Bertine: Ik kreeg een paniekaanval op een kringverjaardag
Zo belachelijk veel keuzes. Je hebt nog geen middelbareschooldiploma of je moet je al inschrijven voor een vervolgopleiding. Die voor eeuwig je baan gaat bepalen. Moet ik nu al mijn rijbewijs halen? Kan ik eigenlijk wel een auto betalen? Ik zou moeten sparen, maar hoe? Moet ik belijdenis doen? Geloof ik goed genoeg? Met aardbeienkwarktaart achter mijn kiezen besef ik dat ik geen enkele van deze antwoorden heb. Hoe ga ik ooit volwassen worden?
Het is een classic kringverjaardag. Mijn moeder en tantes praten over hun werk in de zorg. Ik kijk naar de racebaan die in elkaar gezet wordt door mijn neefjes. Zou het raar zijn als ik meedoe? Ik kijk van mijn neefjes naar mijn ooms en tantes. Ik wil me ook alleen zorgen maken over welke auto het snelst over de tegels gaat en niet over of ik straks een baan kan vinden in de journalistiek. Op de achtergrond hoor ik mijn ooms praten over het leasen van hun auto.
Wazig door de tranen
Onderwerpen schieten door mijn hoofd: studie, baan, de rest van mijn toekomst. Ik begin sneller te ademen. Een auto schiet langs mijn voeten. Ik sta op en doe alsof ik naar de wc moet. Tranen beginnen op te wellen. Mijn tante loopt achter me aan. ‘Gaat het, lieverd?’ Ik ben nu volop aan het hyperventileren. Mijn zicht is wazig door de tranen. Ze zet me op een stoel, met mijn hoofd tussen mijn benen. “Wat is er?” Ze legt een hand op mijn schouder. Met een trillende stem komt het hoge woord eruit: “Hoe ga ik ooit volwassen worden?”
Keuzes, keuzes en nog meer keuzes
Een paniekaanval is nooit leuk en deze kringverjaardag is een van de slechtste plekken die ik ervoor kan bedenken. Mijn familie is er niet eentje waar iedereen open over problemen praat. Mijn tante en zussen probeerden me die middag te helpen, maar jaren opgespaarde angst is niet plotseling opgelost. Ik kreeg paniek door de oneindige rij van moeilijke keuzes die mijn hele leven gaan bepalen. Keuzes die alleen ík kon maken. In mijn eentje, want dat doen volwassenen. En terwijl mijn vriendinnen blij waren dat ze op hun achttiende eindelijk konden doen wat hun ouders altijd verboden hadden, durfde ik niks, want wat als het fout zou gaan?
Jezus zegt niet wat de beste leeftijd is om je rijbewijs te halen
Gelukkig is er hulp. Die ene middag was het mijn tante. Door die ene paniekaanval kan ik nu veel makkelijker met haar praten. Maar we hebben nog iemand die ons advies kan geven: Jezus. En nee hij zegt niet wat de beste leeftijd is om je rijbewijs te halen. Hij zegt wel dat je je geen zorgen hoeft te maken over de toekomst: ‘net zoals de lelies in het veld en de raven dit niet doen (Mattheus 6: 28-34).’ Dat klinkt gemakkelijk, dat snappen ik en mijn paniekaanvallen ook.
Andere kant van de wereld
Uiteindelijk komt alles wel goed, want God zorgt voor ons. Ik had een tussenjaar aan de andere kant van de wereld nodig voor dat besef. We hebben ook praktische hulp gekregen. Een manier om raad te vragen: bidden. Een hele Bijbel met adviezen. En God heeft je mensen gegeven. Misschien een kerkgemeente of net zoals ik een gigantische familie. Durf vragen te stellen aan de volwassenen om je heen. Want volwassenen hebben ook niet alles voor elkaar en toch zijn ze niet gefaald. Mijn ouders niet, mijn tante niet, mijn mentor van de middelbare school niet en zelfs mijn dominee niet. Want je kunt niet falen in volwassen worden.
Lees ook over:
