'Mijn opa zei: ga ervoor, maak me trots'

“Hi there!” Ze zitten naast elkaar, allebei een muts op, ergens in een eenvoudig hostel in Kathmandu, Nepal, waar het ’s avonds afkoelt tot rond het vriespunt. Nick (21) komt uit Darwin, Australie, Gerben (23) uit Oegstgeest, Nederland. De twee ontmoetten elkaar vorig jaar toen Gerben aan het reizen was door Australië. Gerben: “Het klikte gelijk. We zijn hele goede vrienden.” Nick: “Hij was op een gegeven moment vaker bij mij thuis dan ik.”

‘Ik moet iets doen’
Toen Nepal werd getroffen door een grote aardbeving, werkte Nick in een bar in Darwin. “Ik had Nepalese vrienden die hun huis waren verloren, dus ben ik geld gaan inzamelen in de bar. Steeds meer mensen hielpen mee, ook Gerben. Ik ben timmerman en wilde meer doen. Ik richtte de stichting ‘From the ground up’ op en vertrok vijf maanden geleden naar Nepal om huizen en scholen op te bouwen.” Gerben was inmiddels weer in Nederland. Gerben: “Toen ik hoorde dat hij naar Nepal ging, dacht ik: dat zal wel. Maar hij ging echt! Ik was in Nederland net een aannemersbedrijfje begonnen. Ik dacht: ik moet ook iets doen. Ik wil een verschil maken. Dus boekte ik een ticket en kwam ik hier op 5 december aan.”

De verbinding valt weg. “Dat gebeurt wel vaker”, zegt Gerben als we elkaar even later weer kunnen zien en horen. Ze hebben moeite om te omschrijven hoe het land er nu, negen maanden na de aardbeving met een kracht van 7.8 op de schaal van Richter, uitziet. Nick: “Je kunt het niet eens krotten noemen, waarin mensen leven. Soms dienen aan elkaar geknoopte T-shirts als muur. Het is modderig en koud, mensen slapen op de grond.”

Gerben schudt zijn hoofd. “Overal ligt nog puin van ingestorte gebouwen. Je gelooft je ogen niet, als je het ziet. Nepal is echt een derdewereldland. Het is hier zo basic. Vrouwen lopen ’s ochtends een paar uur om eten te halen, dat ze op hun hoofd vervoeren. Het is voor de bevolking vooral een kwestie van overleven: warm blijven, eten en drinkwater regelen, voor de kinderen zorgen, dus tijd voor herbouw is er bijna niet.”

Pizza
En dat is precies waarom Nick, Gerben en nog een heleboel vrijwilligers in Nepal zijn. Niet om tijdelijke hutjes neer te zetten, zoals de meeste vrijwilligers die onder grote organisaties werken, maar permanente huizen, die aardbevingsbestending zijn. En om de technieken over te brengen aan de Nepalees.  Nick: “Voor ons zijn de omstandigheden ook heel primitief. De bedjes zijn slecht, er is geen schoon en warm water, we koken op vuur en dat duurt lang. We eten vooral rijst. Soms heb ik echt zo’n zin in pizza”, lacht hij. Gerben maakt een instemmend geluid. 

Nick gaat verder: “Maar mentaal is de strijd het grootst. Want alles gaat hier zo langzaam. Dat ligt aan de Nepalese standaard, maar ook aan het landschap en het gebrek aan materialen. Soms ben je een hele dag alleen maar bezig om stenen de berg op te krijgen. Als ik in Australië hout nodig heb, doe ik een belletje en het staat voor mijn neus. Hier ben je zo drie dagen verder.”

Belofte

Hoe blijf je dan gemotiveerd, vraag ik de jongens. Ze barsten in lachen uit. Nick: “Dat is lastig. Het is shit. Het is moeilijk. Maar het moet gebeuren. De overheid helpt niet. Ik ben katholiek opgevoed en heb de waarden en normen uit het geloof meegekregen. Mijn opa is timmerman en heel gelovig, zijn hele leven stond in het teken van anderen. Toen ik hem over mijn plannen vertelde, wilde hij met me mee. Maar hij was te ziek. Hij zei: ga ervoor, maak een verschil, maak me trots. Dat is mijn motivatie. Ik heb een belofte gedaan en die wil ik houden. Helaas is mijn opa inmiddels overleden, maar ik geloof dat hij elke dag meekijkt. Ik voel me een deel van hem.” 

Gerben: “Nicks verhaal heeft mij echt geïnspireerd. Ik geloof dat het feit dat Nicks opa timmerman was, al onderdeel was van dit plan. Ik kan morgen het vliegtuig pakken en dan heb ik alles weer: een warm huis, eten, gezondheidzorg.” Maar aan naar huis gaan denken de mannen nog niet. Afhankelijk van giften wil Nick nog een paar jaar blijven. Gerben moet over een paar weken terug naar Nederland, om geld te verdienen. Want het geld dat voor ‘From the ground up’ binnenkomt, is echt alleen bestemd voor materialen. 

“Rond kerst was ik ziek", zegt Gerben. "Toen dacht ik wel: wat doe ik hier. Maar als je dan een paar dagen later weer dekens staat uit te delen en je ziet kinderen opvrolijken omdat ze een spelletje op je telefoon kunnen spelen, denk je: daarom ben ik hier.”

In deze video zie je meer over de stichting. Je kunt From the Ground Up volgen via Facebook. Wil je de stichting steunen? Dat kan hier en hier.

Beeld: From the ground Up