STUDENTENLEVEN: ‘’Venetië II is ons thuis, we zijn een familie''

Als ik binnenkom is het gezelschap net klaar met eten. Ik ben net op tijd voor het toetje. De kleine slaapkamer is bijna vol, dus ik plof op het bed naast Lijndert. Hij is samen met een andere huisgenoot een Venetiëveteraan. Emmy grapt: ‘’Jullie zijn de oude rotten.’’ Willem woont er het kortst, hij is in september tot Venetiaan gedoopt. Lijndert: ‘‘De bewoners wisselen niet zo vaak. Venetie II heeft een eigen identiteit, dus als er een kamer vrijkomt, zoeken we iemand die bij ons past.’’ Familiedrama
Venetie II heeft absoluut karakter. Aan alle muren hangen oude krantenknipsels, humoristische posters en lekkerbekkende leuzen. Buiten staat een verzameling banken, een vuurton en is op de muur gekladderd. Lijndert lacht: ‘’We hadden hier een zomer allemaal buitenlanders binnenlopen, die dachten dat het een kringloop was.’’ Emmy: ‘’Het huis ziet er niet uit, maar ik zou niet willen ruilen.’’ Venetie II is al meer dan dertig jaar een studentenhuis. Wat het daarvoor was, weet niemand te vertellen. ‘‘De legende gaat dat er eerst een bakkerij zat, maar zeker weten doen we het niet.’’ Wat ze wél weten, is dat het eerst een vrouwenhuis was. Emmy geeft een mannelijk huisgenoot een duwtje: ‘Dus dat betekent dat we jullie er weer uit moeten werken.’ Mijn huisbezoek heeft de huisgenoten al aan het nadenken gezet. ‘’We zijn al tot de conclusie gekomen dat er nooit drama is in dit huis. Behalve bij Emmy, maar zij is gewoon drama,’’ lacht Lijndert. Er klinkt luid protest vanaf de bank. ‘’Hoe durf je!’’ huilt Emmy, maar ze kan haar lachen niet lang inhouden. Wat Venetie II zo anders maakt dan andere studentenhuizen? Simpel, volgens Lijndert: ‘’We zijn gewoon vet cool.’’ Emmy: ‘’Dat is zo afgezaagd. We zijn veel meer dan dat. We zijn een vriendengroep.’’ Lijndert gaat zelfs een stapje verder: ‘’Venetie II is ons thuis, een soort tweede gezin.’’ Na wat gegiechel volgt er een instemmend ‘ahh’-geluid. Jorien: ‘‘Haha, we klinken als een sekte, jongens. Maar het klopt wel. Je kunt hier alles zeggen.’’ Willem: ‘‘We zorgen met zijn allen voor heel veel gezelligheid en we zitten elkaar niet op de lip.’’ Jorien vult aan: ‘We hebben een hele goed band onderling. Daar komt het door. We communiceren heel goed.’’ Hanige mannen, snerende vrouwen
Als ik vraag of dat niet iets ‘typisch vrouwenhuis’ is, krijg ik een vlaag van protest over me heen. Jeroen: ‘’Dat vind ik een stereotype, hoor. Mannen kunnen ook communiceren. In vrouwenhuizen wordt er juist geroddeld en om zaken heen gepraat.’’ Willem durft te zeggen: ‘Ik vind het meer een mannenhuis dan een vrouwenhuis,’’ maar dat laat Emmy niet op zich zitten: ‘’Wacht even, dat kun je niet zomaar zeggen!’’  Voordat de discussie weer losbarst zegt Jeroen: ‘’We zijn gewoon een groep volwassen mensen, die het zeggen als ze iets niet chill vinden. We zijn met zijn allen verantwoordelijk voor de groepssfeer. Dat is een gezamenlijk belang en is te veel waard om niet voor te werken.’’ Lijndert legt uit: ‘’Klagen over de herrie kun je bijvoorbeeld wel doen, maar dat verandert niks. Als je met z’n negenen woont, is het altijd een herrie.’’ Hoe het is om met mannen én vrouwen te leven? Jorien: ‘’Er is een goede balans in ons huis. Als je met alleen maar vrouwen woont is alles netjes, dat is niks voor Venetië II.’’ Jeroen mompelt: ‘’Huisvrouwen vind je hier niet.’’ Jorien gaat verder: ‘’Voordat ik hier in huis werd genomen, heb ik gehospiteerd in een vrouwenhuis. Dat was niks voor mij, een hele andere sfeer. In mannenhuizen heb je vast ook een bepaalde sfeer, met haantjesgedrag ofzo.’’ Lijndert: ‘’Haantjesgedrag hoef je hier niet te proberen. Dan zegt er wel iemand: ‘Doe eens normaal, gast.’’’ Emmy: ‘’Het is ideaal om met mannen én vrouwen samen te wonen. De ene avond zit je lekker te tutten met de meiden en de andere avond zit je scheldend en tierend te gamen tussen de jongens.’’ Wat de mannen er leuk aan vinden om met vrouwen samen te wonen? Dat weet Jeroen te vertellen: ‘’Als je een goed gesprek wilt, kun je bij de vrouwen terecht. Mannen komen meestal gelijk met een oplossing, maar vrouwen luisteren. Dus je gaat naar vrouwen als je..’’ Willem valt in de rede: ‘’… een hele avond om de oplossing heen wil draaien!’’ Bankhangen en barbecuen
Veel dagen zijn er meer mensen dan alleen de huisgenoten die de gangen en kamers versieren. Lijndert: ‘’Iedereen is welkom hier. De liefde van dertig jaar studenten in dit huis is in de muren getrokken. Oh, we moeten nog over VVV’ers vertellen!’’ Er klinkt instemmend gejoel. ‘’VVV’ers, natuurlijk! De Vrienden van Venetië.’’ Op mijn vraag wanneer je een VVV’er bent, blijft het even stil. ‘’Vrienden van Venetië zijn het beste te beschrijven als meubilair dat hier niet woont. Ik denk dat je een VVV’er bent als één, iedereen hier je naam kent en twee, niemand raar opkijkt als ze je op welk tijdstip dan ook hier rond zien struinen.’’ Het is even stil. ‘’Wow… Mooi gezegd, Lijn.’’ Een ding wordt me duidelijk tijdens het avondje bankhangen: Venetianen weten hoe ze het gezellig maken. Een woonkamer hebben ze niet, maar als de zon schijnt is hun voortuin de woonkamer. Lijndert: ‘’Barbecueën doen we vet vaak. We zitten in de zomer heel vaak buiten. Er kwam een keer een meisje hospiteren die met de bus kwam. De buschauffeur vroeg haar: ‘Hou je van barbecues? Dan zit je hier wel goed.’’’ De beroemde huisfeesten mogen niet ongenoemd blijven. ‘’Twee keer per jaar vieren we een huisfeest. Sowieso. Venetie II is ooit het eerste huis geweest dat begon met huisfeesten in Ede, dat is een overlevering die we nu nog steeds in stand houden,’’ vertelt Jeroen. ‘’Daarnaast vieren we ook nog kerst, oud en nieuw, we hadden een kerstfilmmarathon en we doen allerlei andere leuke dingen. Maar dat zijn allemaal dingen die we spontaan bedenken.’’ Al die momenten worden bewaard in de jar of awesome: de traditie die de huidige huisgenoten hebben bedacht – waar ze vrij trots op zijn. In de keuken staat een pot waar ze briefjes met memorabele momenten en goede grappen erop geschreven in doen. Met het kerstdiner openen ze de pot en lezen ze met zijn allen de briefjes. Als ik de deur achter me dichttrek, weet ik één ding zeker: die pot zit vast bomvol ieder jaar. Dat kan niet anders, met deze leuke venetiaanse dames en heren. Tekst: Lola Brouwer