Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Liset zingt in de gevangeniskerk: “Ik hoop gevangenen in aanraking te brengen met God”

20 mei 2018 · Leestijd 5 min

Een jaar geleden kwam Liset (26) via een vriendin in het muziekteam van de gevangeniskerk terecht. Ze wilde altijd al vrijwilligerswerk in de gevangenis doen. “Ik wist nooit dat zingen in een gevangeniskerk mogelijk was. Dat ik ook nog eens mijn passie kon doen vond ik helemaal tof.”

Waarom wil je in de gevangeniskerk zingen?

“Vroeger wilde ik altijd werken in de gevangenis. Nu ben ik van dat idee afgestapt, omdat het best wel een harde wereld kan zijn. Het lijkt mij gaaf om vanuit mijn geloof gevangenen in aanraking te brengen met God. Ik wil ze hoop, geloof en liefde brengen. Het is geen fijne plek om daar te zijn, maar iets van Gods liefde brengen is mooi. Ook is dit een interkerkelijk initiatief, dus meerdere kerken zijn hierbij betrokken. Dat is erg fijn.”

Wat is het verschil tussen een gevangeniskerk en een normale kerk?

“Ik denk dat het verschil hem in vrijheid zit. Dat merk ik voornamelijk aan de aanbidding. In de kerk waar ik zit, gaan mensen mee in de aanbidding. Hier voelt het soms meer als: je zingt een aantal nummers en dat is het. Hiermee wil ik niet zeggen dat die mannen in de gevangenis niet aan het aanbidden zijn. Dat weet ik niet. Maar ik merk wel dat het anders is dan ik gewend ben. Ik hou veel rekening met regels in verband met veiligheid. Ik kan niet veel over mezelf vertellen, want daar moet je erg voorzichtig mee zijn. Daarnaast kan ik naar de buitenwereld niet te veel details vertellen ook niet over de mannen. Dit soort dingen liggen best gevoelig. Voordat ik ging zingen had ik hier met een van de voorgangers een gesprek over.”

Soms voel ik mij een beetje onveilig

Vind je het soms spannend?

“Ik vind het wel spannend, je weet maar nooit wat er kan gebeuren. Dat komt misschien ook omdat ik daar als vrouw rondloop. Mijn leidinggevende heeft het advies gegeven van wees voorzichtig. Natuurlijk blijven het mannen en dat merk ik soms wel. Ze zijn dan ontzettend vriendelijk en dat voelt, ja anders dan normaal. Als vrouw moet je daar voorzichtig mee omgaan. Zo was er een keer een man die na de dienst naar mij en een vriendin kwam. Hij vond dat we mooi hadden gezongen en wilde ons opgeven voor een zangprogramma. Hij zei: ‘Mag ik jullie namen om jullie op te geven?” We hebben vriendelijk gezegd dat we dat niet wilden. Ik merk wel dat ze af en toe wat proberen op die manier. Op dat soort momenten merk ik dat het even wat spannend word.”

Hoe is de sfeer in de gevangeniskerk?

“Over het algemeen rustig. Er zijn altijd mensen die er doorheen praten en er zitten omdat ze dan even weg zijn. De voorganger maant ze dan altijd wel tot stilte. We bidden vooraf ook altijd voor een rustige dienst.  Soms voel ik mij een beetje onveilig dat komt omdat ik niet weet wat die mannen hebben gedaan en hoe ze naar mij – een vrouw - kijken. Ik vind het niet zo prettig om een op een met ze te praten. Je weet natuurlijk maar nooit. Natuurlijk heeft niet iedereen kwade plannen. Wat kunnen ze doen? Er zijn ook beveiligers bij. Ik voel mij ook veilig omdat ik weet dat God bij mij is. In de ochtend bid ik voor wijsheid en bescherming. Daarnaast heb ik mijn collega’s. Het is niet: woeh wat spannend!”

We hebben een bajeskoor

Wat maakt het zingen in de gevangeniskerk bijzonder?

“We hebben een aantal gevangenen die meedoen in het bajeskoor. Er is een man die erg muzikaal is en heel mooi kan zingen en gitaar spelen. Hij is altijd heel positief over ons en het is leuk om mee samen te werken. Ik vind het heel mooi dat ik zingend naast het bajeskoor kan staan. Samen God aanbidden is leuker om te doen, dan dat ze naar je kijken en luisteren. Sommige in het muziekteam oefenen een dag van tevoren met het bajeskoor. Meestal zijn we er best vroeg en oefenen we alvast een beetje.

Het is heel bijzonder en niet alledaags. Waar die mannen ook voor zitten ze blijven ook mensen. Ik denk weleens wat zou Jezus doen? Die zou ook gewoon naast die mannen gaan staan en ze heel normaal behandelen. Deze mannen hebben ook een familie thuis en door allerlei omstandigheden zijn ze in de gevangenis terechtgekomen. Het is niet altijd wat je denkt en dat is soms pijnlijk om te zien. Het is mooi dat ik naast deze mensen kan staan en ze niet te behandelen als iemand anders.”

Ik kan het goed loslaten

Hoe laat je de heftige verhalen los?

“Zodra de koffie voorbij is en de mannen weer teruggaan naar hun cel, bidden wij nog met het team en de voorganger. Er is altijd ruimte om te zeggen wat je ervan vond. Als er iets is word er gebeden in de kring. Dat helpt mij en daarna loop ik met de rest naar buiten. Dan kan ik eventueel ook nog napraten. Ook kan ik mijn leidinggevende altijd bellen. Het is niet dat ik rot naar huis ga. Het is soms even slikken, omdat het vrij heftig kan zijn maar ik kan het goed loslaten.”

Geschreven door

Jade

Misschien ook wat voor jou

Volg BEAM op TikTok!

Voor video's van inspirerende jongeren die licht willen verspreiden! 💛💡