Weggepest door je leerlingen: “Ik werd geïntimideerd, uitgescholden en bestolen”

“Als kind was ik wat steviger dan de rest. Bovendien was ik slim en leergierig. Dit maakte me tot een buitenbeentje. Het pesten begon al in groep drie. Toen ik naar de middelbare school ging, ontdekten klasgenoten andere redenen om me te kleineren. Ik was nog steeds steviger, had acne en droeg een bril. ‘Martha pesten’ zat er zo ontzettend diep in! In de tweede klas werd ik in elkaar geslagen, in de derde opgegeven bij een escortservice. Een onbekende man belde me: ‘Ben jij in voor een snelle wip?’ Op andere dagen lieten klasgenoten pizza’s bij mij thuis bezorgen of omsingelden ze me op weg naar huis. Het was een vreselijke tijd. En hoe ik ook reageerde – agressief of passief – het pesten hield niet op.”

Eetstoornis

“Hulp kreeg ik niet. Docenten wisten van niets of er werd gezegd dat ik het zelf had uitgelokt. Toen ik ging studeren op mijn 18e, was ik er eindelijk van verlost. Dacht ik. Maar een plekje gaf ik het niet. In plaats daarvan stopte ik mijn gevoelens en verdriet weg. Bovendien ontwikkelde ik een eetstoornis genaamd ‘binge eating disorder’: een soort boulimia zonder over te geven. Ik was dus niet emotioneel stabiel toen ik besloot het onderwijs in te gaan. Ik had Nederlands gestudeerd en mijn eerstegraads bevoegdheid gehaald. Het leeftijdsverschil tussen mij en de leerlingen was in ieder geval 13 jaar, dus ik voelde een gezonde afstand. Toch kreeg ik al vrij snel flashbacks naar mijn pestverleden.”

Weggepest van school

“Ik moest mijn plaats als docent echt veroveren. Maar ik wilde ervoor gaan. Ik vond Nederlands echt heel leuk en wilde graag kennis overdragen. Maar ik moet toegeven dat de rest van het vak niet bij mij paste. Orde houden was mijn hoofdtaak en dat kon ik niet. Ik wist namelijk maar al te goed waarom die leerlingen er geen zin in hadden. En steeds meer herhaalde mijn pestverleden zich."

Een leerling zei Over zes weken bent u weg.

"Ik werd genegeerd, geïntimideerd en bestolen. Leerlingen namen heel brutaal hun telefoon op in de klas en trokken zich niets aan van mijn waarschuwingen. Toen ik van school wisselde, werd ik verwelkomd met gitzwarte woorden. ‘Oh, u bent de nieuwe docent? U bent al de derde die we hebben in een halfjaar. Over zes weken bent u weer weg.’ De druppel was toen een leerlinge mij uitschold met ‘k*nker Pelkman’. Ik ben het lokaal uitgelopen en in huilen uitgebarsten.”

Onverwerkt verleden

“Het was de laatste dag dat ik als docent voor de klas stond. Ik raakte burn-out. Ik was kapot, echt dood- en doodmoe. Mijn opvolger mailde me met: ‘Ik snap dat jij ziek bent geworden van deze klas.’ Achteraf gezien is het complete waanzin dat ik ooit voor de klas ging staan. Mijn onverwerkte verleden haalde me direct weer in. Met angst en beven stond ik elke keer voor mijn leerlingen en dat zagen ze. Door de aula lopen, voor de groep verschijnen, over het plein naar mijn auto lopen: ik schoot er door in paniek. Voor mijn burn-out heb ik psychologische hulp gezocht, waardoor ik eruit ben gekomen. Veel praten en schrijfoefeningen hebben me geholpen om vervelende herinneringen te verwerken. Maar ik zal nooit meer terug het onderwijs in gaan. Nooit.”

'Bedenk wat je doet!'

"Aan de ene kant neem ik het de leerlingen kwalijk. Ik had verwacht dat ze zich volwassener zouden gedragen, zeker de bovenbouwklassen. Aan de andere kant heb ik mezelf ook wel enorm voor de leeuwen gegooid. Ik had eerst met mijn traumatische ervaringen moeten dealen. Soms overwoog ik om te vertellen wat het pestgedrag van de leerlingen met mij deed, maar het risico was te groot. Dan had ik me weer zo kwetsbaar moeten opstellen, waar zij vervolgens misbruik van hadden kunnen maken. Ze hadden het niet begrepen, wat logisch is als je in de puberteit zit. Nu zou ik tegen ze willen zeggen: bedenk wat je doet. Je verpest iemand voor het leven, echt! Erover praten en schrijven heeft mij uiteindelijk enorm geholpen. Daarom zie ik het nu als mijn missie om gepeste mensen een duwtje in de goede richting te geven. Op weg naar herstel."

Martha heeft een boek geschreven voor gepeste mensen: #ikbengepest. Hierin begeleidt ze de lezers om hun herinneringen te vewerken, zodat ze daarna het leven kunnen leiden dat ze eigenlijk hadden willen leiden voor het pesten. Go Martha! 

Fotografie: Patricia Munster