Vera (17): “Ik dacht dat ik God niet nodig had en werd ongelovig"
Vera (17) werd christelijk opgevoed en ging wekelijks met haar ouders naar de kerk. Vaak vroeg ze zich af wat ze daar deed. Ze luisterde vaak gewoon, maar haalde er weinig uit. “Als er dan werd gepreekt over dat Jezus voor mij aan het kruis ging, dacht ik: ‘Ja mooi. Dat zal wel.’ Wat er werd verteld begreep ik niet.” Dit beleefde ze ongeveer tot haar zestiende. Het afgelopen jaar legde Vera een hele weg af met God en deelt haar verhaal graag met jou.
“Door de middelbare school belandde ik in een omgeving met vrienden die niet christelijk waren. We zochten grenzen op met alcoholgebruik en maakten ons druk om het aantal likes dat we zouden krijgen op een post op social media. Dat was de vibe waar ik in meeging. De zondag was voor mij ooit echt een rustdag, maar mijn vrienden wilden vaak dingen ondernemen op zondag, zoals naar het pretpark. En tja, dan deed ik toch gewoon mee. Ik wilde erbij horen en was niet bezig met wat God van mij vond. Ik dacht Hem ook niet nodig te hebben, want ik had al een plek waar ik hoorde.”
Er werd thuis niet meer over God gepraat, want daar moest ik niks van weten
Praten, schreeuwen, huilen
“Ik werd langzaam ongelovig. Omdat ik het gewend was deed ik nog wel eens een gebedje, maar dit stopte op een gegeven moment. Het was mij wel duidelijk dat God niet bestond, dus besloot ik alles wat met Hem te maken had weg te duwen. Ik had het goed zonder Hem. Thuis schold en loog ik veel en dat viel mijn ouders op. Zij probeerden er met mij over te praten. Jammer genoeg veranderde dat praten in schreeuwen en het schreeuwen in huilen, tot er uiteindelijk altijd wel weer iemand wegliep tijdens zo'n gesprek. In ieder geval werd er niet meer over God gepraat, want daar moest ik niks van weten.”
Joehoe, ik ben er wel!
“Op een gegeven moment had ik ruzie met iemand over de telefoon. Door het schreeuwen en huilen heen voelde ik ineens een enorme rust over mij heen komen. Het was een apart gevoel waar ik van schrok, maar ik wist ook meteen dat het God was. Na tien seconden was dit gevoel voorbij. Het was een soort wake-up call voor mij, alsof Hij zei: “Joehoe, ik ben er wel!”
Ik realiseerde me hoe ver ik bij Hem was weggerend
Op dat moment realiseerde ik me hoe ver ik bij Hem weg was gerend, maar ook hoe God me uitnodigde terug te komen. Ik wist alleen niet hoe, dus besloot ik deze ervaring te delen met een van de twee christelijke vriendinnen die ik had. Vanaf dat moment was ik vooral bezig met de vraag wat als ik nu mijn vrienden moet verlaten? Wat nou als God van mij vraagt moeilijke keuzes te maken om weer op het juiste pad te belanden? Die vragen spookten door mijn hoofd.”
God geeft waar je om vraagt
“Na veel gesprek en nadenken over mijn leven, ben ik langzaam weer gaan bidden en Bijbellezen. Ik bad om vergeving en christelijke vrienden in mijn buurt. Na een aantal weken besloot ik contact te verbreken met mijn niet-christelijke vrienden. Ik wilde meer tijd met God besteden en minder tijd aan die dingen die ik met hen deed. Op een gegeven moment nam een kennis van vroeger, Melissa, contact met mij op. Zij is christelijk en met haar besloot ik af te spreken, wat heeft geleid tot een hechte vriendschap. Dat was wel een bevestiging van God, dat Hij geeft waar je om vraagt. Toen we een keer wat gingen drinken, kreeg ik een melding op Instagram over een evangelisatie avond. Hier besloten we samen naartoe te gaan.”
Heilige Geest ontvangen
“Iemand vertelde me dat ik de Heilige Geest nog niet had ontvangen. Ik bedacht me dat ik dat wel zou willen, dus sprak ik uit dat ik de Heilige Geest wilde ontvangen. Diezelfde avond sloten mijn vriendin en ik ons aan bij een livestream van dezelfde organisatie als die evangelisatie avond. Er was een moment van gebed en toen stortte de Heilige Geest over mij heen. Dit voelde als een intensere rust dan de vorige keer dat ik God zo ervoer. Ik voelde hoe mijn hart een stukje openging.”
Natuurlijk ben ik niet perfect, maar Hij is erbij
Tranen rolden over mijn wangen
“Toen ik thuiskwam ben ik direct gaan bidden: nog een keer voor vergeving, want ik voelde me nog niet vergeven. De tranen rolden over mijn wangen op dat moment, waardoor ik wist: ik ben echt vergeven. Ik wilde God echt leren kennen en mijn dag met Hem delen. Nog steeds wil ik God elke dag betrekken in wat ik doe. Natuurlijk ben ik niet perfect en maak ik nog steeds fouten, maar Hij is er gewoon bij. God mag me gebruiken daar waar Hij me nodig heeft en ik zal dat pad bewandelen. Hij is mijn beste vriend geworden!”
Genieten van leven met God
“Ik zie nu dat God me leidt. We hoeven Hem niet te zoeken, want Hij is al in ons hart. Hij houdt écht van ons! We mogen bidden om de Heilige Geest in ons hart als we dat verlangen. Hij is de Redder. We mogen vaker een bakkie koffie of thee pakken en de tijd nemen met God. Door Hem te betrekken in ons leven en te danken voor wat we hebben, leren we Hem echt kennen. Ik geloof dat ons leven dan een stuk makkelijker en leuker wordt! Ik heb in ieder geval geleerd geduld te hebben en te genieten van mijn leven met God.”
Elias had een hele lange tijd geen interesse meer in het geloof. Toch werd hij op een gegeven moment weer aan het denken gezet. Lees het hier.