Niek Roozen: "De dood is mijn enige angst"

Met een brede glimlach en gebruinde huid stapt Niek het Student Hotel in Amsterdam binnen. Van zijn jetlag is niets te merken. Slechts twee dagen geleden landde hij op Schiphol. Verliefd op Cuba – gefilmd op, jawel, Cuba – staat erop. Of zoals ze in de filmwereld zeggen: it’s a wrap! “Voor 5 weken was hotelkamer 921 mijn huisje. In die periode kroop ik in de huid van Hein die voor de bruiloft van zijn zus naar het Caribische eiland vliegt.”

Samen werken, feesten, lachen en huilen: het hoort er allemaal bij!

Niek straalt bij de herinnering aan het prachtige land en de leuke tijd die hij had met de rest van de crew. “Je collega’s worden echt een beetje familie! Samen werken, feesten, lachen en huilen: het hoort er allemaal bij. Bovendien leefden we erg afgesloten van de buitenwereld. De wifi op Cuba is erg slecht en vanwege het communistische regime zijn bijvoorbeeld YouTube en de appstore afgesloten. We konden alleen af en toe whatsappen. Ik moet er nu, in Nederland, aan wennen niet meer in zo’n bubbel te leven.”

Verliefd op film

De rol in Verliefd op Cuba is Niek niet aan komen waaien. Zijn carrière startte zo’n zes jaar geleden. “Mijn zus was op zoek naar een opleiding en bezocht de open dag van het Mediacollege Amsterdam. Voor de grap ging ik mee, niet wetende dat ik daar een aantal jaar later zelf als student zou rondlopen. Mijn oog viel op de opleiding Filmacteur. Ik wist niet eens dat die bestond! Ik schreef me vervolgens in bij een castingbureau en een week later werd ik gebeld: of ik figurant wilde zijn in een commercial. Eenmaal op de set voelde het alsof ik op de verkeerde plek stond. Ik wilde niet achter in het beeld staan met een nepdrankje in mijn handen, maar de hoofdrol spelen!”

Ik wil niet afhankelijk worden van likes

Dus schrijft Niek zich bij nog meer bureaus in. Hij wordt gecast voor een kleine studentenfilm en even later voor een grotere. “Na drie weken filmen voor De bende van Urk had ik een auditie voor een bijrolletje in een tv-serie. Ik was supermoe en had er helemaal geen zin in. Toch ben ik gegaan. Ik improviseerde wat en ging naar huis. Het verlossende telefoontje kwam. Niet alleen mocht ik in mijn eerste tv-serie ooit spelen: ik kreeg de hoofdrol in Brugklas!”

10.000 volgers per week

“Brugklas was nieuw, dus we wisten niet hoe de serie zou uitpakken. Toen de afleveringen eenmaal op tv werd uitgezonden, schoten de kijkcijfers de lucht in.” Niek wordt gevraagd voor de ene na de andere rol en mensen herkennen hem op straat. “Het ging zo snel! Soms kreeg ik er op Instagram tienduizend volgers per week bij … Toen heb ik wel even voor de spiegel gestaan en gezegd dat ik vooral mezelf moest blijven. Ik wilde niet afhankelijk worden van likes of naast mijn schoenen gaan lopen.”

“Natuurlijk vond ik alle aandacht ook best leuk! Ik ging gewoon mee in de heisa en liet me verrassen: door complimentjes, maar ook stomme reacties. Dit deed – en doet – me niet veel. Ja, positieve reacties zijn leuker, maar elk berichtje wordt uiteindelijk geschreven door iemand achter een beeldscherm. Veel belangrijker is dat de mensen die dicht bij me staan, van me houden; en dat mijn vader trots op me is.”

Niek vliegt uit

“Ik kom uit een gebroken nest. Mijn ouders gingen definitief uit elkaar toen ik 12 jaar was. Eerst woonde ik om en om bij hen; nu alleen bij mijn vader.” Dat nest gaat Niek bijna verlaten: hij heeft zelf een huis gekocht! “Het is een monumentaal stadsgezicht van Haarlem uit 1734, maar al mijn vrienden verhuizen nu naar Amsterdam. Misschien verhuur ik mijn huis eerst, zodat ik dichter bij hen in de buurt kan gaan wonen. Ik vind het bijvoorbeeld superchill om met vrienden te gaan varen. Dan realiseer ik me hoe mooi het leven eigenlijk is. Ook als we een avond gaan stappen en keihard meezingen in een club, voel ik me fantastisch.”

Springlevend

Waar Niek zich ook fantastisch voelt, is op het voetbalveld. “Ik sta linksback. Als ik met mijn lange benen naar voren ren, roepen teamgenoten me toe: ‘O, Niek gaat weer even op de “brommert”!’ Wanneer ik scoor, krijg ik een enorme adrenalinestoot. Net als wanneer ik na een auditie word gebeld met de uitslag. Als ik de rol krijg, blijf ik in eerste instantie heel netjes.” Niek houdt zijn telefoon bij z’n oor en praat tegen het denkbeeldige castingbureau. “Is goed. Ik hoor het wel, hè? Doei, doei!” Hij hangt op en begint in slow motion te juichen. “Ja, dan ga ik helemaal uit m’n plaat. Schreeuwen, springen … met alles erop en eraan! Op dat soort momenten voel ik echt dat ik lééf.

Toch is Niek zich er ook van bewust dat het ooit allemaal voorbij is. “De dood is mijn enige angst. Ik krijg even zo’n rilling in m’n lijf als ik er te lang aan denk. Ik heb niet het gevoel dat ik hier voor niets ben, maar ik weet ook niet waarvoor wél … Het liefst verander ik na mijn dood in een vogel. Het lijkt me zo vet om écht vrij te bewegen tussen hemel en aarde. Of ik erin geloof? Nee. Dit is het leven dat ik heb en ik wil het goed gebruiken.”

“Het licht heb ik nog niet gezien, maar ik sta wel open voor het geloof. Ik weet dat Jezus 2000 jaar geleden leefde, dat hij anders dacht en een mooie boodschap over liefde bracht. Wat Jezus allemaal over God zegt: daar kan ik niet zo veel mee. Ik geloof niet in dingen die ik niet kan vasthouden.”

Tattoo

“Zelf haal ik steun uit mijn zelfverzekerdheid. Ik wil me niet laten afleiden door onzekere gedachten als: wat ben ik lang. Of: doe ik het wel goed? Hoe zelfverzekerder ik ben, hoe bewuster ik het leven beleef. Mensen hebben mij uitgelegd dat drugs ook zo’n gevoel kunnen geven, maar daar begin ik nooit aan.” Het is alsof er een lampje boven Nieks hoofd verschijnt nu hij een einde aan zijn verhaal breidt. “Ja, als er een mooier woord bestaat voor ‘zelfverzekerdheid’, zal dat de enige tattoo zijn die ik ooit laat zetten!”

Fotografie: Eljee

Thomas van der Vlugt (StukTV) over gelovige opvoeding: 'Bidden lucht op'

Lees ook over:

Thomas van der Vlugt (StukTV) over gelovige opvoeding: 'Bidden lucht op'