Column | 'Ik sterf eerder dan dat ik om hulp vraag (en dat vind ik stom)'
Vier dagen lang lig ik ziek op bed. Op dag twee heb ik geen eten meer in huis, en heen en weer lopen naar de wc is alles wat ik doe. Ik woon net op mezelf in een nieuwe stad waar ik nog niemand ken. Mijn ouders wonen op dertig minuten rijden afstand, maar bellen en om hulp vragen, wil ik niet. Op dag drie heb ik zo’n honger dat ik bij de KFC een gigantische emmer met kip bestel om te laten bezorgen. (Kippensoep is goed voor je als je ziek bent, dus dit werkt vast ook?) Ik loop naar beneden, doe de deur open en de bezorger kijkt me vol medelijden aan: “Are you okay?!” Blijkbaar zie ik er echt ellendig uit. “Yes, yes, chicken is good”, zeg ik. Twee dagen lang eet ik gefrituurde kip uit een emmer, want de kracht om naar de supermarkt te gaan, heb ik niet.
Best een zielig verhaal, toch? Alsof ik niemand in mijn leven heb, die mij wil helpen. Nou, dat is dus niet waar. Er zijn heel veel mensen die mij hadden willen helpen. Als ik een weekje later – weer helemaal opgeknapt – mijn moeder bel en haar vertel dat ik vier dagen ziek op bed heb gelegen, merk ik dat het haar raakt. “Waarom heb je niet gebeld?” vraagt ze bezorgd. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Allerlei antwoorden schieten door mijn hoofd: Omdat ik denk dat ze het irritant vindt? Omdat ik voor mezelf kan zorgen? Omdat ik niet wil dat iemand me ziet, als ik ziek ben en stink? Omdat ik bang ben dat mensen me niet willen komen helpen? Ik kan niet kiezen, dus ik zeg maar tegen haar dat het allemaal wel meeviel.
Dit bovenstaande (helaas waargebeurde) verhaal maakt mij niet de meest geschikte persoon om een stuk te schrijven voor ons nieuwste BEAM Magazine. Deze editie gaat namelijk over helpen. Andere mensen helpen, maar ook zelf om hulp vragen. Ik vind mensen die dat doen, niet zwak, maar dapper. Eigenlijk zou ik er een voorbeeld aan moeten nemen, maar daar heb ik, denk ik, wat hulp bij nodig…
Geschreven door
Wilke
