Lieke: "Ik voelde me compleet waardeloos"

“Van Zuid-Holland naar de Achterhoek voor mijn vaders werk. Ik was 6 jaar oud en het was een hele grote stap. Waar een kind als het uit school komt normaal aan haar ouders vraagt: ‘Wat eten we?’ vroeg ik: ‘Wanneer gaan we hier weg?’ Mijn ouders hebben het serieus overwogen, maar na een tijdje leek het wat beter te gaan, dus zijn we er toch blijven wonen.”

“Overal waar ik ging, hoorde ik er niet bij: Op school, bij mijn dansvereniging, in ons dorp. Ik werd gepest en buitengesloten. Wat tegen me is gezegd, wil ik liever niet herhalen. Omdat het pesten op zoveel verschillende plekken gebeurde, begon ik vanzelf te geloven dat er wel iets mis met me moést zijn. Ik weet nog wel dat ik als brugger naar een middelbare school ging waar ik niemand kende, ons gezin verheugde zich erop dat ik eindelijk niet meer gepest zou worden. Toen het pesten in de brugklas toch weer begon, wilde ik mijn ouders niet teleurstellen en zweeg ik erover. Ik geloofde dat het waar was wat anderen over me zeiden en voelde me compleet waardeloos.”

Ik wil wel leven, maar het voelt niet alsof ik dat waard ben

“Geloven in God deed ik van kinds af aan. Ik kende de feiten: God heeft alles gemaakt en Jezus is voor ons gestorven. In de klas hoorde ik er nooit bij, dus de stap was makkelijk gezet om ook te geloven dat ik er voor God niet bij hoorde. Hij houdt van iedereen, maar ik val erbuiten, onbewust was ik daarvan overtuigd. Op de middelbare school deed ik intussen ontzettend mijn best om goede cijfers te halen, dit had ik wel onder controle en het werd mijn houvast. Er was een docent (die tegelijkertijd vertrouwenspersoon was) waar ik regelmatig mijn hart kon luchten, dit is heel belangrijk voor me geweest. Toch ging het, ondanks zijn luisterend oor, steeds slechter met me: Ik had fors ondergewicht, beschadigde mezelf en haalde door alle omstandigheden mijn eindexamen niet. Ik wilde wel leven, maar het voelde niet alsof ik dit waard was. Op deze manier wilde ik niet verder leven, ik besloot aan mezelf te gaan werken. Nadat mijn vwo-examen niet lukte, haalde ik een jaar later mijn havodiploma wel. Mijn klasgenoten vertrokken om te studeren of reizen, ik niet. Mijn ouders en broertje hielpen bij het pakken van mijn koffer en zette me af bij de Hadassa Hoeve. Mijn nieuwe woonplaats.”

“De Hadassa Hoeve is een beschermde woon- en werkomgeving voor meiden die zijn vastgelopen in hun leven. We woonden er met 8 meiden en kort gezegd hadden we allemaal hetzelfde probleem: een enorm laag zelfbeeld. Mijn verhuizing voelde heel dubbel. Aan de ene kant had ik het gevoel dat ik faalde, mijn twee jaar jongere broertje ging studeren en ik zat hier, om aan mezelf te werken. Aan de andere kant voelde ik me hier heel snel thuis en was er veel liefde. Ik leerde veel van de andere meiden - want die begrepen me echt - en had wekelijks gesprekken met mijn persoonlijke begeleidster. Ik heb haar dingen verteld, die ik nooit eerder met iemand had gedeeld. Door deze gesprekken begon ik in te zien dat dingen niet altijd mijn eigen schuld zijn, maar dat het me soms overkwam. Dat veranderde veel in mijn hoofd.”

Mijn beeld van God is niet veranderd, mijn zelfbeeld wel

“Iets wat op de Hadassa Hoeve vaak werd gezegd als antwoord op: ‘ik kan het niet’ was: ‘je moet het gewoon doen.’ Zo ben ik in mijn tijd daar met de andere meiden een winkel begonnen. Ik heb de betonwapening gelegd en de vloer geschilderd, dingen waarvan ik niet wist dat ik ze kon. De begeleiders werken vanuit een christelijke visie en ik ontdekte dat God er ook voor mij is. Ik heb geleerd niet meer te geloven dat ik een uitzondering ben. Mijn geloof is persoonlijker geworden: ik ben bijvoorbeeld niet meer even 10 seconden stil voor het eten, maar ik kan echt met God praten en hem vertellen wat ik doe, wil en voel. Mijn beeld van God is niet per se veranderd, maar het beeld van mezelf wel.”

“Ik heb nog steeds wekelijks een gesprek met mijn begeleidster - ook nu ik daar weg ben en bij een tijdelijk gastgezin woon voordat ik echt op kamers ga. Dit vind ik heel fijn en is ook nodig. Het gaat echt beter met me. Ik studeer docent geschiedenis in Zwolle en hoop later in het onderwijs (misschien ook wel als vertrouwenspersoon) met mijn persoonlijke ervaringen jongeren te kunnen helpen. Een aantal jaar geleden voelde ik me de eetstoornis, de zelfbeschadiging, de faalangst en de depressie; en toevallig heette ik Lieke. Nu ben ik Lieke.”

Heb jij een mooie, bijzondere of ontroerende getuigenis over hoe jij Jezus hebt leren kennen? Wij willen het weten. App (0683673700) of mail (beamredactie@eo.nl) ons!