Maarten (22): "Ik werd blind, waarom?"

“Het is ironisch dat ik op de dag dat ik op de trauma-afdeling zou beginnen als assistent, zelf op de operatietafel lag.” Maarten oogt rustig, zijn lange benen opgetrokken op de grijze hoekbank. Samen met zijn neef betrekt hij een jaloersmakende jarentwintigwoning, vlak achter Rotterdam Centraal, met een kleine achtertuin, de Spoorsingel als voortuin. “Als broekie maakte ik in Havo 5 een profielwerkstuk over Coxartrose [slijtage van de heup]. Al dat beitelen, boren en zagen dat daarbij komt kijken, vond ik fantastisch. In de operatiekamer dacht ik: dit is het! Nu lag ik daar zelf.” “Mijn ogen zijn nooit goed geweest. Als 2-jarig jongetje kreeg ik de vraag van mijn moeder of ik die mooie luchtballon ook zag. Ik zag niets. Op het consultatiebureau kwamen ze erachter dat ik min 3 had. Door de jaren heen werd dat alleen maar slechter tot zelfs min 23 en 24. De avond voor de eerste operatie dacht ik dat de symptomen – ik zag wazig met één oog – kwamen door vermoeidheid. Onderweg op de fiets naar het ziekenhuis zag ik al niets meer met mijn rechteroog. ‘Gelukkig ben je op tijd. De gele vlek, het centrum van het netvlies, heeft nog niet losgelaten’, zei de oogarts toen.” Zeker 8 kilo spieren
“Na die spoedoperatie reageerde ik vrij nuchter, bijna nonchalant: na twee weken wilde ik weer aan het werk, ik was al vaker geopereerd aan mijn ogen en deze keer zou het ook wel goed komen. Als ik deze opleiding met succes zou afronden, zou ik namelijk operatieassistent in het leger worden. Ik was al begonnen met trainen. In twee maanden kwam ik 8 kilo aan spieren aan. Achteraf waren het de twee beste maanden van mijn leven.” “Na mijn tweede operatie moest ik tweemaal een week lang, iedere dag 6 uur per dag met mijn hoofd voorover liggen. Er was namelijk lucht in mijn oog achtergelaten. Ik heb wat games gespeeld met mijn buik zo op de bank. Toch liet mijn gele vlek los, maar zelfs tijdens de daaropvolgende inwendige operatie was ik rustig. Waarschijnlijk door alle gebeden? Na die gebeurtenis zag ik alleen nog silhouetten.”  Luie Amerikaan
“Inmiddels was ik 10 kilo afgevallen en was ik de spieren waarvoor ik zo hard had getraind, allemaal kwijt. Ik mocht niet sporten en zat veel binnen. Het licht buiten was te fel voor mijn ogen. Straks word ik nog zo’n luie, dikke Amerikaan die alleen maar in zijn hol leeft, dacht ik.” “Van mijn werk kreeg ik het advies dat ik goed moest uitrusten om te herstellen, maar na een paar weken moest ik op gesprek komen. Ik zat fors over de 5 ziekteverzuimdagen heen. ‘Sorry, we willen niet met jou verdergaan’, klonk het. ‘Kan ik volgend jaar niet opnieuw beginnen?’ vroeg ik nog. ‘Nee, het is einde verhaal. Je moet op zoek naar iets anders.’ Eenmaal in de trein stortte ik helemaal in. Alles wat ik had, was in een keer weg. Mijn gezondheid ging slecht, ik had permanente beschadiging aan mijn ogen en mijn toekomstperspectief was weg. Wat nu?”

U bent een God die geneest, waarom geneest u mij niet?

Waarom?

“Ik stelde de vraag die iedereen zou stellen: waarom?! Waarom geeft u mij deze woning en deze baan op zo’n mooie manier – ik heb er zelfs in de kerk een getuigenis over gegeven – en neemt u me dat vervolgens allemaal weer af? In de Bijbel staat: ‘God geeft en God neemt, geprezen zij zijn naam.’ Maar dat geeft nog geen antwoord op mijn vraag. Wat heb ik gedaan dat mij dit overkomt?” “Ik begon te twijfelen. Voordat ik begon te solliciteren, zei ik: ‘Heer God, ik leg mijn leven in uw handen, als dit is wat u wilt, laat dat dan zien. Ook als het niet zo is.’ Na de operaties dacht ik: oké, operatieassistent is het dan niet, maar waarom hebt u er niet voor gezorgd dat ik na de eerste operatie geen complicaties kreeg? Dan was de boodschap toch ook duidelijk genoeg geweest? U bent een God die geneest, waarom geneest u mij niet?” “Ik worstel. Iets wat je verliest, weegt altijd zwaarder dan iets wat je wint. Inmiddels ben ik mijn hele zicht kwijt aan mijn rechteroog. Mijn grootste angst was altijd om arbeidsongeschikt te worden. Dat ben ik nu. Ik krijg een uitkering en dat is heel moeilijk te accepteren. Al mijn vrienden om me heen zijn aan het studeren.” Geknakt riet
“Toch ging ik opnieuw met een plan bezig. Ik had al twee jaar gedrumd op NICA (Nexus Institute of Creative Arts) in Engeland en mijn neef zei: ‘Je moet auditie doen voor het conservatorium.’ Maar zelfs dat plan viel in duigen, omdat mijn hechtingen nog niet geheeld waren en ik daarnaast heel veel pijn had.” “Nee, het is echt niet gemakkelijk om mijn handicap te accepteren. Dat kost tijd. Toch weet ik: God moet ergens zijn, ook al ervaar ik hem niet. Soms zwijgt God; zoals hij ook deed in het leven van Jezus. Jezus weet als geen ander hoe het is om verlaten te zijn. Daar put ik kracht uit. Net als het verhaal van Job en Johannes de Doper. Wat ik leerde van deze twee personen is dat God niet is gemaakt voor ons; wij zijn gemaakt voor God.” “Op een gegeven moment zongen we in een kerkdienst het lied Geprezen zij de Here. Dat nummer raakt mij zo vanbinnen. ‘Het geknakte riet, verbreekt hij niet, al wat beschadigd is, herstelt hij op den duur …’ In die dienst liet God mij zien: ik ben het die jou iedere dag draagt; ik heb alles in mijn hand, jouw leven loopt nu echt niet even uit de hand. Toen kon ik zeggen: ‘U bent precies op het moment waar ik nu ben. Ook al is mijn hart echt gebroken. Ondanks dat ik u niet direct zie of ervaar.’” Vertrouwen is een keuze
“Vasthouden aan God in tijden van lijden, is een van de moeilijkste dingen die er is. Ondanks dat ik het zicht aan mijn rechteroog kwijt ben en de kans dat dit in mijn linkeroog gebeurt, 10 tot 20 procent is, weet ik dat vertrouwen een keuze is. Mijn vertrouwen op God is naar een heel ander niveau gebracht. Mijn vertrouwen is niet gebaseerd op de omstandigheden, maar op wie God is.”

Weten hoe het nu met Maarten is? Lees hier de update.