EXPERIMENT: Elke dag een uur stil zijn om Gods stem te verstaan
‘God, wilt u spreken in ons leven?’ Ik hoor het elke zondagochtend als ik in de kerk zit tijdens het gebed van de voorganger. Ik bid het al jarenlang trouw mee, maar heeft God ooit in mijn leven gesproken? Volgens mij niet. Daarom besloot ik mijn leven een week drastisch om te gooien in de hoop eindelijk een keer iets van God te horen.
Want hoe komt het nou eigenlijk dat ik nooit iets van God hoor? Daar heb ik gelijk een antwoord op: ik ben verslaafd aan prikkels. Ik zet tijdens het eten de tv aan, scroll door TikTok als ik in de trein zit en luister podcasts tijdens het sporten. Al die prikkels kun je zien als ruis op de lijn die ik heb met God. Hoe kan ik iets van Hem horen, zien of voelen als ik constant afgeleid ben en mijn aandacht wordt gekaapt? Om God te horen, moet ik stil worden. En dat is een hele kunst. Daar kwam ik achter toen ik een week lang de volgende challenge aanging: elke dag een uur stil zijn om Gods stem te verstaan. Geen prikkels, geen afleiding, geen gebed waarin IK alleen aan het woord ben, gewoon een uur stilte voor God. En zo ging dat.
Dag 1
Alle klokken in mijn woonkamer werden verstopt of afgeplakt, de muziek uitgezet en alle afleidingen weg. Nu ben ik echt alleen in de stilte en dat voelt onwennig. En hoe begin je dan zo’n eerste dag van het experiment? Hoe ga je een UUR stilte invullen? Ik besloot eerst maar eens te proberen mijn gedachten op God te focussen; even rustig worden en bidden of God me wil helpen stil te zijn. Stil zijn met alleen mijn eigen gedachten was in het begin overweldigend. Zo erg, dat ik zelfs wat traantjes kreeg. Nadat ik mezelf weer bij elkaar had geraapt, ging het als vanzelf. Ik pakte er een notitieboek bij en dacht na over de vragen: hoe komt het dat ik Gods stem nog nooit heb verstaan en betekent dat dat ik geen goede christen ben? Mijn conclusie: nee. Ik hoor God in een mooi lied, ik zie Hem in mijn familie en voel Hem als de wind waait. En daar heb ik in dat uurtje stilte vrede mee gekregen. Geslaagde eerste dag!
Dag 2
Hoe goed die eerste dag ging, zo slecht ging de tweede dag. Na dag één had ik stiekem verwacht dat het elke dag zo zou zijn: grote inzichten, emoties en een stilte die eeuwig had mogen duren. Nu werd ik na een kwartier helemaal gek. Hoe kan dat nou? Mijn gedachten dwaalden steeds af: to-do lijstjes maken, terugdenken aan een gesprek van die dag, verdwaalde memes die door mijn hoofd spoken. Ik kón het gewoon niet. Na 25 minuten gaf ik officieel op. Ik baalde van mezelf, maar realiseerde wel dat niet elke dag zo bijzonder kon zijn als mijn eerste dag. Deze dagen zitten er ook tussen.
Dag 3
Na zo’n slechte tweede dag zou je verwachten dat ik op dag drie wel wat harder mijn best zou doen voor goede quality time met God. FOUT! De hele dag stond in het teken van haast. Ik kon geen enkel uurtje op deze dag vinden om met God door te brengen en dus besloot ik mijn tijd met God te combineren met mijn make-upmomentje. Niet helemaal eerlijk, want het duurde geen uur én ik kon me onmogelijk 100% op God focussen. Oftewel: ik had gewoon de wekker ’s ochtends een uur eerder moeten zetten. Geen aanrader dit.
Dag 4
Eindelijk weer een goede dag! Het lukte me om niet afgeleid te zijn en ik heb enorm veel dingen opgeschreven. Ik moest denken aan een term die ik vaak hoor in de kerk: leven in afhankelijkheid van God. Maar weet iemand wat dat nou écht betekent? Ik niet. Ik had voor dit experiment nooit gedacht dat ik over die vraag een uur na zou kunnen denken. Je kunt het bijna filosoferen noemen. Op de een of andere manier dacht ik iets van God ervaren te hebben in dat uur. Alsof Hij wilde zeggen: ik ben bij je, ook als het moeilijk wordt. Ik kan niet zo goed omschrijven hoe of wat, maar het was in ieder geval een mooi moment. Zo mooi dat ik een klein traantje heb gelaten.
Dag 5
Vandaag weer een minder dagje. Ik heb wel gemerkt dat je nooit kunt voorspellen hoe je stilte momentje gaat verlopen, dus dat je soms dagen hebt dat je lastig kunt concentreren. Ik zocht de stilte nu op in bed net voordat ik ging slapen. Daardoor was ik vooral aan het gapen. Na tien minuten kreeg ik het idee dat God me een Bijbeltekst gaf. Jesaja 36:28. Gespannen opende ik mijn Bijbel en wat bleek: de Bijbeltekst bestaat niet. Ik kan dus nog wat beter worden in onderscheiden wat mijn eigen gedachten zijn en wat dingen zijn die God me wil vertellen hahaha.
Conclusie
Wat een superleerzaam experiment! Zeker een aanrader. Ik heb geleerd dat stilte helemaal niet zo eng is als ik in eerste instantie dacht. Het is fijn om je gedachten de vrije loop te laten. Niet elke dag zal levensveranderd zijn, maar heel soms ontvang je een knipoog van God. Dikke tip: probeer juist de stilte te zoeken als je merkt dat je gestrest bent of wanneer er wat ruis zit op het lijntje dat je hebt met God. Ik ga dit niet dagelijks doorzetten, maar wel op momenten dat ik merk dat God wat verder voelt. Het kan sowieso geen kwaad, dus waar wacht je nog op?
Lees ook over:
Ga offline met Jezus: minder appen = meer van Jezus snappen
Geschreven door
Daniëlle
