Tess: “Mijn catfish zit achter de tralies”

“In 2014 kwamen we elkaar tegen op Hot or Not. Hij vroeg of ik Kik had. Ik maakte een account aan en we begonnen veel te chatten. We hadden hele diepzinnige gesprekken en soms belden we wel twee uur lang. Onze band werd steeds hechter. We kwamen steeds dichter bij elkaar. Ik kreeg liefdesgevoelens en had het idee dat dat wederzijds was. Hij gaf me waardering, liefde en was heel behulpzaam. Ik kon hem alles vertellen, want hij was er altijd voor mij. Dat contact was nieuw voor me. Ik voelde me geliefd en dat kende ik nog niet.” 

Niet 17 maar 26
“Na een tijdje vertelde hij dat-ie niet 17 jaar oud was, zoals hij eerder had gezegd, maar 26. Daar schrok ik echt van. Ik wilde geen contact meer met hem, want ik vond een leeftijdsverschil van meer dan tien jaar niet kunnen. Dat vertelde ik hem en ik stopte ons contact. Maar na drie dagen miste ik hem zo erg, dat ik hem weer een berichtje stuurde. Ik zei: ‘Ik vind het heel vervelend dat je zo oud bent en dat ik dat niet wist, maar ik geef te veel om je.’ Ik wilde het contact wel weer aangaan. Toch had ik telkens in mijn achterhoofd dat ik 26 wel echt te oud vond. Maar dat stemmetje drukte ik weg. Ik ging steeds minder aan die leeftijd denken en steeds meer genieten van zijn aandacht.”

Niet 26 maar 37
“Niet veel later biechtte hij op dat hij weer niet de waarheid had gesproken. Hij was te bang voor mijn reactie en had dus verzwegen dat hij ook geen 26 jaar oud was, maar 37. Natuurlijk was dat voor mij weer een shock. Maar ik had ons leeftijdsverschil al geaccepteerd. Dat hij nu nog ouder bleek te zijn, vond ik wel moeilijk, maar ik kon geen afscheid van hem nemen. Ergens wilde ik het niet, maar toch ook weer wel. Inmiddels wilde ik mijn geluk ook graag delen met mijn vrienden. Ik vertelde hen over de jongen, maar vertelde niet dat hij 37 jaar was. Ze waren heel blij voor mij. Dat maakte me erg gelukkig. Een tijdje later durfde ik te vertellen hoe oud hij daadwerkelijk was. Daar schrokken ze van. Ze probeerden me te stoppen, maar ik liet me niets wijsmaken.”

Ik denk dat God me tegenhield, want het was niet goed afgelopen als ik wel was gegaan.

Afspreken?
“Hij stelde voor om een keer af te spreken. Dat vond ik een goed idee, want ik wilde hem graag zien. Station Utrecht Centraal werd ons meeting point. Tegen mijn ouders zei ik dat ik ging shoppen. Toen ik op het station kwam belde hij om te vertellen dat-ie niet kon komen omdat hij geen treinkaartje kon kopen. Hij wilde contant betalen en dat was niet mogelijk. Hij vroeg of ik naar hem wilde komen, maar dat heb ik geweigerd. Ik was heel erg verliefd, maar toch leek het me niet verstandig om hem op te zoeken. Ik denk dat God me tegenhield, want het was niet goed afgelopen als ik wel was gegaan.” Gebroken
“Overstuur liep ik door Utrecht. Om een beetje tot rust te komen ging ik de stad in om een jurkje te kopen. Mijn ouders dachten tenslotte dat ik ging shoppen, dus ik moest ergens mee thuiskomen. Dat hij niet meer naar Utrecht zou komen stond vast. Ik was gebroken. Ik dacht: ik wil dit niet meer. Daarom besloot ik op nieuwjaarsavond dat ik het nieuwe jaar anders wilde beginnen. Ik verbrak het contact met hem. Daar had ik het erg moeilijk mee, maar mijn vrienden stonden voor me klaar. Zij hielpen mij erdoorheen. In het begin wilde ik hem ’s avonds nog bellen, maar een vriend bood aan dat ik in die gevallen hem kon bellen.” Politie
“In het voorjaar van 2015 liet ik me dopen. Dat was het moment dat ik er echt klaar mee was. Ik miste zijn aandacht niet meer en was echt over hem heen. In december van dat jaar werden alle herinneringen weer opgerakeld toen ik gebeld werd door de politie. Er was een meisje vermist geweest. Zij was drie dagen bij hem geweest. Uit de contactgegevens van zijn telefoon kwamen ze mij op het spoor. Het bleek dat hij met heel veel meisjes contact had gehad. Dat was een schok. Ik voelde me altijd speciaal, maar ik was slechts één van de velen. Hij werd veroordeeld tot 3 jaar gevangenisstraf en TBS met dwangverpleging.”

Ik kreeg medelijden met hem.

Confrontatie
“Ik vond het moeilijk dat ik opnieuw werd geconfronteerd met de herinneringen. Bovendien moest ik het nu aan mijn ouders vertellen, want zij wisten al die tijd van niks. Het deed ze veel pijn, maar we konden er gelukkig goed over praten. Hoewel ik soms nog wel merk dat ze het moeilijk vinden, is onze band gelukkig niet verstoord. In de rechtbank zag ik hem in levende lijve. Ik kreeg medelijden met hem. In plaats van woede voelde ik een soort zorgzaamheid. Toen wist ik dat ik het hem echt heb vergeven. Hij kan er niks aandoen dat hij zo is, maar hij is wel een grens over gegaan.”  Sterker
“Ik denk dat de hele ervaring mij sterker heeft gemaakt. Natuurlijk was het heel naar - ik heb nachtenlang moeten huilen. Maar uiteindelijk heb ik zelf het contact verbroken. Ik werd niet gedwongen door anderen, maar kreeg zelf de kracht om dat te doen. De steun van mijn vrienden en later van mijn ouders heeft mij heel erg geholpen. Zonder hen was ik er niet zo sterk uitgekomen. Jongeren die in dezelfde situatie zitten, zou ik dus ook adviseren om er met je vrienden of ouders over te praten. Dat is misschien een grote stap. Maar zij kunnen je helpen om er op een goede manier mee om te gaan.” Heb jij een catfish-ervaring meegemaakt of wil je doorpraten over dit onderwerp? App of mail ons (06-83673700 of beamredactie[at]eo.nl). * Tess in een gefingeerde naam. De naam van de geïnterviewde is bekend bij de redactie.