"Zij mag voor altijd mijn rolstoeltje duwen"

Ontmoeting

Carsten: “Een week voordat ik een dwarslaesie opliep, was ik met een vriend van mij, Bart, aan het stappen toen ik Aniek en haar nichtje zag staan. Ik tikte Bart aan en zei: ‘Is dat niets voor ons?’ Vervolgens heb ik hem aan Anieks nichtje gekoppeld en ben ik met Aniek gaan praten. Dat klikte meteen!”

Aniek: “Ja! Helaas werd mijn nichtje ziekig en moest ik haar naar huis brengen. Toen hebben we nummers uitgewisseld.”

Carsten: “Na die avond bleven we non-stop appen en een paar dagen later spraken we af om elkaar te zien. Dat was 2 januari. Supergezellig, samen wat gedronken en de afspraak gemaakt om elkaar nog een keer te zien, maar toen gebeurde het…”

Ongeluk

Carsten: “Op 3 januari veranderde een leuk dagje in de voor mij grootst denkbare nachtmerrie. Tijdens trampolinespringen ben ik na een sprong verkeerd terechtgekomen, waarbij ik twee nekwervels heb gebroken. Vele weken en operaties later werk ik nu in revalidatiecentrum De Hoogstraat aan mijn herstel. Mijn armen kan ik steeds iets beter gebruiken, maar alles daaronder is (tot nu toe) volledig verlamd en zal waarschijnlijk ook zo blijven…”

Aniek: “En ik wist van niets. Had de hele dag al niets van hem gehoord en verschillende vraagtekens via WhatsApp gestuurd…”

Carsten: “Ja, omdat het nog zo pril was, had ik nog niet veel mensen over jou verteld. Alleen mijn broer, die wist wel dat ik een date had gehad, maar niet met wie en hoe ze eruitzag. Hij beheerde na het ongeluk mijn mobiel en zag dat een - voor hem - onbekend meisje allemaal appjes had gestuurd.”

Aniek: “Ik kreeg een berichtje van zijn broer dat er iets goed mis was, dat Carsten een ongeluk had gehad. Ik wist niet zo goed wat ik ervan moest denken, want ik wist niet hoe erg het was. Toen heb ik je broer gevraagd of ik op de hoogte gehouden kon worden. Diezelfde avond ging ik naar de bioscoop, maar heb niet veel van de film meegekregen.”

Bijna twee maanden na het ongeluk kreeg ik eindelijk weer een appje van Carsten zelf

Tweede eerste date

Aniek:

“De dag na het ongeluk hoorde ik dat het redelijk erg was en Carsten niets meer voelde. Ik hoopte dat ik naar hem toe mocht, maar wanneer dat kon, wist ik niet zo goed. Het was een beetje raar om daarom te vragen, want ik wist ook niet of Carsten mij zag zitten. Die had wel iets anders aan zijn hoofd. Bijna twee maanden later, eind februari, kreeg ik weer een appje van Carsten zelf. Dat was een heel fijn moment.” Carsten: “De laatste twee weken in het ziekenhuis kon ik zeggen wat er geappt moest worden en daarna kon ik eindelijk zelf weer appen. Toen je zei dat je wilde langskomen, zag ik dat niet als een date. Ik was daar ook totaal niet mee bezig, mijn hele leven lag plots overhoop en daar moest ik eerst nog mee leren dealen.” Aniek: “Het eerste afspraakje na het ongeluk was wel raar. Ik wilde Carsten graag zien en verder had ik er niet over nagedacht. Stond nog wel steeds open voor de liefde. Je bent gewoon leuk, in een rolstoel of niet. En je hoopt natuurlijk dat het nog wel goedkomt, vooral voor jou. Mijn vriendinnen zeiden tegen mij dat ik eerlijk tegen mezelf moest zijn. Want misschien klikte het niet, was jij helemaal veranderd. Dat bleek gelukkig niet zo te zijn!” Carsten: “Nee, helemaal niet. Was net zo fijn als voor het ongeluk. En toen jij aan het eind vroeg of je mij een kus mocht geven, ga ik dat natuurlijk niet afslaan.” *lacht*

Een relatie met iemand in een rolstoel is heel anders dan met iemand die wel kan lopen.

Vlinders

Aniek:

“Heb voor jou nog nooit een vriend gehad, want ik was nog geen enkele leuke jongen tegengekomen. Carsten vond ik wel meteen leuk. Als je eenmaal zo’n fijn gevoel bij iemand hebt, dan ga je er ook voor. En een dwarslaesie verandert voor mij niets aan dat beeld. Ging best wel vanzelf.” Carsten: “Ja, begin maart hadden we onze tweede eerste date en begin april kregen we een relatie. Eerst hield ik nog af. Ik wilde dat je eerst goed ging nadenken. Of je mij wel wilde, dit wel wilt. Een relatie met iemand in een rolstoel is heel anders dan met iemand die wel kan lopen.” Aniek: “Natuurlijk heb ik er wel een paar keer over nagedacht. Het is namelijk niet zomaar iets: een relatie. Die rolstoel speelde geen enkele rol in mijn beslissing en ik was er wel snel uit: ik wil je vriendinnetje zijn.”

Relatie

Aniek: “Toen jij nog gewoon kon eten, gingen we in Utrecht uiteten. Laatst gingen we ook shoppen. Dat kan gewoon. Natuurlijk moet je iets meer rekening met de situatie houden. Je kan niet spontaan iets gaan doen, maar een handicap hoeft geen beperking te zijn.”

Carsten: “Ik ben nu één keer bij Aniek thuis geweest en dat was een hele operatie.” *slikt* “Natuurlijk is dat vervelend, het voelt alsof ik er minder voor haar kan zijn dan zij voor mij. Dat is soms wel zwaar. Maar ja, dit is de situatie waar je het mee moet doen. Ik kan er wel moeilijk over doen, maar daar worden we allebei niet gelukkiger van. Ik probeer er gewoon niet te veel over na te denken.”

Aniek: “Als ik doordeweeks een vrije dag heb, zoek ik Carsten op in het revalidatiecentrum. En in het weekend bij zijn ouders thuis. Ik help hem wel met aankleden bijvoorbeeld, maar ik heb niet het gevoel dat ik hem moet verplegen. We hebben wel een gelijkwaardige relatie. Hij is hartstikke positief en daar leer ik veel van, ook op de momenten dat ik het zwaar heb.”

Carsten: “Toen ik afgelopen zomer tien weken in het ziekenhuis lag en haast niet kon praten of überhaupt communiceren, zat Aniek alsnog elke dag langs mijn bed. Als dat geen liefde is dan weet ik het ook niet meer.”

Toekomst

Aniek: “Ik wil trouwen met Carsten.”

Carsten: “Ik vind het fijn dat we elkaar al leuk vonden voor het ongeluk. Dan weet ik zeker dat Aniek op mij valt om wie ik ben en niet omdat ze me zielig vindt. Ja, zij mag voor altijd mijn rolstoeltje duwen.”

Lees nu: "Schrijf het stukje schuin dan kan ik 'm dwarslaesie"