PASSION WEEK: Waarom stuurt God goede mensen naar de hel?

Ik word welkom geheten door de Engelse Mary, die me precies weet te vertellen wat er op de planning staat. ‘Maar pak vooral eerst lekker een broodje!’ Niet alleen de tafel met verse broodjes is uitnodigend, ook de mensen eromheen maken graag een praatje. Ik schuif aan bij twee Nederlandse studenten, een Chinese jongen en een Engelssprekend meisje. De Nederlandse jongen is van de organisatie, is te zien aan zijn het passionweeklogo op zijn rug. De spreker van vandaag is de Engelse Michael Ots, hij is speciaal voor de passionweek in Groningen. De passion week is door negen leden van verschillende christelijke studentenverenigingen uit Groningen georganiseerd. ‘’Wil je naast mij zitten?’’ vraagt Jacolien, als de spreker bijna gaat beginnen. Zij is een van de negen organisatoren. We zitten met z’n vijfentwintigen in een ruimte. De chinese jongen van net komt gewapend met twee extra broodjes aansnellen en neemt plaats –gratis eten is gratis eten, geef studenten eens ongelijk- en dan beginnen we. Michael Ots staat vooraan in polo met scheve kraag en met zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek, alsof we gewoon aan het kletsen zijn over koetjes en kalfjes. Maar hij stelt de vraag: ‘Hoe kan God goede mensen naar de hel sturen?’'

Snotterige bananen

Michael legt meteen de vinger op de zere plek: ‘’Christenen hebben niet altijd bijgedragen aan een goed beeld van wat het betekent om in God te geloven. ‘Bekeer je of brand in de hel’ klinkt niet heel uitnodigend. Maar het idee dat de hel door middeleeuwse of fundamentalistische christenen is bedacht, klopt ook niet. Jezus heeft het vaak in de Bijbel over de dag van het oordeel. Waarom stuurt Hij mensen naar de hel?’’ Diep nadenken kun je ook lachend doen, bewijst Michael als hij aan een verhaal begint. ‘’Ik was een keer op een vliegveld…’’ Michael grinnikt, voordat hij verder gaat. ‘’… en mijn tas werd gecontroleerd. De douanevrouw haalde er van alles uit en begon het een voor een uit te stallen op de tafel. Toen ze bij de onderste helft van de tas kwam, viste ze er een banaan uit die was veranderd in snot, een broodje ham van minstens een paar weken oud, een verrot klokhuis, een gedragen onderbroek. Ik schaamde me kapot. Later vroeg ik me af: is mijn leven niet net zo? Ik ben trots op veel dingen die ik heb gedaan, maar er zullen ook een hoop snotterige bananenschillen boven tafel komen op de dag des oordeels.’’ Op het puntje van je stoel
Om me heen zit iedereen geboeid te luisteren. De chinese jongen zit leunt geïnteresseerd naar voren, terwijl hij in stevig tempo zijn laatste broodje naar binnen werkt. Als de spreker is, volgt er een luid applaus. ‘’That was nice,’’ zucht een meisje naast me. Ik zie tot mijn verbazing dat we al een uur verder zijn. Er kunnen vragen gestuurd worden naar een telefoonnummer, maar zo hip is het publiek van vandaag niet. Er gaan handen de lucht in. De Chinese jongen heeft eindelijk een lege mond en stelt de eerste vraag. Volgens Frederik, de initiatiefnemer van de passion week, zijn de vragen de essentie van de passion week. ‘’We willen studenten een signaal geven: kom maar op met je vragen. Vraag ons maar kapot. We hebben al heel veel toffe gesprekken gehad. Mensen zijn op zoek en hebben vragen, maar als niemand met ze in gesprek gaat over die vragen, leggen ze zich er vaak bij neer. Wij willen ze weer activeren en aansporen om op onderzoek uit te gaan. Ook voor christelijke studenten is de passion week relevant. ‘’De meeste mensen leven in een bubbel, zowel christenen als niet-christenen. Door middel van debatten en gelegenheid om vragen te stellen, wilde ik die twee werelden met elkaar in contact brengen en de bubbels lek prikken. Daarom houden we de passion week in de universiteit, op de plek waar de studenten al zijn, in plaats van in een kerk of christelijk sociëteitsgebouw.’’ ‘’Daarnaast: als je gelooft dat je geloof relevant is, dan moet je getuigen. Het is eigenlijk heel raar dat je als christenen op een hoopje gaat zitten. Het wordt pas interessant als je in gesprek gaat met mensen die anders denken. Die zijn er genoeg, er zijn steeds minder mensen die geloven in ons land.’’ Een vraag aan God
Toch staan veel mensen open voor een praatje. Dat er zoveel interesse zou zijn, hadden Hariët en Jacolien niet verwacht. ‘’We krijgen veel coole reacties en horen toffe verhalen, dat geeft heel veel motivatie. Vooral als studenten de volgende dag weer langskomen. Ik hoop vooral dat er zaadjes zijn geplant. We willen studenten aan het nadenken zetten en zorgen dat ze een goed beeld van het christelijk geloof hebben.’’ Hariët vult aan: ‘’We organiseren de passion week niet omdat we het geloof willen opleggen aan anderen, maar omdat we willen delen waar wij in geloven. We willen andere studenten kennis laten maken met Jezus.’’ De onderwerpen die tijdens de lunches en avonden besproken worden, zijn niet uit de lucht komen vallen. ‘’In de universiteitsbibliotheek vroegen we studenten: ‘Als je één vraag aan God mocht stellen, wat zou je dan vragen?’’ Op basis van die gesprekken hebben we de onderwerpen van de lunchtalks en debatavonden bedacht. We willen juist in gesprek gaan over de onderwerpen waar ze vragen bij hebben.’’ Vooraan is iemand begonnen met zingen en tokkelen op een gitaar. Ik merk op dat we al een half uur verder zijn, maar er overal nog tweetallen en groepjes studenten zitten na te praten. Logisch, want dat mensen op het eind meer vragen hebben dan waar ze mee gekomen waren, is goed mogelijk. Jacolien: ‘’We hopen dat we iets aanwakkeren bij studenten, ze nieuwsgierig maken. We nodigen studenten uit om een keertje één op één met ons koffie te drinken of te kletsen. En zolang we ze aan het nadenken hebben gezet zijn we blij.’’