Eliza (13) werd gepest: ‘Niemand kwam voor mij op’

Onderweg naar haar eerste lesuur begint het. ‘HEY GINGER’, wordt er door de gang geroepen. Vervolgens geeft hij de jongen die naast hem loopt een klap. Dit spelletje ‘gingerclap’ begint vermoeiend te worden, net als de stickers van Eliza’s gezicht die in de klassenapp worden gestuurd met de tekst ‘gekke ginger’. Ze heeft niet eens echt heel rood haar, maar haar klasgenoten bedenken altijd wel iets om haar mee te plagen. In het begin zei ze er nog wat van, maar ze weet nu dat het toch geen zin heeft.

Virus

 Wat nóg vervelender is dan de gingeropmerkingen, is als de docent tijdens het eerste lesuur, geschiedenis, vertelt dat er groepjes gemaakt moeten worden voor de volgende opdracht. Bij die aankondiging spatten de klasgenoten om Eliza heen uit elkaar, alsof ze een besmettelijk virus is. Na een paar maanden is ze gestopt met vragen of ze bij een groepje mocht aansluiten. Ze doen alsof ze Eliza niet horen of zeggen dat er geen plek meer is. Ze liegen en dat weten we allebei. De docent zoekt oogcontact en knikt naar Eliza, waarmee hij wil zeggen: ‘Je mentor heeft me verteld dat je liever alleen de opdracht maakt, omdat niemand je erbij wil hebben. Ga je gang.’ Ze zakt onderuit op haar stoel en begin met schrijven. Liever alleen dan ongewild.

‘Mag ik erbij?’

De bel geeft het startsignaal voor de pauze. Terwijl de moed haar in de schoenen zakt, denkt Eliza terug aan de belofte die ze zichzelf in het fietsenhok deed. Vandaag ging beter worden. In de vensterbank van de aula ziet ze een groepje meiden uit de klas zitten. Pauline*, een van de meiden, kent ze uit de kerk. Daar moet ze wel bij kunnen zitten, toch? ‘Hey’, vrolijk loopt ze eropaf en neem haar plek tussen ze in. Ze ziet de blikken die ze met elkaar wisselen en voelt dat ze absoluut niet welkom is. Tien minuten lang zegt niemand iets tegen haar. Niemand die vraagt: ‘Hoe ver ben jij al met die geschiedenis opdracht’ of ‘hoe gingen je koorrepetities gisteren’. Voor hen is ze een irritante vlieg die rond zoemt en waar ze van af willen. Even later zegt een van meiden dat ze naar de wc moet en de rest van de groep volgt. Zonder Eliza. Pauline durft haar niet eens aan te kijken en volgt. Al giechelend en roddelend laten ze haar achter. En dat is precies hoe ze de rest van de dag doorkom: alleen.

‘Help me!’

Ook thuis blijft het pesten Eliza achtervolgen. ‘PING’, haar telefoon licht op en ze ziet een appje van een meisje uit haar klas: ‘Hey, ik vind het heel rot voor je, maar vond dat je moest weten dat dit is rondgestuurd in onze Snapchatgroep.’ ‘Wat dan?’, appt Eliza gespannen terug. ‘Die meiden hebben Snapchats gemaakt toen je bij ze zat in de pauze met de tekst: “iel, Eliza komt bij ons zitten. Help!” Dit voelt als de druppel van deze dag. Waarom gebeurt dit?! Ze voelt de tranen prikken en knijpt haar ogen dicht: ‘Nee, niet nu. Je gaat iets doen!’ Ze pakt haar telefoon en belt Pauline om haar een vraag te stellen die al te lang door haar hoofd spookt: ‘Waarom help je me niet?!’ Eliza hoort dat ze schrikt van de directe vraag. Ze snapt het, maar wil antwoord. ‘Die snapchat is niet gestuurd hoor’, probeert Pauline zichzelf uit de situatie te redden. Eliza hoort dat haar stem begint te trillen. Moet ze nou huilen? Al huilend verdedigt Pauline zichzelf en haar vriendinnen. ‘We doen echt niet bewust rot tegen je. De volgende keer zal ik er iets van zeggen.’ De weken erna veranderde er niks.

