Tessa (14): ‘Ik gaf mezelf de schuld van mijn aanranding’

'Ik deed alsof ik aan het slapen was'

Tessa: “Ik was twaalf jaar en hij was zestien jaar. We zaten op bed en ik zat naast hem. Hij sloeg zijn arm om mijn schouder en ging met zijn hand in mijn ondergoed. Ik deed alsof ik aan het slapen was, want ik wist niet goed hoe ik moest reageren. Ik werd er heel nerveus van. Ik dacht: ‘wat is dit?!’ Toen mijn oom binnenkwam, is hij eventjes gestopt, maar daarna ging hij verder. Ik wist niet wat ik moest doen, ik durfde ook geen ‘nee’ te zeggen, want iedereen zit in die ruimte.

Het is en blijft je familielid.

Het is en blijft wel je familielid… De rest had niks door. Ik snapte niet zo goed wat er gebeurde, maar ik had wel meteen door dat het niet oké was dat hij dit deed. Uiteindelijk liep mijn zus weg uit de kamer en ben ik meteen achter haar aan gegaan.”

‘Op mijn kamer stortte ik in’

“Later die avond speelden we nog een spelletje met de familie. Mijn moeder kwam naar me toe en vroeg of het wel goed met mij ging omdat ik zo wit was. Toen zijn we naar huis gegaan. Thuis op mijn kamer stortte ik in. Ik kon niet stoppen met huilen. Mijn handen durfde ik niet op mijn benen te leggen, ik was zo bang."

“Ik vond het heel spannend om het de eerste keer aan iemand te vertellen. Ik zat in mijn hoofd af te tellen naar het moment dat ik het hardop tegen mijn beste vriendin moest zeggen. Op een gegeven moment durfde ik het en zei ik: ‘Ik moet je iets vertellen, maar eigenlijk durf ik dit niet…’. Mijn beste vriendin heeft me toen erg gesteund.”

Mijn handen durfde ik niet op mijn benen te leggen, ik was zo bang.

“Ik durfde het nog niet tegen mijn ouders te zeggen. Uiteindelijk heb ik dit wel gedaan, maar ze geloofden mij niet. Mijn moeder lag op bed en ik ging huilend naar haar toe en ze vroeg wat er was. Ik durfde het niet te zeggen, maar na vijf minuten lukte het me eindelijk. Ze werd boos op mij. Dat deed veel pijn. Ook al had ik haar reactie niet verwacht, toch ben ik wel blij dat ik het haar verteld heb. Het is een bevrijding omdat het er dan uit is. Maar als je ouders je niet geloven, is dat heel lastig en voel je je alleen. Daarna ben ik depressief geraakt.”

Mijn moeder werd boos op mij

Verstoppen onder het bed

“Toen mijn familielid een keer bij ons thuis was om iets op te halen, ben ik snel naar boven gerend en heb ik mijn kast voor mijn deur geschoven. Ik ben onder mijn bed gaan liggen tot ik eindelijk dacht dat hij weg was. Ik heb drie uur lang onder mijn bed gelegen. Ik moest de hele tijd denken aan dat moment en ik was bang dat het nog een keer zou gebeuren.”

“Ik had heel veel zelfmoordgedachten en ik deed mezelf pijn, omdat ik dacht dat het mijn fout was. Met Kerst moeten we namelijk altijd een rok aan. Ik dacht: het is door mij gebeurd, en daar ben ik depressief om geworden. Intussen geloof ik dat het niet mijn schuld is. Het hielp om met mensen daarover te praten. Ook heb ik traumatherapie gehad, daar heb ik ook geleerd dat het zeker niet mijn schuld was.”

Ik heb drie uur lang verstopt onder mijn bed gelegen

“Uiteindelijk is het verhaal bij mijn mentor terechtgekomen. Hij wilde een gesprek met mij en mijn familielid, wat mij heel erg heeft geholpen. Hij bleef het ontkennen, maar hij heeft wel sorry gezegd en er spijt van gehad dat ik me zo voelde. Toen heb ik hem ook kunnen vergeven. Het was heel lastig om hem te kunnen vergeven, maar hij is ook een mens. Ik dacht: dan kunnen we ook gewoon weer verder en dat maakt mij blij. Zo kunnen we het misschien weer opbouwen naar hoe het eerst was.”

‘Ik was boos op God’

“In die tijd nadat het gebeurd was, ben ik God kwijtgeraakt. Ik was boos op hem dat Hij het heeft laten gebeuren. Ik deed verkeerde dingen die God niet wil en waar ik niet achter stond. Ik heb God weer teruggevonden op een scholierenweekend waar een vriendin mij mee naar toe nam. Tijdens een samenkomst werd er ook over depressie gepraat en waren de liedjes bemoedigend. Vanaf toen dacht ik: God is bij mij. Ik hoorde daar ook een preek over vergeving, dit raakte mij en moedigde mij aan om dit ook te doen. Toen ik terugkwam pakte ik mijn Bijbel op en kwam ik op een Bijbeltekst uit dat alles goed komt voor wie in hem gelooft. Dat was een bevestiging waar ik heel dankbaar voor ben.”

Tijdens een samenkomst werd er ook over depressie gepraat

‘Soms voel ik zijn handen nog’

“Het gaat nu heel goed met me. Ik heb super fijne vriendinnen om mij heen die er voor mij zijn en mijn geloof is nooit zo sterk geweest. Als ik soms terugdenk aan het moment, voel ik nog handen op mijn lichaam. Het is wel veel minder dan dat het eerst was. Ik kom mijn familielid nog tegen, maar ik zal niet zo snel meer naast hem zitten. Wel praten we met elkaar en is het wat beter, maar niet meer zoals het was voor het gesprek met mijn mentor. Mijn ouders geloven het nog steeds niet helemaal, maar ze proberen het wel te geloven voor mij. Ik ben blij dat ik naar therapie ben gegaan omdat het helpt met verwerken en te praten met mensen. Daarom zal mijn boodschap altijd zijn: ga naar je ouders toe! En als je dat niet durft, vertel het dan aan een ander volwassen iemand die je kunt vertrouwen en je daarin kan helpen. Ik had de juiste mensen en vriendinnen om mij heen om erover te praten of om juist afleiding te zoeken. Want als er iets is wat ik heb geleerd dat helpt, is het praten.”

*Tessa is niet haar echte naam. We houden haar anoniem vanwege de gevoeligheid van dit onderwerp.

Wat te doen bij seksueel misbruik?

Lees ook over:

Wat te doen bij seksueel misbruik?