Lieke heeft vaginisme: “Ik voel me schuldig tegenover mijn man”

"Mijn man en ik besloten geen seks voor het huwelijk te hebben. We zijn allebei christelijk en geloven dat dit Gods bedoeling is. Na onze bruiloft mocht het dus eindelijk! Een klein probleempje: het lukte niet. We dachten: ‘Dit zal wel normaal zijn, binnenkort lukt het vast wel.’ Dat bleek niet zo te zijn."

Constante spanning

"Na een jaar proberen lukte het nog steeds niet. Heel frustrerend! Ik voelde me schuldig tegenover mijn man en dacht dat ik me aanstelde. Uiteindelijk besloot ik toch maar naar de huisarts te gaan. Voor hem was het meteen duidelijk: ik had vaginisme. Dit betekent dat de spieren rond mijn vagina zich constant aanspannen. Deze spanning of verkramping maakt het onmogelijk om iets in te brengen in mijn vagina. Ik had er zelf nog nooit eerder van gehoord, maar dit was dus ook de reden dat wij geen seks konden hebben.

Eindelijk begreep ik wat er met me aan de hand was! Het was me nooit gelukt om tampons in te brengen, maar hier had ik verder niks achter gezocht. Ik vond dat ik me niet moest aanstellen en het gewoon moest proberen.  Dit bericht van de huisarts maakte het allemaal duidelijk."

Schuldig

"Ik voelde me schuldig, vooral tegenover mijn man. Seks is iets moois dat door God aan ons gegeven is om van te genieten, maar ik kon het hem niet geven. Ik voelde me een slechte vrouw. Het heeft lang geduurd voordat ik doorhad dat het niet mijn schuld was. Gelukkig was mijn man erg begripvol en is dit geen groot probleem in onze relatie. Ook zonder seks is intimiteit mogelijk binnen een relatie en op dit vlak gaat het erg goed tussen ons.

Er is nooit een duidelijke oorzaak gevonden voor mijn vaginisme. Vaginisme kan het gevolg zijn van misbruik of een opvoeding waarbij erg negatief over seks gepraat wordt, omdat je dan een negatief beeld hebt over seks. Bij mij is dit beiden niet het geval en weet ik nog steeds niet waar het door komt."

Seksuoloog

"Zelf heb ik in de afgelopen 6 jaar al veel verschillende behandelingen gehad. Er zijn behandelingen die op het fysieke gedeelte focussen, waarbij je leert je spieren te ontspannen en aanspannen. Hiernaast ben ik met mijn man naar een seksuoloog geweest, waarbij er meer gefocust werd op het psychische gedeelte van vaginisme. Er werd bijvoorbeeld gekeken in hoeverre mijn man en ik elkaar vertrouwen en welk beeld ik van seks heb. Hier werd duidelijk dat dat eigenlijk wel goed zat."

Geen effect

"Helaas merk ik lichamelijk nog niet veel verschil, maar mijn man en ik merken wel dat we geestelijk meer naar elkaar zijn toegegroeid. Ik geloof nog steeds dat het over kan gaan, maar het is wel frustrerend. Het voelt extra ironisch, omdat wij bewust geen seks voor het huwelijk hebben gehad en het dan vervolgens niet lukt.

Ik ben best boos op God geweest. Waarom had ik deze aandoening? Het voelt zo oneerlijk, juist omdat we met seks hadden gewacht. Ik heb voor me laten bidden, maar ondertussen ben ik nog steeds niet genezen. Tegenwoordig ben ik niet meer boos op God, maar ervaar ik rust omdat ik Hem hierbij kan betrekken."

Taboe in christelijke wereld

"Ik vertel het niet aan veel mensen omdat er toch een soort taboe op ligt. In de christelijke wereld heeft dit taboe nog een extra lading, omdat er sowieso minder over seks wordt gepraat. Veel vrouwen kennen het begrip ‘vaginisme’ niet en denken dat de problemen rondom seks aan zichzelf liggen en dat ze zich niet moeten aanstellen. Dit is niet waar!

Tegen andere vrouwen die nu denken: ‘Dit heb ik ook!’ zou ik willen zeggen: Schaam je niet! Zoek hulp, want een huisarts kan je echt verder helpen. Zij maken dit veel vaker mee en zijn wel wat gewend. Blijf vooral relaxed en onthoud: het is niet jouw schuld!"

*Lieke is niet de echte naam van de vrouw in dit artikel. Ook de afbeelding is niet Lieke.

Anna doorbrak ook een taboe met haar verhaal over incontinentie. Lees het hier!