Gênante oplossing

Als de wekker de volgende ochtend gaat, voelt het alsof er een zware steen Eliza’s buik zit. Ze kijkt naar zichzelf in de badkamerspiegel en fluistert weer: ‘Vandaag wordt anders.’ In tegenstelling tot de andere dagen, gelooft ze haar eigen woorden vandaag ook echt. Haar ouders komen mee naar school en hebben gesprek met de locatiedirecteur. Eliza heeft maar één wens: een nieuwe klas.

Ze zegt het al maanden tegen haar mentor, maar die wilde het pesten eerst aanpakken op ‘zijn manier’. Dat hield in dat hij tijdens de sportles van een paar weken geleden het meest gênante moment uit haar leven veroorzaakte. ‘Kom maar even bij me staan Eliza’, zei hij aan het einde van de les. ‘Iedereen die blij is dat Eliza bij jullie in de klas zit, mag om haar heen gaan staan.’ De hele klas vormt een grote cirkel om haar heen. ‘En als je heel erg blij bent met Eliza als klasgenoot, mag je een stap naar voren doen’. Daar stonden ze in de gymzaal een enorme groepsknuffel te doen. Eliza in het midden en om haar heen alleen maar schijnheilige mensen. Na die les veranderde er natuurlijk niks.

Het einde van de tunnel

‘Ik ga je klas er persoonlijk op aanspreken Eliza’, de locatiedirecteur zit tegenover haar en haar ouders. Hij kijkt haar doordringend aan en is er waarschijnlijk van overtuigd dat die woorden echt iets voor Eliza betekenen. Ze weet nu al dat deze honderdste poging om het pesten te stoppen, niks zal opleveren. ‘Maar’, gaat hij verder, ‘als er niks verandert, zet ik je na de kerstvakantie in een andere klas’. Hoorde ze dat goed? Zei hij het echt, of droomde ze? Ze kijkt haar moeder aan. Hoorde zei het ook? ‘Dat zou heel fijn zijn’, antwoordt ze. Ja, het is echt zo! Na de kerstvakantie is het over! ‘En tot die tijd?’, vraagt haar vader. ‘Eliza komt ontzettend moe terug van school en moet het hele weekend bijkomen van het gedrag van haar klasgenoten en het verdriet dat het haar brengt. Moet ze die tijd dan uitzitten?’ ‘Als jij het idee hebt dat je geen hele week naar school kunt gaan, mag je je ziekmelden. Is dat een goede afspraak?’, vraagt de directeur. Eliza knikt en kan het nauwelijks geloven.

Wat als niemand je wil

Voor de weken tot de kerstvakantie heeft Eliza een aftelkalender gemaakt. Ze kan gewoon niet wachten! Tot die tijd gaat ze twee of drie dagen in de week naar school en doet ze op de andere dagen leuke dingen met haar moeder. Na de vakantie kiest Eliza voor een klas waar ze al een meisje kent en met een hele fijne mentor. Als ze met een buik vol zenuwen voor het eerst de klas inloopt, hoort ze een stem in de klas zeggen: ‘Je mag wel hier komen zitten’. Het zijn woorden die ze nog nooit heeft gehoord. Haar hart maakt een sprongetje en ze gaat zitten.

Eliza wordt nog steeds wel eens nageroepen, maar het pesten heeft haar één ding gebracht: een grote mond. Maandenlang had ze niemand die voor haar opkwam, dus moest ze het zelf leren. Diep vanbinnen snapt Eliza haar klasgenoten die nooit iets durfden te zeggen van het gepest. Ze waren te bang om zelf het doelwit te worden. Maar beeld je even in dat jij die persoon zou zijn. Dat niemand je wil en je nergens bij mag horen. Hoe zou je dat vinden? Hoe zou dat voelen? Eliza had het nodig dat iemand in haar klas simpelweg zei: ‘kom je bij ons zitten in de pauze?’ Kun jij dat voor iemand zijn? Doe het dan!

Dit is het verhaal van Eliza (13). We hebben haar gesproken over het pestgedrag waar zij in de brugklas slachtoffer van is geweest.

*De naam Pauline is niet de echte naam van het meisje in dit verhaal. Inmiddels hebben zij, haar vriendinnen en Eliza het uitgepraat en goedgemaakt met elkaar.

Eva (14) staat in de finale van het Junior Songfestival: ‘Vroeger werd ik gepest omdat ik muziek maakte’

Lees ook over:

Eva (14) staat in de finale van het Junior Songfestival: ‘Vroeger werd ik gepest omdat ik muziek maakte’