Sherlock | "Een arrogante detective sympathiek maken, is een topprestatie"
Er was geen enkele tv-serie waarbij ik zo uitzag naar een nieuw seizoen als bij Sherlock. Dat is nogal vervelend, want de makers doen er tergend lang over om nieuwe afleveringen te maken. Na drie jaar ging eindelijk het nieuwe seizoen op de BBC in première, en ik zat dan ook klaar met een pot thee en een paar biscuitjes. Nu, een jaar later, is dit vierde seizoen ook in Nederland op Netflix te zien. Tijd om weer thee te zetten.
Sherlock Holmes is een wereldberoemd personage over wie al talloze films en series zijn gemaakt. Dus waarom is juist deze versie zo populair? Het zal zeker geholpen hebben dat de serie de arrogante speurder naar de 21ste eeuw haalt in plaats van het gebruikelijke 19de-eeuwse Victoriaanse Engeland. Wat misschien nog belangrijker is, is de manier waarop ’s werelds beste detective wordt neergezet. In vrijwel alle films, series en boeken die over Sherlock Holmes zijn gemaakt, zijn wij degene die naar Sherlock kijken. Zo zijn de originele boeken geschreven vanuit het perspectief van John Watson. Hierdoor komen we maar weinig te weten over Sherlock zelf. De BBC pakt dat anders aan. Woorden, getallen en afbeeldingen vliegen over het scherm waardoor we de gedachten van Sherlock letterlijk kunnen zien. Dat maakt de serie heerlijk verfrissend. Daarnaast weet Sherlock uitstekend hoe het de personages neer moeten zetten. Dat Benedict Cumberbatch de arrogante en egoïstische detective toch sympathiek weet te maken, is een topprestatie.
Teleurgesteld
Fantastisch dus allemaal. Waarom ben ik dan toch teleurgesteld in het nieuwe seizoen? Omdat een van de belangrijkste aspecten bij het maken van een detective-serie niet in orde is: het script. Vanaf het begin is Sherlock al over de top geweest. Sherlock legt vaak in een absurd hoog tempo uit hoe hij bijvoorbeeld aan een telefoon kan zien dat de eigenaar een drankprobleem heeft. Dat is niet alleen om hem extra slim te laten lijken. Het heeft ook een praktische reden. Je moet als kijker al hard genoeg werken om überhaupt te verstaan wat Sherlock zegt. Laat staan dat je tijd krijgt om te bedenken dat er nog twintig andere verklaringen mogelijk zijn voor die krasjes onderop de telefoon.
Toch zijn dit kleine details waar ik me niet aan stoor. Waar ik me wél aan stoor is een schurk die mensen kan hersenspoelen door simpelweg een paar minuten tegen ze te praten. Dat hoort niet in een Sherlock aflevering, maar in een X-Men film. Daarnaast bevat dit seizoen de grootste fout die een detective-verhaal kan maken: een tegenvallende ontknoping. In de derde en tevens laatste aflevering is de opzet uitstekend: het duo wordt gedwongen om als een soort menselijke proefkonijnen verschillende puzzels en morele dilemma’s op te lossen. Hierdoor voelt de aflevering snel en gevarieerd en ga je jezelf afvragen wat moreel gezien de juiste keuze is. Dit deel van de aflevering is bovendien intens spannend. Helaas stort de aflevering op het einde in. De makers geven dan een boeiend probleem een ronduit saaie en gemakzuchtige oplossing.
Het klinkt misschien wat raar, maar ik zou je toch aanraden om ook dit seizoen van Sherlock te kijken. De belangrijkste reden is dat aflevering twee alles goed doet wat de rest van het seizoen verkeerd doet. En hoe! Het overkoepelende verhaal wordt grotendeels genegeerd om zo de aandacht op één enkele zaak te kunnen leggen. Een top idee want deze zaak is veel beter geschreven dan het overkoepelende verhaal. Daarnaast verdient degene die besloot Toby Jones te vragen om de schurk te spelen sowieso een salarisverhoging.
Ook nu wacht ik nog steeds gespannen op de aankondiging van een nieuw seizoen. Maar als ik mag kiezen tussen een nieuw seizoen Sherlock of een nieuw seizoen Westworld, dan kies ik vanaf nu toch dat laatste.
Bekijk Sherlock op Netflix.
Geschreven door
Jort
