Nienke schrijft bloedeerlijke blog over haar burn-out: "Mijn hersenen zijn kapot"
Ik zit al zo lang tegen dit blogbericht aan te hikken, maar er kwam maar niks uit. Vandaar dat ik ook een aantal maanden van de radar was. Ik moest het goede moment en de goede woorden vinden, om uit te kunnen drukken wat er aan de hand is. Ik wilde zo graag dat het ook voor mij een ontlading zou zijn. Maar wat gaat dat lastig, als je hersenen kapot zijn...
Eind januari was alles nog fun and games. Ik voelde me prima, had een fantastische stage bij BEAM achter de rug en startte met veel ideeën over mijn toekomst aan een nieuw semester. Maar, little did I know kwam daar snel verandering in. Het was alsof moeder natuur mijn huis binnen kwam stormen, m’n schedel openrukte en een groot stuk van mijn hersenen afbrak. Echt een b*tch, kan ik je vertellen.
Alles kwam ineens keihard binnen. Ik voelde dingen die ik niet hoorde te voelen en alledaagse praktijken kon ik niet meer uitvoeren. Langzaam maar zeker nam alles toe. Ik werd steeds zwakker, kon niet meer naar school, ervaarde angsten die ik nog nooit zo ervaren heb en ik haalde het fietsritje naar de supermarkt nog maar net. Een lange maand later, op de stoel bij mijn therapeut, kwam dan eindelijk het verlossende antwoord: ‘Nienke, je hebt een burn-out.’
Loser
Ik heb zolang gewacht om hier wat over te schrijven. En nu ik eerlijk ga zijn, wil ik het ook goed doen. Al die tijd lukte het me maar niet de goede woorden te vinden. En dit was altijd om dezelfde reden: ik schaamde me kapot. Ik kende mezelf niet meer. Soms zweefde ik boven mezelf en zag ik hoe ik steeds dieper en dieper wegzakte en ik kon mezelf maar niet bereiken. Ik zag al mijn vrienden doorgaan met hun leven, nieuwe stappen zetten in hun opleiding en toekomstplannen maken. En ik zat thuis op de bank, ademhalingsoefeningen te doen en op te zien tegen de volgende therapiesessie.
Ik deel mijn verhaal niet om medelijden te krijgen.
Ik voelde me een loser. En om eerlijk te zijn, voel ik me nog steeds wel eens zo. Ik durfde mijn gevoelens en angsten met bijna niemand te delen. Het voelde alsof niemand mij ooit echt zou begrijpen. Want als ik het hardop zou uitspreken, werd het echt. Dan zou ik ‘die persoon met psychische klachten’ worden en kon ik niet meer terug naar de oude Nienke. Maar ‘de oude Nienke’ bestaat nou eenmaal niet meer. En ik moest een hele lange weg doorstaan om dit te gaan accepteren. To be honest, ben ik hier nog steeds mee bezig.
Elke ochtend blijft een uitdaging. Mezelf uit bed slepen zonder op te geven. Dag na dag voelen hoe ongezond m’n lichaam nog steeds is. En elke keer weer merken hoe weinig m’n hersenen werkelijk aan kunnen. En er is niemand die je een boekje mee geeft waar precies in staat wat je moet doen. Waar in staat wanneer je te ver gaat en wanneer je meer aan kan dan je denkt. Nee, je moet het allemaal zelf gaan uitzoeken en herhaaldelijk op je gezicht vallen.
Waarom schrijf ik over mijn burn-out?
Het is dan ook héérlijk om eindelijk alle frustraties en gevoelens van een half jaar tijd uit te kunnen typen. Dat gevoel heb ik gemist. En ik wil niet alleen maar negatief zijn: het gaat echt al een stuk beter. Ik kan nu veel meer en ik maak eindelijk de juiste stappen. Het is fijn om hier nu over te kunnen schrijven. Maar ik schrijf dit niet per se om mezelf een beter gevoel te geven.
Ik lees steeds meer artikelen over studenten die met bosjes uitvallen vanwege psychische problemen. Burn-outs, angstklachten, paniekaanvallen en ga zo maar door. Helaas hoor ik daar nu ook bij en ik weet nu, meer dan ik ooit wilde, hoe dit voelt. En ik voel me meer egoïstisch dan beschaamd om hier niks over te delen. In een land, waar beweerd wordt dat praten over mental health steeds minder een taboe is, moet ik daar ook aan gaan bijdragen.
Eerlijkheid
Ik deel mijn verhaal niet om medelijden te krijgen. Ook niet omdat ik mezelf zo zielig vind. Ik wilde nooit dat mensen mij zielig zouden vinden, ik heb het niets voor niets zo lang uitgesteld. We zouden allemaal wat eerlijker naar elkaar moeten zijn en we zouden meer gemotiveerd moeten worden om op onszelf te letten. Want dat maakt je pas echt sterk. Dat maakt je echt een doorzetter en een ‘professional’. Neem het aan van een meid met een hoopje blubber in haar hersenpan.
Sidenote: zonder de allerbeste ouders, mijn liefste familie en vrienden en het meest fantastische vriendje in de wereld zou ik écht niet weten waar ik was geëindigd. Ik heb dit absoluut niet allemaal alleen moeten doorstaan. Zij maakten elke dag net een beetje minder zwaar. Alle liefde en dank naar hun.
