van Christus. Toen werd hij verleid en ging hij flink zondigen. Er staat: “Hij (God) heeft mij verlaten en nu is mijn hart zó verhard geworden, dat er zelfs geen berouw meer in op kan komen.” Christen antwoordt geruststellend dat er bij Jezus altijd een nieuwe kans is. Maar de man houdt vol en verwijst naar een Bijbelgedeelte: Want wie ooit door het licht beschenen is, geproefd heeft van de hemelse gave en deel gekregen heeft aan de heilige Geest, wie het weldadig woord van God en de kracht van de komende wereld ervaren heeft en vervolgens afvallig is geworden, kan onmogelijk een tweede maal worden bekeerd, omdat zo iemand voor zichzelf de Zoon van God opnieuw kruisigt en aan bespotting blootstelt. (Hebr. 6:4-6) De man concludeert dat hij door God in de kooi is geplaatst en dat er geen uitweg meer is. Geschrokken knoopt Christen het lot van deze man in zijn oren: een sterke herinnering om altijd tegen verleiding te blijven strijden en te blijven waken. Toen ik dit las, schrok ik enorm: wat een enge tekst! Ben ik ook als die man in de kooi, verleid door de pleziertjes van dit leven? Raakt mijn hart ook verhard, zodat er geen berouw meer in opkomt? Na wat overpeinzingen, kwam ik op twee punten uit. Ten eerste een vergelijkbare waarschuwing van de kant van C.S. Lewis. In zijn boek Onversneden Christendom schrijft hij samengevat: Iemand die op de goede weg is ziet steeds scherper wat er aan kwaad in hem aanwezig is. Iemand die op een weg van zonde wandelt ziet juist zijn zonde steeds minder scherp. De meeste zondige persoon denkt dat hij prima in orde is. Dit sloot voor mij aan bij het verharden waar de man in de kooi over spreekt. Ten tweede over die Bijbeltekst. Het is één van de vijf ‘waarschuwingsteksten’ uit de Hebreeënbrief  (zie bijv. ook 10:26). Op het eerste gezicht een enge tekst: zit er een maximum aan Gods vergeving? Belangrijk is het woordje ‘onmogelijk.’ Het Griekse woord hiervoor wordt in het Nieuwe Testament telkens gebruikt voor wat de mens niet kan. Hier tegenover wordt steeds iets geplaatst wat God wél kan: “Wat onmogelijk is bij mensen, is mogelijk bij God.” (Luk. 12:27) Oftewel: ja, iemand die van God afdwaalt kan onmogelijk uit zichzelf tot Hem terugkeren. Maar voor God is alles mogelijk. Een belangrijke notie bij deze tekst. Wat neem ik mee? Enerzijds de waarschuwing: zonde slijt in. Elke zonde kan vergeven worden, maar mijn gedrag vormt mijn karakter ook in een bepaalde richting. Niet alleen van de straf voor de zonde moet ik verlost worden, maar ook van dit klevende effect dat mijn karakter geleidelijk beïnvloedt. Daarnaast: ik mag net als Christen altijd tegen mijzelf en anderen zeggen: voor God is niets onmogelijk. In Lukas 12 zegt Jezus dat God rijke mensen door het oog van een naald gewurmd krijgt. Dan kan Hij jou en mij ook vasthouden en keer op keer verlossen. Er liggen zeker nog vragen open met betrekking tot dit onderwerp, maar misschien waren deze gedachten voor jou van enige waarde. Nog een slotopmerking: ik begon dit stuk met het concert van Neal Morse. Over al het bovenstaande schreef hij ook een nummer: The Man in the Iron Cage. Aanrader! Bijbeltijger Rob Bergsma (24) is bezig met een master Gemeentepredikant aan de PThU in Groningen. Hij vaak als gitarist op kerkpodia te vinden.