Tienervader Jesse (19): "Ik weet dat gemeenteleden het gek vonden, maar ik heb het niet aan hen gemerkt."

“Toen ik Nienke voor het eerst zag lopen op het schoolplein, zei ik tegen mijn vrienden: ‘Zij is best wel knap voor een brugger’. Ik zocht haar op via Instagram. Zij vroeg of ze me ergens van kende en al snel stuurden we elkaar berichtjes. Toen ik na een date bij de McDonalds met haar terugliep naar het bushokje, vroeg ik of ze mijn vriendin wilde worden. We waren heel erg verliefd en wilden elkaar zo veel mogelijk zien. Als we elkaar niet zagen, waren we aan het videobellen. Nienke was 14 jaar en moest haar telefoon inleveren voordat ze naar bed ging, maar dan kletsten we stiekem gewoon verder via de laptop.

20 weken zwanger

Thuis kreeg ik mee dat het mooi is om seks te bewaren voor het huwelijk. Maar ik was jong en nieuwsgierig en voor het eerst echt verliefd. Toen Nienke niet meer ongesteld werd, negeerden we dat een beetje. We waren superjong en wilden het niet geloven. Nienke was al 20 weken zwanger we erachter kwamen. Het voelde alsof ik in een film zat. Soms kon ik urenlang naar de muur staren. Hoe moest ik dit vertellen? Aangezien mijn vader dominee is, heb ik het idee dat ons gezin onder een vergrootglas ligt. Ik was bang voor de reactie van de kerk.

Nog diezelfde dag ging ik naar mijn moeder. Huilend zei ik: ‘Mam, ik moet wat zeggen’. Mijn moeder zag gelijk dat het serieus was. Ze zei: ‘Jesse, het maakt niet uit wat je vertelt, het komt allemaal wel goed’ en gaf me een knuffel. Ik vertelde dat ik vader werd. Ze bleef heel rustig en herhaalde dat alles goed zou komen. Later die dag hoorde ik mijn vader thuiskomen. Ik keek hem niet aan toen ik zei: ‘Pap, ik word vader’. Ik was bang dat hij boos zou worden. Maar hij aaide over mijn rug en zei: ‘Ach jongen toch, het komt wel goed.’ Dat mijn ouders volledig achter mij gingen staan, was voor mij superbelangrijk. Op zo’n moment heb je gewoon echt de steun van je ouders nodig.

Vooroordelen

Binnen no time wist mijn hele school het. Mijn vrienden schrokken van het nieuws, maar zeiden ook: ‘Als iemand het kan, ben jij het!’. Toen ik na een paar weken van de schrik was bekomen, was ik heel blij. Mijn ongelovige voetbalvrienden feliciteerden me. Op mijn christelijke school kreeg ik vragen als: ‘Hoe kan dat nou gebeuren?’ Dat voelde soms als een oordeel. Over tienervaders bestaan sowieso veel vooroordelen. Zelf heb ik altijd gezegd: ‘Er gaat niemand dood, er komt alleen nieuw leven.’ Het is iets supermoois wat God heeft gemaakt."

Lees het hele verhaal van Jesse bij onze collega's van Eva

Beeld: Jeannine Rijsdijk
Styling: Joselien Hoogendam