That Fat Freerunner is on fire: ‘Andere meningen laten me koud’ 😎
Joachim Scheffer over jeugdzorg, mentale problemen en freerunnen
Het leven bestaat uit pieken en dalen. De 20-jarige Joachim Scheffer, ook wel bekend als That Fat Freerunner, weet er alles van. Hij praat liever over hoogte- en dieptepunten, maar dat begrijp je pas als je hem in actie ziet. Moeiteloos springt hij over hoge muurtjes, maakt hij salto’s en eindigt hij met een prachtige flikflak. Achter al die inspanning schuilt een moeilijke jeugd: “Tijdens het freerunnen kan ik alles loslaten. De vrijheid die ik ervaar, is geweldig.”
Joachim heeft de naam ‘That Fat Freerunner’ (oftewel: ‘Die Dikke Freerunner’) zelf bedacht. “Ik ben ruim drie jaar geleden begonnen met freerunnen. Ik maak daar filmpjes van en die zet ik op Instagram, TikTok en YouTube. In die video’s gebruik ik mijn eigen dorp als speelterrein. Aan het begin had ik nog maar weinig volgers; bijna een jaar geleden is dat allemaal veranderd. Het internet heeft ‘Die Dikke Freerunner’ ontdekt: ik heb nu bijna driehonderdduizend volgers op Instagram en word iedere dag herkend. Het lijkt wel alsof mijn leven een salto heeft gemaakt!” Joachim kan zelf raden waarom er opeens zo veel mensen naar hem kijken: “Mensen verwachten niet dat iemand als ik een salto kan. Ik weet dat ik wat dikker ben en soms is dat onhandig, maar ik hoop dat ik een voorbeeld kan zijn voor anderen.”
Het lijkt wel alsof mijn leven een salto heeft gemaakt!
Verhitte emoties 🤬
Op het eerste gezicht komt Joachim rustig en voorzichtig over. Hij vertelt dat dat weleens anders is geweest. “Vroeger ben ik gepest. Het zal je verbazen: dat ging niet over mijn gewicht. Integendeel, ik was toen nog slank. Ik heb McDD (Multiple complex Developmental Disorder), oftewel een meervoudige complexe ontwikkelingsstoornis. Het is een pakketje van ADHD, autisme en verschillende angststoornissen. Als kind raakte ik snel geëmotioneerd en ik ging slecht met die emoties om. Ik kon bijvoorbeeld plotseling heel boos worden, ik was echt een heethoofd. Op de basis- en middelbare school was ik daarom een gemakkelijk doelwit. Op een gegeven moment ruilde ik school in voor een zorgboerderij. Even later ben ik vrijwillig bij jeugdzorg gaan wonen, omdat het thuis ook niet meer goed ging. Als klap op de vuurpijl werd ik daar depressief. Ik mocht maar weinig naar buiten en kreeg in het donker angstaanvallen. Gelukkig heb ik daar een oplossing voor gevonden.”
‘Op mijn hoofd geland’
“Een vriend van mij deed al lange tijd aan freerunnen. Hij vroeg of ik een keer mee wilde doen. Normaal gesproken had ik hier niet snel ja op gezegd, maar nu moest ik denken aan vroeger. Ik heb lang op turnen gezeten en kon me de bewegingen nog goed herinneren. Het freerunnen vond ik er gek uitzien, maar ik deed tóch mee.” Freerunnen leek inderdaad veel op turnen en al gauw was Joachim niet meer te stoppen. “Ik vond er zo veel vrijheid in. Hoe vaker ik oefende, hoe beter het mij afging. Het gaat niet altijd goed, hoor. Ik val weleens, en dan valt mijn hele lichaam mee. Dat gaat hard! Ik ben een keer boven op mijn hoofd geland. Die wond moest gehecht worden en ik had er dagenlang last van. Het hoort erbij; als freerunner begeef je je soms op glad ijs.”
De wereld als speeltuin
Het freerunnen is voor Joachim een ontsnapping, want hij hoeft even nergens aan te denken. “Ook kan ik er een hoop creativiteit in kwijt. Turnen was alleen mogelijk in de gymzaal, maar freerunnen kan overal. Dankzij het freerunnen is de hele wereld mijn speeltuin. Ik zie twee muurtjes, een betonblok en een fietsenstalling en ik denk gelijk aan salto’s. Ik creëer een heel parcours in mijn hoofd.”
Ik word warm van mijn momentjes met God
Van backflip naar bidden 🙏
“Zoals ik vertelde, heb ik al lang last van angststoornissen. ’s Nachts zijn die het vervelendst: ik raak dan in paniek. Toen ik nog thuis woonde, riep ik altijd mijn ouders, maar bij jeugdzorg kreeg ik te horen dat ik eraan moest wennen. Ik kreeg medicatie die als grootste bijwerking honger had, daardoor ben ik wat dikker geworden. De medicatie hielp niet tegen de paniek die ik ’s nachts ervaarde. Wat wel hielp: bidden. Ik ben gelovig opgevoed en ken God al heel mijn leven; binnen de muren van jeugdzorg begon ik met bidden voor het slapengaan. Ik merkte dat dat mij enorm veel rust gaf, en nog steeds geeft!”
Christelijke volgers
“Op mijn Instagramaccount heb ik bewust een kruisje in mijn bio neergezet. Daarmee laat ik zien dat ik christen ben. Ik krijg weleens berichten waarin mensen ernaar vragen, waardoor ik al met veel christelijke volgers heb gesproken. Door mijn ADHD vind ik lang stilzitten in de kerk lastig, maar gelukkig heb ik mijn eigen geloofsmomentjes met God. Daar word ik warm van!”
Flikflak op het podium
Joachim heeft duidelijk zijn passie gevonden. Hij mocht op Mysteryland – een groot festival in Nederland – voor tienduizend mensen op het podium flikflakken. Ook verzorgt hij freerun clinics op basisscholen: “Als de kinderen mij mijn eerste backflip zien maken, staan ze met open mond te kijken.” Joachim krijgt veel berichtjes. “Ik heb al van een hoop mensen gehoord dat ze dankzij mij zijn begonnen met freerunnen. Dat vind ik te gek! Op social media blijven sommige mensen mij uitlachen, maar sinds ik freerun, laten andere meningen mij koud. Ik hoop dat ik een inspiratie mag zijn voor zwaardere mensen om te gaan sporten. Maar wees vooral jezelf, dat is het belangrijkst.”
Lees ook over:
Abel (13) heeft ADHD: 'Sommige leraren snappen mij niet'
Geschreven door
Jelte
