Manon (14) heeft anorexia: "Mijn hart kon mijn lichaam niet meer in leven houden"
In het nieuwste BEAM Magazine lees je verhalen van jongeren waarbij de zomervakantie totaal anders liep dan verwacht. E茅n van die verhalen is van Manon (14), die in de zomervakantie een maand werd opgenomen voor haar anorexia. Haar volledige verhaal lees je hier.
Waardeloos
“Ik heb me mijn hele leven waardeloos gevoeld. Vroeger was mijn moeder heel vaak boos. Ik wilde alles doen om te voorkomen dat zij boos werd en werd daardoor een soort sloofje voor haar. Daardoor vroeg ik me al af het leven het überhaupt waard was. Toen kreeg mijn vader kanker. Hij werd eraan geopereerd, maar er bleken toch uitzaaiingen te zijn. In 2016 is hij overleden. Mijn moeder was toen gelukkig al een stuk minder vaak boos, maar ik was nog steeds niet blij met mezelf. Toen besloot ik om te gaan afvallen.
Ik ging minder eten en meer sporten. In het begin viel het nog mee, maar het werd steeds erger. Terwijl ik een volleybalwedstrijd speelde vroegen wat vrienden van mijn moeder aan haar of het wel goed met me ging, omdat ik er zo dun uitzag. Tot dat moment was het mijn moeder nog niet opgevallen.”
Anorexia
“Uiteindelijk kreeg ik de diagnose anorexia. Ergens hoopte ik eigenlijk ook dat ik anorexia zou hebben, het was een soort roep om aandacht. Ik deed het ook omdat ik ergens controle over wilde hebben. Dat had ik op heel veel verschillende manieren kunnen doen, maar omdat ik mezelf toch al te dik wordt koos ik om controle te hebben door extreem af te vallen. Ondertussen bleef ik maar achteruit gaan.
Een paar maanden later ging het zo slecht dat ik moest worden opgenomen. Van tevoren mocht ik even rondkijken op de kinderafdeling, waar ik zou worden opgenomen. De bedoeling was dat ik daar zo erg van zou schrikken dat ik vanuit mezelf beter mijn best zou gaan doen om meer te eten, maar die afdeling zien gaf me juist een rustig gevoel. Thuis ging het niet goed, ik was de hele tijd moe en huilde veel. De kinderafdeling voelde als een goede plek voor mij op dat moment.”
God
“Mijn hartslag bleek op sommige momenten wel onder de dertig slagen per minuut te komen. De dokters zeiden tegen me dat ik als ik niet zou eten aan de sondevoeding zou moeten. Daar schrok ik wel van en toen ben ik ook iets meer gaan eten. Dat ging goed, maar ik kwam er ook door aan, wat ik eng vond. Toen ben ik gaan bidden of God mij zelfacceptatie wilde geven. Daarvoor geloofde ik wel, maar ik vertrouwde nooit echt dat Hij voor mijn leven zou zorgen.
Op een dag scheen de zon door naar binnen en ik voelde me gezien door God. Ik was heel erg geraakt en de volgende dag at ik mijn eerste echte maaltijd. De tijd op de kinderafdeling was zwaar maar ik ervaarde God in de kleine dingen, zoals bijvoorbeeld een lief berichtje van thuis. Op een gegeven moment had ik zelfs gesprekken over God met de verpleegkundigen, die stonden daar helemaal versteld van. Na een maand ging het beter en mocht ik naar huis, daar was ik heel blij mee.
Ik heb heel veel geleerd van mijn periode in het ziekenhuis en ben er sterker van geworden. Mijn onzekerheid is er nog steeds, maar het gaat steeds beter. Ik heb steeds meer goede dagen waarop ik me gezegend voel en merk dat ik beïnvloed word door de liefde en de rust van God. Met mijn verhaal hoop ik aan andere mensen te laten zien dat ze waardevol zijn en dat God van ze houdt. Ik heb hard moeten werken, maar God heeft me er zeker voor beloond.”
Nog geen lid van BEAM Magazine? Vraag hier een gratis proefnummer aan!
