Clément (16) had anorexia: ‘Mijn ouders voelden soms als politie’
Iedereen heeft een verhaal. Maar hoe vaak krijg je echt de kans om onbeschaamd iemand alles te vragen wat je wilt weten? Nou, dat kan hier. In de BEAM rubriek ‘Durf Te Vragen’ stellen wij de vragen die je normaal gesproken niet durft te stellen. Vandaag praten we met Clément (16), die anorexia heeft gehad en meedeed aan het EO-programma Hallo, ik heb een eetstoornis.
Waar kwam jouw eetstoornis vandaan?
“Voor mij was er niet één gebeurtenis; het waren gewoon allemaal dingen bij elkaar. Door corona zag ik mijn vrienden veel minder. Toen ik naar de middelbare school ging, zat er niemand van mijn basisschool bij me in de klas. Alle anderen kenden elkaar al en hadden al groepjes, dus ik was een buitenbeentje. Ik vond het toen echt lastig om contact met ze te maken en dat vond ik echt vervelend. Ik vond mezelf ook altijd wel wat dikker dan de rest. Dus toen dacht ik: ik ga afvallen en dan kijk ik wel wat er gebeurt. Dan heb ik in de zomer een mooi lichaam. En dat is toen steeds heftiger doorgegaan.”
Werd je geholpen door vrienden en familie?
“Mijn vrienden waren er voor mij. Als we samen waren dan praatten we eigenlijk niet over de eetstoornis; het ging altijd over andere dingen. Die afleiding was erg fijn. Vrienden zijn er niet om er constant op te letten of je genoeg eet. Die rol is niet voor hen. Mijn ouders moesten er natuurlijk dicht opzitten tijdens het eten. Een tijdje voelde dat zelfs als politie. Ze probeerden alsnog wel als ouders te voelen en aardig te zijn, buiten de eetmomenten om. Die balans was voor hen best lastig, maar zij probeerden het zo goed mogelijk te doen.”
Wat kan je nu weer doen wat je tijdens je eetstoornis niet kon?
“Met vrienden afspreken, met familie zijn. Ik kan ook echt weer genieten van de kleine dingen. Dat kon eerst niet; daar voelde ik me gewoon te slecht voor. Ik sport nu ook weer; ik ga vier keer per week naar de sportschool. Dat kon toen echt niet.”
Wat was moeilijk aan je herstel?
“Ik vond het echt lastig om sociale contacten weer op te pakken. Ik ben best een tijd opgenomen geweest. Ook had ik toen het slecht ging geen energie om met vrienden af te spreken. Een vriend van me hielp mij hiermee. Hij nam me mee naar zijn vrienden, waardoor ik weer kon wennen aan in een sociale setting zijn.”
Hoe vond je het om te vloggen voor televisie?
“Ik vond het niet mijn ding. Het is totaal niet voor mij weggelegd. Ik heb ook echt minimaal gevlogd. Mijn ouders zeiden steeds dat ik niet moest vergeten om te filmen en dan reageerde ik altijd met dat het wel goed zou komen. Het ding is dat ik al uit de eetstoornis ben, dus wat moet ik dan nog filmen? Ik hoef natuurlijk niet meer naar het ziekenhuis. Ik zeg altijd dat het een beetje is alsof mijn vrienden zouden vloggen; je zou niet herkennen dat ik een eetstoornis heb gehad. De productie zei dat ik gewoon moest filmen hoe mijn leven er nu uitziet, zodat mensen kunnen zien hoe het er na een eetstoornis uitziet. Het vloggen was dus best lastig en niet mijn ding, maar het was uiteindelijk wel prima.”
Hallo, ik heb een eetstoornis
In het EO-programma Hallo, ik heb een eetstoornis volgt Anne-Mar Zwart vier tieners met een eetstoornis. Clément geeft een inkijkje in hoe zijn leven er nu uitziet en kijkt terug naar de tijd waarin hij ziek was.
Ben je nu wel tevreden over je lichaam?
"Nee, nog steeds niet, maar dat heeft nu een totaal andere reden. Ik wil breder worden en in spiermassa toenemen. Dit vraagt tijd en inspanning. Eerst was het de eetstoornis en nu ben ik gewoon wat meer ijdel."
Lees ook over:
Tessa heeft brandwonden over haar hele lichaam: ‘Mijn vader was erbij toen het gebeurde’
Geschreven door
Esther
